Παρεμβάσεις ΔΕ: για τη μετασυνεδριακή ΓΣ προέδρων της ΟΛΜΕ

Σε μια περίοδο που όλοι οι εργαζόμενοι δέχονται μία πρωτοφανή επίθεση. Με την ΕΕ και το ΔΝΤ να παίζουν το ρόλο του στρατηγείου στην επίθεση, εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις σαρώνονται. Οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας μένουν πιστές στη γραμμή της εξαθλίωσης των εργαζομένων, ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του. Στο κέντρο της επίθεσης έχει βρεθεί φυσικά και η εκπαίδευση, που αντιμετωπίζεται πλέον ως "άχρηστη" κοινωνική παροχή, ενώ το εκπαιδευτικό προσωπικό αντιμετωπίζεται απλά ως βαρίδι για τον προϋπολογισμό του κράτους.

Σε ένα τέτοιο συνολικό κλίμα διεξήχθησαν οι εργασίες του 16^ου συνεδρίου της ΟΛΜΕ, το οποίο αποφάσισε, όχι μόνο να εισηγηθεί στις συνελεύσεις του Σεπτέμβρη απεργία διαρκείας, αλλά και υιοθέτησε ένα μεγάλο κομμάτι των προτάσεων των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων, αλλά και σηματοδότησε και μια σημαντική αλλαγή στους συσχετισμούς του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Για πρώτη φορά ΔΑΚΕ –ΠΑΣΚ έχασαν την πλειοψηφία Με αυτά τα δεδομένα θεωρήσαμε ότι μπορούσε να συγκροτηθεί το ΔΣ της Ομοσπονδίας, για να λειτουργήσει άμεσα και να οργανώσει την απάντηση του κινήματος στην επίθεση που εξελισσόταν με σφοδρότητα (διαθεσιμότητες), υπήρχαν οι αποφάσεις του Συνεδρίου που μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για την κατεύθυνση της ομοσπονδίας, εξασφαλίστηκε η δυνατότητα προσφυγής στις ΓΣ για όλα τα σοβαρά ζητήματα, αποκλείστηκαν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού από το προεδρείο. Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις συμμετείχαμε στο προεδρείο και πιστεύουμε ότι η επιλογή μας αυτή λειτούργησε θετικά για τη δράση της Ομοσπονδίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεπεράστηκαν όλα τα εμπόδια και οι δυσκολίες που προέκυπταν από το συσχετισμό και τις θέσεις των παρατάξεων.

Μετά και τις διαθεσιμότητες του καλοκαιριού, η έναρξη της σχολικής χρονιάς βρήκε τον κλάδο σε αναβρασμό. Οι μαζικές γενικές συνελεύσεις και η απεργία διαρκείας στις πρώτες μέρες της χρονιάς –απεργία που ξεκίνησε με απροσδόκητα μεγάλα ποσοστά, έδειξαν την οργή που διαπερνούσε τον κλάδο και τη δυναμική που μπορούσε να έχει. Το γεγονός ότι η απεργία αυτή έμεινε ανολοκλήρωτη, οφείλεται τόσο στη συνολική πολιτική αδυναμία του κινήματος, αλλά και στη στάση των συνδικαλιστικών παρατάξεων:

ΔΑΚΕ –ΠΑΣΚ δεν μπήκαν καθόλου στον αγώνα. Στην ουσία υπονόμευσαν την απεργία από την πρώτη στιγμή και ούτε μία στιγμή δεν μπήκαν σε αυτή.

Το ΠΑΜΕ κυριαρχούμενο από μια λογική που συμπυκνωνόταν στην εκτίμηση ότι οποιαδήποτε κινητοποίηση δεν πρόκειται να οδηγήσει σε τίποτα άλλο πέρα από μια εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που τα μέλη του μπήκαν στην απεργία, την πολέμησε πολιτικά στις συνελεύσεις και έσπειρε την ηττοπάθεια.

Οι ΣΥΝΕΚ και γενικότερα οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ευθύνη γιατί αντιμετώπισαν την απεργία περισσότερο ως μεμονωμένη εστία έντασης, παρά ως τμήμα ενός γενικότερου ξεσηκωμού ενάντια στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό και σε άλλες ομοσπονδίες του δημοσίου δεν πρότειναν αγωνιστικές αποφάσεις με αποτέλεσμα ο χώρος της εκπαίδευσης να μείνει απομονωμένος. Ταυτόχρονα η εκλογική αναμονή που συστηματικά καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο παρά ενίσχυε τις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου.

Παρόλα που η απεργία έμεινε ημιτελής, μπόρεσε και καθυστέρησε την ορμή της επίθεσης του κράτους. Και μόνο το γεγονός ότι σε μια χρονιά που ξεκινούσε με πλεονάσματα δεν είχαμε σαρωτικές υποχρεωτικές μετακινήσεις, οφείλεται εν πολλοίς σε αυτή την απεργία. Η υπόλοιπη χρονιά συνεχίστηκε με τη μάχη ενάντια στις απολύσεις και την αυτοαξιολόγηση. Και εδώ φάνηκαν όλα τα αντιφατικά χαρακτηριστικά της περιόδου. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις ήταν κατώτερες των περιστάσεων, παρόλα αυτά μπόρεσαν να περιορίσουν την έκταση τους. Η κινητικότητα ενάντια στην αυτοξιολόγηση οδήγησε στην απονομιμοποίηση του θεσμού και σε σημαντικές αντιστάσεις στα σχολεία, παρά τα προβλήματα που εμφανίστηκαν μετά το «εντέλλεσθε» του υπουργείου. Παρόλα αυτά, η μάχη ενάντια για την αξιολόγηση δεν δόθηκε με τους καλύτερους όρους στον κλάδο. Ευθύνες υπάρχουν και στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, που καθυστέρησε σε πρώτη φάση να οργανώσει την απάντηση του κλάδου, αλλά και στο γεγονός ότι συστηματικά εδώ και χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι των συνδικαλιστικών παρατάξεων έχουν καλλιεργήσει στον κλάδο την αυταπάτη ότι μπορεί κάποια στιγμή να υπάρξει η «καλή» αξιολόγηση.

Έτσι σήμερα βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο στο οποίο η επίθεση στο χώρο της εκπαίδευσης θα συνεχιστεί και εμείς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια σειρά από ζητήματα:

Η εφαρμογή του νόμου 4186/2013 για την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης που έρχεται να αναπροσαρμόσει συνολικά την εκπαίδευση και να την αντιστοιχίσει με τις επιδιώξεις της αγοράς και των μονοπωλιακών ομίλων, να υπονομεύσει το μορφωτικό περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου, να εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, να σπρώξει χιλιάδες μαθητές στη μαθητεία και την κατάρτιση και συνολικά να δημιουργήσει μια γενιά χωρίς προσδοκίες. Παράλληλα οι διαδικασίες αξιολόγησης των μαθητών, η τράπεζα θεμάτων, ο τρόπος υπολογισμού του βαθμού προαγωγής, τα “εκπαιδευτικά αποτελέσματα”, συνδέονται άμεσα με την αξιολόγηση, την ταξική διαφοροποίηση και την κατηγοριοποίηση των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων, δημιουργεί και όλο το υπόβαθρο για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων.

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με στόχο τη διαμόρφωση ενός ασφυκτικού κλίματος φόβου και υποταγής στα σχολεία, και ενός μηχανισμού απολύσεων και μισθολογικής καθήλωσης είναι προ των πυλών. Για το υπουργείο η εφαρμογή της έχει κεντρική σημασία και θα προσπαθήσει να την υλοποιήσει με κάθε τρόπο.

Μαζί με την αξιολόγηση έρχεται και το νέο μισθολόγια στο δημόσιο τομέα Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι μπορεί να προκύψει «ανακατανομή των μισθών του δημοσίου προς όφελος των εκπαιδευτικών». Αυτή η αντίληψη εκτός του ότι καλλιεργεί έναν συντεχνιασμό στα όρια του κανιβαλισμού στον κλάδο, αποκρύπτει και ότι στόχος είναι η απόλυτη διάσπαση των εργαζομένων, η δημιουργία μιας κατηγορίας ευνοούμενων υπαλλήλων και η υποβάθμιση των υπόλοιπων και η εμπέδωση του ατομισμού, του ανταγωνισμού, του φόβου και την υποταγής στην εκάστοτε εξουσία. Το μισθολόγιο θα συνδέεται με την αξιολόγηση στη λογική των περικοπών για τους μη αρεστούς και της ενίσχυσης των πιο πιστών στην εξουσία υπαλλήλων.

Η επιχείρηση μείωσης των θέσεων εργασίας, η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και ενδεχομένως και νέες απολύσεις είναι προ των πυλών. Η αύξηση του ωραρίου και οι συγχωνεύσεις των σχολείων θα είναι όπλα σε αυτή την κατεύθυνση.

Το αμέσως επόμενο διάστημα οφείλουμε να κινηθούμε στη κατεύθυνση της προετοιμασίας του κλάδου και της οργάνωσης του για να απαντήσει σε αυτά που έρχονται. Χρειάζεται:

να δημιουργηθεί ένα μεγάλο εκπαιδευτικό, μορφωτικό, αναζωογονητικό ρεύμα εκπαιδευτικών, μαθητών, γονέων, λαϊκών οικογενειών, του κόσμου της εργασίας, με στόχο να επιβάλει με πρακτικά βήματα την κίνηση προς το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο που από άποψη περιεχομένου, αναλυτικών προγραμμάτων, δομών, λειτουργιών, εκπαιδευτικών μεθόδων, βιβλίων, μέσων και υποστηρικτικών διαδικασιών, θα εξασφαλίζει την ενιαία πρόσβαση όλων των μαθητών στην επιστημονική γνώση, με κριτικό τρόπο, για την ολόπλευρη ανάπτυξη της νέας γενιάς, σ' ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα χωράει όλους τους μαθητές και όλη τη γνώση και θα αποτελεί τη βάση για τη διεκδίκηση αξιοπρεπούς εργασίας. Για να μη γίνει η νέα γενιά γενιά της ανεργίας, της απλήρωτης μαθητείας και της “κοινωφελούς” εργασίας χωρίς εργασιακά δικαιώματα.

να οργανώσουμε τις συλλογικές και τις ατομικές μας αντιστάσεις ενάντια στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Με απεργίες και στάσεις εργασίας, όταν προχωρούν οι διαδικασίες τους, αλλά και με ανυποκοή στην υλοποίησή τους.

να παλέψουμε και ανά σχολείο και διεύθυνση ακόμα, ενάντια στην παραπέρα μείωση των θέσεων εργασίας, τις συγχωνεύσεις σχολείων, τις συμπτύξεις τμημάτων, την αύξηση ωραρίου.

να ετοιμαζόμαστε για αποφασιστικούς αγώνες και συγκρούσεις. Να πάμε με συνελεύσεις από την αρχή της χρονιάς και να αποφασίσουμε κινητοποιήσεις που θα συγκρουστούν και θα ανατρέψουν το κυρίαρχο σχέδιο για την εκπαίδευση.

ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ:

Για την επαναπρόσληψη όλων των συναδέλφων που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα και ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης για νέες απολύσεις και διαθεσιμότητες. Να επανέλθουν οι τομείς και ειδικότητες που καταργήθηκαν από τη δημόσια ΤΕΕ

Για μείωση του αριθμού των μαθητών σε 20 ανά τμήμα, 15 στις κατευθύνσεις, 10 στα εργαστήρια.. Ενάντια στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, τον εκπαιδευτικό –λάστιχο, την επιχειρούμενη κατάργηση στην πράξη των οργανικών θέσεων και τις υποχρεωτικές μεταθέσεις.

Ενάντια στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και της σχολικής μονάδας. Παλεύουμε για παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο.

Ενάντια στην οποιαδήποτε σύνδεση του μισθού με την «αποδοτικότητα» και επαναφορά της ακώλυτης μισθολογικής εξέλιξης. Διεκδικούμε αυξήσεις στους μισθούς ώστε να ζούμε με αξιοπρέπεια.

Για την κατάργηση του νόμου για την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Για ενιαία δωδεκάχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά που θα συνδυάζει τη γενική με την τεχνική γνώση, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς.

Ο καιρός δεν μπορεί να χάνεται και οι αυταπάτες δεν χωράνε!

Χωρίς αποφασιστικό αγώνα το ρολόι της ιστορίας θα γυρίσει ακόμα πιο πίσω!