Ζ. Μελαμπιανάκη: Στόχος η ανατροπή της κυβέρνησης

«Στο ερώτημα γιατί δεν γενικεύονται οι εργατικοί αγώνες η απάντηση δεν είναι ότι χάσαμε και κυριαρχεί η τάση της υποταγής» δηλώνει στο Πριν η Ζέττα Μελαμπιανάκη, νεοεκλεγείσα στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, όπου για πρώτη φορά μετά τις τελευταίες εκλογές οι Παρεμβάσεις εξέλεξαν 2 αντιπροσώπους.

Συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο

- Για πρώτη φορά η ΠΑΣΚ και η ΔΑΚΕ δεν έχουν πλειοψηφία στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ. Τι εκφράζει και τι µπορεί να σηµαίνει αυτό;

- Πράγµατι, µετά το πρόσφατο συνέδριο, δεν υπάρχει πλέον πλειοψηφία ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ. Τους αντιστοιχούν 41 έδρες από τις 85 του ΓΣ και 8 έδρες από τις 17 της ΕΕ. Και οι δύο «κυβερνητικοί εταίροι» βρίσκονται σε κρίση. Πρόκειται για µια σηµαντική εξέλιξη. Βρισκόµαστε µόλις στην αρχή µιας διαδικασίας ριζικών αλλαγών των συσχετισµών µέσα στα συνδικάτα. Γιατί σήµερα γίνεται φανερό σε µεγάλα τµήµατα των εργαζόµενων, πόσο τεράστιες είναι οι ευθύνες που βαραίνουν τις δύο πρώην µεγάλες κυβερνητικές παρατάξεις για την αδυναµία του εργατικού κινήµατος να σταµατήσει την επίθεση, αφού είτε δεν οργάνωσαν είτε υπονόµευσαν ανοιχτά τις δυνατότητές αντίστασης και νίκης. Αυτό που συνέβη στην ΑΔΕΔΥ είναι µερική αντανάκλαση της κατάστασης που επικρατεί στη βάση, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αυτή η διεργασία θα µπορούσε σήµερα να εκφραστεί και στο επίπεδο της συγκρότησης της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι το ΠΑΜΕ να αναλάβει τις ευθύνες που έχει απέναντι στο κίνηµα ιδιαίτερα αυτή την κρίσιµη περίοδο, και να αποδεχτεί την πρόταση που καταθέτουµε για συγκρότηση αγωνιστικού-προγραµµατικού προεδρείου.

- Το ΠΑΜΕ σας κατηγορεί ότι είστε τυχοδιώκτες και έχετε κόλληµα µε την απεργία διαρκείας, κάνοντας πλάτες στον ΣΥΡΙΖΑ που από τη µεριά του σας καλεί σε ενότητα. Τι απαντάτε;

- Εµείς λέµε ότι η αναγκαιότητα σήµερα είναι να δουλέψουµε όλοι για τη δηµιουργία ενός πανελλαδικού πανεργατικού απεργιακού κινήµατος, µε χαρακτηριστικά κλιµάκωσης, συνέχειας, αποτελεσµατικότητας, µέχρι τη νίκη, µέχρι την ανατροπή. Προφανώς ένας τέτοιος αγώνας θα έχει στόχο και την ανατροπή της κυβέρνησης ή κάθε επίδοξου διαχειριστή τέτοιων πολιτικών. Μόνο η ανατροπή της κυβέρνησης από ένα ισχυρό κίνηµα µπορεί να διαµορφώσει τις προϋποθέσεις ώστε ο όποιος επόµενος κυβερνητικός σχηµατισµός να είναι «όµηρός» του. Οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ διαφωνούν µε αυτό. Έχουν κοινοβουλευτική λογική που οδηγεί τα µέλη τους σε απογοήτευση και αδιέξοδο, γιατί τελικά καταλήγουν στον συµβιβασµό µε τα υπάρχοντα πλαίσια της µνηµονιακής κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό φάνηκε καθαρά πριν από µερικές µέρες, όταν το ΠΑΜΕ αποφάσισε ότι πρέπει να τελειώνει η απεργία των διοικητικών στα πανεπιστήµια αφού, σύµφωνα µε την άποψή τους, η ενδοπανεπιστηµιακή κινητικότητα (που υποσχέθηκε ο υπουργός) είναι η µόνη νίκη την οποία µπορούµε να πάρουµε µε αυτό τον ταξικό συσχετισµό. Επιπλέον κατηγορούν για τυχοδιώκτες όσους επέµεναν στη συνέχιση της απεργίας, διότι θέλουν να κάνουν πολιτικό αγώνα προκειµένου να ρίξουν την κυβέρνηση ώστε να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ! Αυτή είναι η πολιτική και η πρακτική της ήττας.

Αλλά και η Αυτόνοµη Παρέµβαση επιδιώκει να δώσει στις κινητοποιήσεις το χαρακτήρα της διαµαρτυρίας, της εκτόνωσης της οργής, χωρίς συνέχεια και προοπτική. Στην ουσία, αρκείται σε µια συντήρηση αγωνιστικών κινητοποιήσεων για τη φθορά της κυβέρνησης, χωρίς πολιτικό βάθος, χωρίς να γενικεύει το µέτωπο των αγωνιζόµενων µε στόχο να νικήσουν. Είναι και αυτή µια αδιέξοδη τακτική. Εµείς έχουµε διαφορετική λογική και πρακτική.

- Σχεδόν τέσσερα χρόνια µετά την εκδήλωση της συνολικής επίθεσης κυβερνήσεων-ΕΕ-ΔΝΤ οι δηµόσιοι υπάλληλοι, όπως και οι άλλοι εργαζόµενοι, έχουν χάσει πάρα πολλά. Τι κυριαρχεί; Η στάση υποταγής ή η τάση του αγώνα και της ανατροπής;

- Οι εργαζόµενοι και οι εργαζόµενες έδωσαν ηρωικές µάχες. Οι µεγάλες γενικές απεργίες, το κίνηµα των πλατειών, η απεργία των χαλυβουργών, η κατάληψη της ΕΡΤ, οι καθηγητές, η απεργία διαρκείας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστηµίων είναι οι αποδείξεις των τεράστιων δυνατοτήτων που έχει το εργατικό κίνηµα να γίνει ο αποφασιστικός καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων. Στους 18 µήνες της κυβέρνησης Σαµαρά διαδοχικοί κλάδοι προσπαθούν να σπάσουν την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας. Οι ΟΤΑ, οι ναυτεργάτες, οι εργαζόµενοι στο µετρό, οι καθηγητές τον Μάιο επιχείρησαν αλλά δεν τα κατάφεραν. Οι επιστρατεύσεις σε συνδυασµό µε τα ξεπουλήµατα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν επέτρεψαν στους κλάδους αυτούς να γίνουν αρχή ενός γενικευµένου αγώνα. Τελικά, η ΕΡΤ σπάει την τροµοκρατία και αχρηστεύει το όπλο των επιστρατεύσεων για την κυβέρνηση. Ακολουθεί το απεργιακό κύµα του περασµένου Σεπτέµβρη. Με αιχµή τους καθηγητές που αποφασίζουν ξανά απεργία διαρκείας σε µια επίδειξη υπέροχης εργατικής αξιοπρέπειας και τους διοικητικούς υπάλληλους των πανεπιστηµίων που ξεκινούν µια ηρωική απεργία διαρκείας η οποία κρατάει ακόµη. Σήµερα βλέπουµε να ξεκινά και πάλι ένα νέο κύµα αγώνων. Τα καύσιµα υπάρχουν στο εργατικό κίνηµα.

- Τα προηγούµενα αποτελούν απελπισµένους αγώνες οπισθοφυλακής ή σκηνές από τους αγώνες που έρχονται και θα είναι καθολικοί και νικηφόροι;

- Στο ερώτηµα γιατί δεν γενικεύονται οι εργατικοί αγώνες η απάντηση δεν είναι ότι χάσαµε και κυριαρχεί η τάση της υποταγής. Οπωσδήποτε η οικονοµική κρίση και η µεγάλη ανεργία έχουν τροποποιήσει το περιεχόµενο των αγώνων. Αυτό όµως που µετράει αρνητικά πάνω στον κόσµο είναι το ζήτηµα της πολιτικής προοπτικής και ο έλεγχος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η άρνηση των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να στηρίξουν και να στηριχθούν στο κίνηµα για να συγκρουστούν µε την κυβέρνηση, η αδυναµία τους να προτείνουν εναλλακτικό δρόµο εργατικής διεξόδου από την κρίση. Ωστόσο οι αγώνες έχουν πλουτίσει την πείρα της εργατικής τάξης. Υπάρχει η επίγνωση της ανάγκης να κινηθούν όλοι οι χώροι µαζί και όχι αποσπασµατικά και αποµονωµένα. Μπορεί το µεγαλύτερο τµήµα της εργατικής τάξης να µεταφράζει ακόµη αυτή την εµπειρία σε επιλογή κοινοβουλευτικής ανάθεσης των ελπίδων, αλλά έχει διαµορφωθεί κι ένα σηµαντικό κοµµάτι εργατικής πρωτοπορίας που κινείται ήδη πιο αποφασιστικά, όπως δείχνουν και τα διαρκώς αυξανόµενα ποσοστά των Παρεµβάσεων-Κινήσεων-Συσπειρώσεων στα συνδικάτα.

- Ποια είναι τα µέτωπα που ανοίγονται το επόµενο διάστηµα στο Δηµόσιο και ευρύτερα στο εργατικό κίνηµα;

- Ανοιχτά µέτωπα είναι η επιχείρηση κατάργησης των σταθερών και µόνιµων σχέσεων εργασίας και στο Δηµόσιο και η διάλυση των υπηρεσιών που έχουν να κάνουν µε το κοινωνικό κράτος. Το δικαίωµα στη δηµόσια δωρεάν εκπαίδευση είναι σε κίνδυνο, δηµόσια υγεία, ασφάλιση και περίθαλψη βρίσκονται στο «µάτι του κυκλώνα», ενώ ξεπουλιέται η δηµόσια περιουσία. Η επίθεση στο Δηµόσιο αφορά όλη την κοινωνία. Ο στόχος πρέπει να είναι να µην απολυθεί κανείς, να µην περάσει το ξεπούληµα των δηµόσιων υπηρεσιών και η διάλυση του κοινωνικού κράτους.

Πρέπει να γίνει κατανοητό όµως ότι η προστασία της δουλειάς, του εισοδήµατος και των δικαιωµάτων των εργαζοµένων δεν µπορεί να υπάρξει µέσα στο πλαίσιο των µνηµονίων. Γι’ αυτό, τα συνδικάτα και το λαϊκό κίνηµα πρέπει να απαιτούν τη µονοµερή διαγραφή του χρέους, την ακύρωση των δανειακών συµβάσεων, των µνηµονίων και των νόµων, την ανατροπή οποιασδήποτε κυβέρνησης αποδέχεται τα πλαίσιά τους, την αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ΕΕ.

Πρέπει επίσης να αντιµετωπίσουµε το ζήτηµα ότι µέχρι σήµερα οι απεργίες και οι αγώνες διαµαρτυρίας, όσο επιτυχηµένοι και µαζικοί κι αν ήταν, µπορεί να επιβράδυναν την επίθεση όµως δεν πέτυχαν την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ 

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ

Πολύμορφος αγώνας με καταλήψεις, διαδηλώσεις, απεργίες

- Πoιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος και η παρέμβαση της ΑΔΕΔΥ, με ποιες μορφές πάλης και με ποιο τρόπο θα προσπαθήσετε να λαμβάνονται οι αποφάσεις;

- Η πρότασή μας προς τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις ομοσπονδίες είναι η γενίκευση και ο συντονισμός. Είναι η πραγματοποίηση το αμέσως επόμενο διάστημα γενικών συνελεύσεων σε όλο το Δημόσιο, με πρόταση για γενικευμένο απεργιακό αγώνα διαρκείας. Να προχωρήσουμε όλοι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο -αλλά και στον ιδιωτικό τομέα- σε έναν πολύμορφο αγώνα με καταλήψεις, διαδηλώσεις, απεργίες, ο οποίος ξεκινάει από τώρα με γενικές συνελεύσεις παντού, και φτάνει στην κορύφωσή του με απεργία διαρκείας τον Φεβρουάριο, προτού μετατραπούν σε απολύσεις οι σημερινές διαθεσιμότητες. Τον απεργιακό αγώνα θα τον αποφασίσουν οι γενικές συνελεύσεις. Ο ρόλος της ΕΕ ΑΔΕΔΥ είναι να καλέσει, να συντονίσει και να εισηγηθεί παντού τον αγώνα διαρκείας. Το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ πρέπει να λειτουργήσει με ουσιαστικό τρόπο και να σταματήσει να είναι διακοσμητικό όργανο· να συντονίσει και να οργανώσει τον αγώνα μαζί με Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή από εκλεγμένους εκπροσώπους των γενικών συνελεύσεων και των πρωτοβάθμιων, σωματείων. Οφείλει να δεσμεύεται η ΕΕ ότι θα υλοποιεί άμεσα όλα τα αγωνιστικά και απεργιακά αιτήματα όλων των αγωνιζόμενων κλάδων. Προτείνουμε δηλαδή και για το τριτοβάθμιο μια μορφή λειτουργίας και λήψης αποφάσεων ανάλογη με αυτή που υπάρχει στις ομοσπονδίες της Εκπαίδευσης, με τις γενικές συνελεύσεις και τις ολομέλειες προέδρων των ΕΛΜΕ και των συλλόγων ΠΕ.

- Πώς θα αντιμετωπίσετε τα ζητήματα υποχώρησης της δημοκρατίας που επιβάλλει η κυβέρνηση και το κύμα διώξεων συνδικαλιστών και αγωνιστών;

- Η κυβέρνηση βρίσκεται σε αντιδημοκρατικό κατήφορο. Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, υπουργικές αποφάσεις για μειώσεις μισθών και απολύσεις, συνεχείς επιστρατεύσεις απεργών, αυταρχισμός, καταστολή. Τελευταία, σε όλο το Δημόσιο υπάρχει ένα κύμα πειθαρχικών διώξεων εναντίον αγωνιστών που αντιστέκονται, αλλά και εναντίον απλών εργαζομένων, για παραδειγματισμό! Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η αντιμετώπιση της ηρωικής απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων. Όπως επίσης και η περίπτωση παραπομπής σε πειθαρχικό, με την κατηγορία της ανάρμοστης συμπεριφοράς, της Ελισάβετ Παπαδοπούλου, προέδρου του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Γιάννης Ρίτσος και εκλεγμένης αιρετού του ΠΥΣΠΕ Λακωνίας, επειδή υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των συναδέλφων, απέναντι στις αυθαιρεσίες της διοίκησης! Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση τα παίζει όλα για όλα. Για να κερδίσει τη μάχη της δικής της επιβίωσης, πρέπει να τρομοκρατήσει και να καταστείλει. Σε αυτή τη μάχη που δίνει εναντίον των εργαζομένων, έχει πολύτιμο σύμμαχο τη συμμορία της Χρυσής Αυγής. Γι’ αυτό, το αντιφασιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε όλη την προηγούμενη περίοδο είναι πολύτιμο και πρέπει να στηρίζεται και να συνδέεται με τα συνδικάτα.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα η κυβέρνηση είναι αδύναμη, το «success story» έχει ξεθωριάσει. Οι μαζικοί αγώνες των εργαζομένων σε σχολεία, νοσοκομεία, ΟΤΑ, Σκουριές, ΕΡΤ ράγισαν ανεπανόρθωτα τη βιτρίνα της. Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι ο μόνος ασφαλής δρόμος για να υπάρξει αξιοπρεπής ζωή και εργασία, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, είναι ο αγώνας, η ρήξη η ανατροπή. Δεν τους φοβόμαστε. Τους στέλνουμε ένα καθαρό μήνυμα: θα τους ανατρέψουμε!

ΠΗΓΗ: εφημερίδα ΠΡΙΝ