«Αξιολόγηση εκπαιδευτικών: η διεθνής εμπειρία»
Αξιολόγηση: μια λέξη που τα τελευταία χρόνια επανέρχεται διαρκώς όποτε γίνεται λόγος για τη δημόσια εκπαίδευση (και όχι μόνο). Οι κυβερνητικοί και οι κάθε λογής εγχώριοι και εξωχώριοι υποβολείς τους την προβάλλουν σαν αυτονόητη αναγκαιότητα, που θα απαλλάξει το εκπαιδευτικό μας σύστημα από τις χρόνιες κακοδαιμονίες του: τις ακατάλληλες (υπο)δομές, τους οκνηρούς ή ανεπαρκείς καθηγητές, τις μειωμένες μαθητικές επιδόσεις.
Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί από την πλευρά τους έχουν δείξει ως τα τώρα πως δεν πείθονται και πως δεν θα (συν)υπογράψουν τον αυτό-ενεχειριασμό τους. Ακόμα και την περίοδο 2011-2014, όταν για πρώτη φορά το ζήτημα μπήκε με τόση οξύτητα από την τότε κυβέρνηση (που εφάρμοζε, όπως και η σημερινή, με περισσή χαρά μνημονιακές υπαγορεύσεις), είχαν καταφέρει, παρά τις εσωτερικές τους διαφοροποιήσεις και τριβές, να προβάλλουν ισχυρή αντίσταση, που ακύρωσε στην πράξη τους άνωθεν σχεδιασμούς.
Σήμερα όμως είμαστε σε νέα φάση. Η (εξαρχής αβάσιμη, όπως αποδείχτηκε) αισιοδοξία που ενέπνεε σε πολλούς συναδέλφους η προσδοκώμενη πολιτική ανατροπή, έχει εξανεμιστεί. Παράλληλα έχει ενταθεί η ιδεολογική και διοικητική πίεση, ώστε να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις και να αποδεχτούμε την αξιολόγηση ως τετελεσμένο γεγονός. Πιέσεις που έχουν σημαντική επίδραση σε μερίδα συναδέλφων και μάλιστα τη χειρότερη στιγμή, καθώς με τον νέο νόμο που ετοιμάζεται για το «νέο Λύκειο» τίθεται εν αμφιβόλω όχι μόνο η εργασιακή μας υπόσταση αλλά ο χαρακτήρας και ρόλος του δημόσιου σχολείου.
Ένα από τα ισχυρότερα και πλέον αποστομωτικά επιχειρήματα των υποστηρικτών της νέας «αξιολογικής κουλτούρας»($ίο) είναι η επίκληση της διεθνούς πρακτικής. «Ως πότε θα είμαστε, μόνοι εμείς, πανευρωπαϊκή εξαίρεση;», σου λένε. «Η αξιολόγηση είναι εκτός Ελλάδας κοινός τόπος. Και επιτέλους, αν μας τρομάζει το «σκληρό», άκρως νεοφιλελεύθερο αγγλοσαξωνικό μοντέλο που πήγε να αντιγράψει η προηγούμενη κυβέρνηση, υπάρχει και το πιο «ήπιο» του γερμανικού ή σκανδιναβικού χώρου. Το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως υπόδειγμα και για μας.»
Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα; Έχει εφαρμοστεί η αξιολόγηση σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες; Και ποια είναι τα αποτελέσματά της όπου έχει εφαρμοστεί, τόσο για τους εκπαιδευτικούς όσο και για τα σχολεία; Πώς την αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί; Συναινούν ή αντιστέκονται; Τι ακριβώς αξιολογείται και για ποιο σκοπό; Διαφέρουν τόσο τα «ήπια» από τα «σκληρά» αξιολογικά συστήματα ή υπάρχει ένας κοινός τόπος, μια κοινή κατεύθυνση; Και ποια τα περιθώρια ουσιαστικής διαφοροποίησης μέσα στη σημερινή νεοφιλελεύθερη δυστοπία;
Για όλα αυτά και ό,τι άλλο προκύψει θα συζητήσουμε την Κυριακή 5 Νοεμβρίου, στις 6:00 μ.μ., στο ισόγειο του πύργου της Παιδαγωγικής Σχολής, με τους δύο εκλεκτούς καλεσμένους μας: τον Άγγλο πανεπιστημιακό, ακτιβιστή και μέλος του Εθνικού Σωματείου Καθηγητών (NUT) της Μεγάλης Βρετανίας Ken Jones και την πρώην εκπρόσωπο των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΔΟΕ, καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας ειδικευμένη στα αξιολογικά συστήματα άλλων χωρών και κυρίως των ΗΠΑ, Αιμιλία Τσαγκαράτου.
Θα σας περιμένουμε!
- ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
- ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου