Εκλογική διακήρυξη για το 34ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ-ΚΙΝΗΣΕΙΣ στο δημόσιο τομέα

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ 34^ΟΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ

Από τη δημοσιοποίηση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης τον Δεκέμβρη του 2009, μέσα σε ένα χρόνο, ενορχηστρώθηκε και προωθήθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το μεγαλύτερο ξεθεμελίωμα κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος που είχε ζήσει μεταπολεμικά ο κόσμος της εργασίας.
Τα δημοσιονομικά ελλείμματα, που για χρόνια δημιουργούνταν από την ιδιωτική κερδοφορία (χαμηλή φορολογία κεφαλαίου, επιδοτήσεις για «αναπτυξιακά» έργα, μη καταβολή εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, ΣΔΙΤ, Ολυμπιάδα, άμεσες επιδοτήσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος κ.λπ.), παρουσιάστηκαν ως χρέη τα οποία βαρύνουν όλους μας εξίσου –δηλαδή χρέη που πρέπει να πληρώσει ο λαός. Οι απειλές περί «χρεοκοπίας» χρησιμοποιήθηκαν για την προσφυγή στον δανεισμό από το ΔΝΤ και την ΕΕ και την υπογραφή του υποδουλωτικού Μνημονίου, που περιγράφει λεπτομερώς τους τρόπους με τους οποίους μισθωτοί, συνταξιούχοι, νεολαία, θα πληρώσουν όλα τα επόμενα χρόνια τις ζημιές της κρίσης! Πρόκειται για την ενσάρκωση της προσπάθειας του κεφαλαίου να φορτώσει το βάρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων, πετυχαίνοντας ένα νέο κύκλο αύξησης της κερδοφορίας του, προσπάθεια που εξελίσσεται ταυτόχρονα σε πολλές χώρες του κόσμου με τα κατά τόπους «Μνημόνια» να διαφέρουν στα επιμέρους σημεία αλλά να επιδιώκουν τους ίδιους ακριβώς στόχους.

Ταυτόχρονα, οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και εντείνεται η ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στους λαούς που αντιστέκονται ή που αρνούνται να μπουν στο διεθνή καταμερισμό εργασίας έτσι όπως θέλουν να τον διαμορφώσουν. Στεκόμαστε πλάι στους λαούς που βρίσκονται στο στόχαστρο των δολοφονικών επιθέσεων (Ιράκ, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν), στο πλάι των χωρών της Λατινικής Αμερικής που αναζητούν ένα δικό τους δρόμο κόντρα στους σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.

Προϋπολογισμός σφαγής των εργαζόμενων και κάθε κοινωνικού αγαθού

Ο προϋπολογισμός του 2011 δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων σε μισθωτούς και συνταξιούχους, μείωση του φορολογικού συντελεστή για τα κέρδη των επιχειρήσεων στο 20%. Νέες περικοπές σε κάθε κοινωνική δαπάνη: -5 δις ευρώ στους μισθούς και συντάξεις του δημόσιου, -2,1 δις στα νοσοκομεία, -1 δις σε λειτουργικές δαπάνες και επενδύσεις στην παιδεία, -800 εκ. ευρώ στις ΔΕΚΟ. Την ίδια στιγμή 2 δις μετρητά προορίζονται για το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ενώ το μόνο Υπουργείο που αυξάνει τις δαπάνες του είναι το Υπουργείο Εργασίας για να χρηματοδοτήσει τις εργοδοτικές εισφορές.

Από τα 120 δις ευρώ των δαπανών, τα 55 δις ευρώ αφορούν τους μισθούς, τις λειτουργικές δαπάνες και τις επενδύσεις του δημόσιου τομέα, συμπεριλαμβανομένων των κονδυλίων που θα χρησιμοποιηθούν για επιδοτήσεις προς το κεφάλαιο (αναπτυξιακός νόμος, σύστημα χρηματοπιστωτικής σταθερότητας), ενώ θα μπορούσαν να δοθούν σε αυξήσεις μισθών, σε δαπάνες υγείας, παιδείας, μεταφορών κ.τ.λ. Τα υπόλοιπα 65 δις θα δαπανηθούν σε τόκους και χρεωλύσια του χρέους!

Το σύνολο των εσόδων είναι κι αυτό… 55 δις ευρώ, παρά την προκλητική φοροασυλία των κερδών, την φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων και τις διάφορες άλλες απαλλαγές. Δαπάνες και έσοδα ισοσκελίζονται. Άρα, τα νέα δάνεια (συμπεριλαμβανομένου αυτών του μνημονίου) τα χρειαζόμαστε μόνο για την αποπληρωμή των παλιότερων! Η αφαίμαξη των εργαζόμενων γίνεται για τη διασφάλιση της συνέχισης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των διεθνών τοκογλύφων.

Η επίθεση στον δημόσιο τομέα συνεχίζεται

Στους όρους του Μνημονίου περιγράφεται ρητά το «λιγότερο κράτος», με απολύσεις από τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, κατάργηση της σταθερής εργασίας, αθρόες ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων υποδομών, δραστικές περικοπές των κοινωνικών παροχών. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι ήδη εμφανή, με τη δραματική μείωση του εισοδήματος των εργαζόμενων, την ακρίβεια σε βασικά καταναλωτικά αγαθά, τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, τις περικοπές στην περίθαλψη, την παιδεία, τις μεταφορές και κάθε κοινωνική υπηρεσία και δημόσιο αγαθό.

Δεν είναι τυχαία η επίθεση στον «σπάταλο» και «αντιπαραγωγικό» δημόσιο τομέα, που βρίσκεται σε εξέλιξη τόσο από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και του νεόκοπου κόμματος της Ντόρας αλλά και της Δημοκρατικής Αριστεράς, όσο και από τη «συμμορία των προθύμων» στα ΜΜΕ, προκειμένου να προχωρήσουν οι απολύσεις, να επιβληθούν οι νέες περικοπές μισθών και η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Η μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσω του «Καλλικράτη» αποτελεί μια αντιδραστική τομή σε αυτή την κατεύθυνση: με τις συγχωνεύσεις των δήμων και των κοινοτήτων και τη δημιουργία των αιρετών Περιφερειών με υπερεξουσίες, δημιουργείται μια συγκεντρωτική διοίκηση που θα προσαρμόζεται καλύτερα στις επιταγές του κεφαλαίου, απομακρυσμένη από την πίεση του λαϊκού παράγοντα και «προστατευμένη» από τα τοπικά κινήματα. Η ύπαιθρος και τα χωριά θα γίνουν τα πεδία νέας αγριότερης εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της φύσης, χιλιάδες συμβασιούχοι θα βρεθούν στην ανεργία, δημόσιες λειτουργίες θα ιδιωτικοποιηθούν, οι κοινωνικές υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα υπολειτουργούν ή θα κλείσουν.

Ήδη ανακοινώθηκαν οι περικοπές στα κονδύλια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με βάση τους όρους του Μνημονίου, το κλείσιμο 3.500 Δημοτικών επιχειρήσεων, οι καταργήσεις-συγχωνεύσεις υπηρεσιών του Δημοσίου. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι απολύσεις και υποχρεωτικές μετατάξεις στις ΔΕΚΟ, θα είναι ο προάγγελος για το τι θα συμβεί στο σύνολο του δημόσιου τομέα. Η λογική του «Κράτους-στρατηγείου», που διαφημίζεται εδώ και χρόνια με τις περίφημες θεωρίες του «νέου δημόσιου μάνατζμεντ», δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έμπρακτη εφαρμογή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού: απόδοση τμημάτων του δημοσίου σε ιδιώτες, με λιγότερες κοινωνικές παροχές-δημόσιες δομές περίθαλψης-πρόνοιας-εκπαίδευσης, λιγότερους ελεγκτικούς μηχανισμούς για την προστασία των εργαζόμενων, ενώ και η καθαυτό διοικητική λειτουργία του Κράτους-στρατηγείου θα κοστίζει ακριβότερα στον ίδιο τον πολίτη. Παρότι ενδύεται με τον μανδύα της «καταπολέμησης της γραφειοκρατίας» και της «αποτελεσματικότητας», στην πραγματικότητα η πολιτική του λιγότερου Κράτους σημαίνει κράτος στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της προστασίας του κεφαλαίου.

Η ιδιωτικοποίηση-εκποίηση (σε εξέλιξη ή υπό σχεδιασμό) του ΟΣΕ, λιμανιών, δρόμων και αεροδρομίων, της ΔΕΗ, συχνοτήτων, της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, δείχνουν τον δρόμο για το τι θα ακολουθήσει. Οι απολύσεις εργαζόμενων αορίστου χρόνου με το πρόσχημα των ρουσφετολογικών προσλήψεων, ανοίγουν τον χορό των απολύσεων για όλο το δημόσιο τομέα. Το fast-track και άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις επιχειρούν να φτιάξουν ένα περιβάλλον στο οποίο το κεφάλαιο θα μπορεί να κινείται με ακόμη μεγαλύτερη ασυδοσία, με κατάργηση κάθε προστατευτικής ρύθμισης για την εργασία, το φυσικό και το πολιτιστικό περιβάλλον, το δημόσιο πλούτο. Το δεύτερο Μνημόνιο θα επιταχύνει αυτή την πολιτική, ενώ είναι σίγουρο ότι, αν οι εργαζόμενοι δεν την ανατρέψουν, η επίθεση δεν θα σταματήσει. Ήδη προετοιμάζουν το έδαφος για παράταση της «επιτήρησης» με νέους χειρότερους όρους έως και το 2020!

Οι προοπτικές του κινήματος

Το δημοσιοϋπαλληλικό, αλλά και συνολικά το εργατικό κίνημα τη χρονιά που πέρασε, παρουσίασε ανάπτυξη αναντίστοιχη σε σχέση με τις ανάγκες της περιόδουκαι δεν κατάφερε ως τώρα να ανατρέψει την αντιλαϊκή επίθεση. Σε μεγάλο βαθμό σε αυτό συνέβαλλε και η ανυποληψία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που στα μάτια του εργαζόμενου λαού αποτελούν τμήμα του «σκηνικού», καθώς ο γραφειοκρατικός και υποταγμένος συνδικαλισμός, ακόμα και την ύστατη ώρα γκρεμίσματος κάθε εργατικού δικαιώματος όπως ήταν η χρονιά που πέρασε, συνέχισε και συνεχίζει:

- Να συναινεί με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων περί του «δημόσιου» χρέους, της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, της μείωσης του κόστους εργασίας, τις μερικές ιδιωτικοποιήσεις, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, ακόμη και συμμετέχοντας στους επαίσχυντους διαλόγους λεηλασίας των εργατικών δικαιωμάτων.

- Να αναπαράγει τις κυβερνητικές και αστικές λογικές διαχωρισμού των εργαζομένων είτε μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είτε ακόμη και με συντεχνιακές λογικές διαίρεσης και προσπάθειες για «ειδικές ρυθμίσεις» κατά κλάδο.

- Να ευνοεί την αντικατάσταση των συλλογικών διαδικασιών και των αγώνων από τη «διαπραγμάτευση» με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, με την ταυτόχρονη συμμετοχή πρώην και νυν συνδικαλιστικών στελεχών στη νομή και διαχείριση της εξουσίας.

- Να συντάσσεται με την εργοδοσία, να αποδέχεται και να νομιμοποιεί το Μνημόνιο και τα μέτρα που το ακολουθούν, όπως έγινε με την υπογραφή της επαίσχυντης Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) από τη ΓΣΕΕ.

- Με την τακτική της αποκλιμάκωσης των αγώνων, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός συνταγμένος με το κυβερνητικό σχέδιο, ιδιαίτερα μετά τις 5 Μάη όχι μόνο δεν θέλησε να σχεδιάσει μια σαφή πορεία κινητοποιήσεων με όρους κλιμάκωσης και προοπτικές νίκης που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν το σύνολο των εργαζομένων, αλλά θέλησε να περιοριστούν οι όποιες κινητοποιήσεις στο χαρακτήρα της διαμαρτυρίας και να λειτουργούν μόνο ως ξεσπάσματα εκτόνωσης της οργής, χωρίς συνέχεια. Ταυτόχρονα η λογική του ακολουθητισμού στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία ή του απομονωτισμού με το άλλοθι της «καθαρότητας» απογοητεύουν και αποσυσπειρώνουν τους εργαζόμενους και δεν βοηθούν στο ξεδίπλωμα μαζικών κινητοποιήσεων με νικηφόρα προοπτική.

Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο στην καθυστέρηση των απεργιακών κινητοποιήσεων, την απουσία ολόκληρων κλάδων, την έλλειψη σχεδιασμού για το κίνημα που να στοχεύει στην ανατροπή των μέτρων και όχι την απλή έκφραση δυσαρέσκειας. Αποκορύφωμα υπήρξε η στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας μπροστά στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της 5ης και 20ης Μάη και η αγωνία της να μην υπάρξει άμεση κλιμάκωση της δυναμικής τους στην κατεύθυνση της ανατροπής του Μνημονίου και των υποστηρικτών του. Γι’ αυτό άλλωστε και οι κινητοποιήσεις των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ ενάντια στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα ήταν αναιμικές και με μεγάλες χρονικές αποστάσεις μεταξύ τους. Για αυτό και το τελευταίο τρίμηνο κηρύχθηκε αγωνιστική νηνεμία την ώρα που η επίθεση εντεινόταν. Ο κυβερνητικός κρατικός συνδικαλισμός και οι συνοδοιπόροι του προωθούν το κυβερνητικό σχέδιο με στόχο την αποκλιμάκωση των αγώνων, ελπίζοντας ότι έτσι θα ξεφουσκώσει το ποτάμι της οργής.

Απέναντι σε όλα αυτά χρειάζεται μια συνολική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με συλλογικές διαδικασίες βάσης, με οικοδόμηση μορφών αλληλεγγύης των εργαζόμενων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα απέναντι στις προσπάθειες διαχωρισμού τους, με αιτήματα που συνενώνουν τους διαφορετικούς κλάδους, με υπεράσπιση του δημόσιου τομέα από τη σκοπιά των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας. Χρειάζονται, τέλος, αιτήματα τέτοια που θα απαντούν στην ουσία των διακυβευμάτων με τα οποία η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ τρομοκρατούν τον λαό, που θα ενώνουν σε ταξική κατεύθυνση τη χαμηλόβαθμη και χαμηλόμισθη υπαλληλία στο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα.

ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΦΡΑΓΜΟΣ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ!

Οι εργαζόμενοι αρνούμαστε να πειθαρχήσουμε στις επιταγές της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου. Αρνούμαστε τη ρητορεία της κυβέρνησης περί νέας «εθνικής προσπάθειας» στο βωμό της οποίας όλοι εμείς που δεν καρπωθήκαμε τα κέρδη τόσα χρόνια, τώρα θα καρπωθούμε τη ζημιά.

Το αίτημα του εργατικού και λαϊκού κινήματος είναι ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ που οδηγεί το λαό στην χρεοκοπία: 

- ΑΝΑΤΡΟΠΗ του υποδουλωτικού Μνημονίου κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και όλων των νόμων που ψηφίστηκαν για να το εφαρμόσουν. Άμεση έξοδος από το μηχανισμό στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ.

- ΕΞΟΔΟΣ από ΟΝΕ – Ευρωπαϊκή Ένωση και κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό.

- Ο λαός μας δεν αναγνωρίζει το χρέος και αγωνίζεται για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών και τη διαγραφή του «δημόσιου» χρέους.

- ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ των μεγάλων επιχειρήσεων, των Τραπεζών, των εφοπλιστών, της Εκκλησίας, των offshore εταιρειών, κατάργηση όλων των φοροελαφρύνσεων του μεγάλου κεφαλαίου, δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών.

- Απαγόρευση απολύσεων, κατάργηση του ΦΠΑ και διαφόρων τελών στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, μείωση της φορολογίας για τους χαμηλόμισθους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους.

- ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ.

- ΟΧΙ στη ληστεία του τραπεζικού κεφαλαίου και τις δημόσιες χρηματοδοτήσεις στον τραπεζικό τομέα. Κατάργηση των τόκων και των χρεών του λαού για στεγαστικά-καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες.

Απέναντι στο «Ενιαίο» μισθολόγιο-φτωχολόγιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, απαιτούμε:

- 1400 ευρώ (καθαρά) ο κατώτερος βασικός μισθός. Να ζούμε με αξιοπρέπεια από τη δουλειά μας.

- Γνήσιες κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας εφ’ όλης της ύλης. Η ΑΔΕΔΥ να υπογράφει την ενιαία κατώτερη συλλογική σύμβαση που θα κατοχυρώνει το ελάχιστο όριο αμοιβών και θα ισχύει για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Οι Ομοσπονδίες διαπραγματεύονται με τους αγώνες τους και υπογράφουν ΣΣΕ εφ’ όλης της ύλης (για το μισθό και όλα τα εργασιακά θέματα).

- ΟΧΙ στο «νέο μισθολόγιο»
που προωθεί η κυβέρνηση. Λέμε όχι στη λογική της «εξίσωσης προς τα κάτω», στη σύνδεση μισθού με την «παραγωγικότητα», στη δημιουργία «ατομικού μισθού» μέσα από τη σύνδεσή του μισθού με τους «στόχους», όχι στην αξιολόγηση-πειθάρχηση των εργαζόμενων. 

Απέναντι στην ασφαλιστική απορρύθμιση, διεκδικούμε:

- Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα-Ρέππα-Πετραλιά-Λοβέρδου

- Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς ή στα 58 (άνδρες) και 55 (γυναίκες), ίση με τον καταληκτικό μισθό. Ενιαία ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους-ες, χωρίς κατηγοριοποιήσεις σε παλιούς-νέους. Όλοι οι εργαζόμενοι του δημοσίου να ασφαλίζονται στα Ταμεία του δημοσίου, με ενιαία, καλής ποιότητας, δωρεάν πρόνοια, περίθαλψη, υγεία, ασφάλιση. Να χρηματοδοτηθεί ο ΟΠΑΔ με όλα τα αναγκαία κρατικά κονδύλια ώστε να καλύπτονται δωρεάν όλες οι εξετάσεις και θεραπείες.

- Όχι στην ένταξη των νέων υπαλλήλων στο ΙΚΑ και την ενοποίηση των ταμείων και των δικαιωμάτων στον κατώτερο κοινό παρονομαστή. Επέκταση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων και στο δημόσιο. Άμεση χρηματοδότηση όλων των ταμείων (ΜΤΠΥ,ΤΕΑΔΥ,ΤΠΔΥ) για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους προς τους δικαιούχους.

- Επιστροφή των κλεμμένων στα ασφαλιστικά Ταμεία-όχι στο τζογάρισμα των αποθεματικών. Να δώσει το Κράτος τα χρήματα που δεν έχει αποδώσει για χρόνια στα Ταμεία του δημοσίου. Να αποδοθούν άμεσα ευθύνες για το «μεγάλο φαγοπότι» των αποθεματικών μέσω των διάφορων χρηματιστηριακού τύπου προϊόντων (δομημένων ομολόγων, μετοχών, CDS κ.λπ.) και να επιστραφούν τα αποθεματικά που χάθηκαν. Οι εκπρόσωποι των εργαζόμενων στα ΔΣ των Ταμείων οφείλουν να δώσουν λόγο δημόσια για τη στάση τους που κράτησαν στην καταλήστευση των αποθεματικών των Ταμείων μας και ο έλεγχος των ταμείων να περάσει άμεσα στα χέρια των εργαζόμενων.

Απέναντι στην απαίτηση του Μνημονίου για «λιγότερο δημόσιο» προτάσσουμε:

- Την πάλη ενάντια στην αναδιάρθρωση του δημοσίου στην κατεύθυνση του Κράτους-στρατηγείου, ενάντια στη μεταρρύθμιση του Καλλικράτη, ενάντια σε κάθε άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση και τις ΣΔΙΤ.

- Την πάλη για: Δωρεάν, δημόσια και υψηλής ποιότητας παιδεία, υγεία, περίθαλψη, ασφάλιση, δομές κοινωνικής πρόνοιας, πολιτισμό για όλο το λαό. Δημόσιες μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες με χαμηλό κόστος για τον λαό. Ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών ενάντια σε κάθε ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου σε σχέση με τα δικαιώματα των εργαζόμενων και την αλόγιστη χρήση φυσικών πόρων και δημόσιου πλούτου. Να ανήκουν στο δημόσιο όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας (ενέργεια, νερό, τηλεπικοινωνίες, μέσα μεταφοράς, φάρμακο, υγεία). Να επιστρέψουν τώρα όλες οι επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια (ΟΤΕ, λιμάνια, Ολυμπιακή), με ακύρωση (και όχι επαναδιαπραγμάτευση) των σχετικών συμβάσεων.

- Την υπεράσπιση της μόνιμης και σταθερής σχέσης εργασίας για όλους τους εργαζόμενους. Κατάργηση των απολύσεων. Μία σχέση εργασίας στον δημόσιο τομέα: η μόνιμη εργασία. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν αποτελεί «σκανδαλώδες προνόμιο» αλλά στοιχειώδη όρο για τη δυνατότητα του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος να δρα με γνώμονα το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι τις εντολές της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.

- Να μετατραπούν οι εργαζόμενοι αορίστου χρόνου σε μόνιμους με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις. Καμιά κουβέντα για απολύσεις από τον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα. Να παρθούν πίσω οι απολύσεις όπου έχουν γίνει. Αν διαπιστώνονται ρουσφετολογικές προσλήψεις, να αποδοθεί η ευθύνη σε αυτούς που τις διέταξαν και αυτούς που τις πραγματοποίησαν.

- Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς περιορισμούς και δικονομικά τερτίπια. Κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και κάθε εργολαβίας στον δημόσιο τομέα.

- Κατάργηση όλων των νόμων που επιτρέπουν την ελαστική εργασία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. 7ωρο/5μερο/35ωρο με προοπτική περαιτέρω μείωσης.

- Κανένας εργαζόμενος έξω από τα σωματεία. Εγγραφή όλων των εργαζομένων στα σωματεία με πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα, ανεξαρτήτως της «τυπικής» σχέσης εργασίας τους. Ίση αμοιβή για ίση εργασία.

- Άμεση κάλυψη όλων των πραγματικών αναγκών σε θέσεις εργασίας στην υγεία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τους δήμους και τις υπηρεσίες με θέσεις πλήρους, αποκλειστικής και μόνιμης απασχόλησης. Όχι στις ρουσφετολογικές, κομματικές προσλήψεις. Θέσεις εργασίας με βάση τις λαϊκές ανάγκες, λαμβάνοντας υπόψη κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, με αντικειμενικές και διαφανείς διαδικασίες. Να κλείσουν τα νομικά πρόσωπα και οι ΑΕ του δημοσίου και να περάσουν οι εργαζόμενοι και τα κονδύλια στο δημόσιο. 

Απέναντι στην επίδειξη αυταρχισμού της κυβέρνησης και κεφαλαίου απαντάμε:

- Με μέτωπο όλων των εργαζόμενων, της νεολαίας και του λαού ενάντια: α) στον αυταρχισμό, στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, στα ΜΑΤ και την καταστολή, στην πολιτική επιστράτευση των απεργών, για την υπεράσπιση και διεύρυνση του ασύλου, β) στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ που με βάση το νέο στρατηγικό δόγμα του θα μπορεί να αναπτύσσει αυθαίρετα στρατιωτική δράση παντού ανά τον κόσμο, πνίγοντας στο αίμα χώρες, λαούς, κινήματα, εξεγέρσεις, προοδευτικές κυβερνήσεις και ”δυσάρεστες ” πολιτικές εξελίξεις.

- Με ένα δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα που θα διεκδικεί, μέσα από τους αγώνες του και την καθημερινή πρακτική του μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, τον προσανατολισμό των δημόσιων υπηρεσιών στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, στην υπεράσπιση των εργαζόμενων, των ανέργων, των νέων και των συνταξιούχων, στην αντιπαράθεση με τις επιλογές της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και τις «σειρήνες» των συντεχνιακών λογικών. Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσει να βρεθεί στο πλευρό της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ως μαχόμενο τμήμα του πανεργατικού μετώπου, να κερδίσει τον σεβασμό και την αλληλεγγύη των υπόλοιπων εργαζόμενων και να καταρρίψει στην πράξη τις λογικές διαχωρισμού δημόσιου-ιδιωτικού τομέα.

- Με συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων μέσα από διαδικασίες βάσης.

- Με την προσπάθεια δημιουργίας ενός πανελλαδικού πανεργατικού απεργιακού κινήματος με καθολική συμμετοχή της εργατικής τάξης, των αγροτών, των ανέργων, της νεολαίας, των μεταναστών, των αυτοαπασχολούμενων, με χαρακτηριστικά κλιμάκωσης, συνέχειας, αποτελεσματικότητας, μέχρι τη νίκη των λαϊκών δυνάμεων, μέχρι την κατάργηση των νομοθετικών τερατουργημάτων, μέχρι την ανατροπή του Μνημονίου και των υποστηρικτών του.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαία η συσπείρωση γύρω από τα σωματεία, η δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και ο συντονισμός των ίδιων των σωματείων, έτσι ώστε οι αγώνες να ξεκινούν από την ίδια την εργατική βάση και τα αιτήματα να εκφράζουν τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και την απαίτηση ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική.Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε νικηφόρους αγώνες και όχι αναθέτοντας τη διαχείριση των κινητοποιήσεων στις γραφειοκρατικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που για χρόνια διάλεξαν την αγωνιστική απραξία και τη συναίνεση στην κυρίαρχη πολιτική και σήμερα δε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν νικηφόρο αγώνα. Γιατί είναι δέσμιες της πολιτικής ταξικής συνεργασίας και των προνομίων που αντλούν από τη συνδιαλλαγή με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και το κράτος. Ο συντονισμός των εργαζομένων είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ. Γι’  αυτό στηρίζουμε και συμμετέχουμε σε κάθε τέτοια προσπάθεια, τοπική, κεντρική και πανελλαδική με το πλαίσιο των σωματείων μας.

Προχωράμε σε ενιαίο, ενωτικό, παρατεταμένο και ανυποχώρητο αγώνα διαρκείας με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, πολύμορφες κινητοποιήσεις και ό,τι άλλη μορφή δημιουργεί η ταξική πάλη και η φαντασία του εργαζόμενου λαού, μέσα από μαζικές συνελεύσεις των σωματείων. 

Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις των εργαζομένων για την ανατροπή του Μνημονίου και όλων των αντιλαϊκών μέτρων, να δώσουμε το μήνυμα ότι η πολιτική του Μνημονίου και όλοι οι πολιτικοί εκφραστές της είναι ανεπιθύμητοι.