Παρεμβάσεις ΔΕ: Πλειοψηφία ΟΛΜΕ - Το παιχνίδι με τις 2 τρίωρες στάσεις εργασίας Τρίτη και Πέμπτη ήταν στημένο!

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΔΕ

Πλειοψηφία ΟΛΜΕ:  το παιχνίδι με τις 2 τρίωρες στάσεις εργασίας Τρίτη και Πέμπτη ήταν στημένο!

Η κατάθεση και ψήφιση του νομοσχεδίου για την Τριτοβάθμια, με αιχμή την εξίσωση των πτυχίων ιδιωτικών κολεγίων με αυτά των Δημοσίων Πανεπιστημίων, πυροδότησε αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών και φοιτητών την Τρίτη και Πέμπτη 21 και 23/1. Όμως, ποια ήταν η συμβολή της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ στη μαζικοποίηση, οργάνωση και  κλιμάκωση της αναγκαίας αντιπαράθεσης με τις πολιτικές Υπουργείου και ΕΕ; Σε πολλά μέρη της Ελλάδας η κινητοποίηση της Πέμπτης έγινε γνωστή στα σχολεία το ίδιο πρωί.                                                           

Με τις αραχνιασμένες σημαίες του κρατικού κυβερνητικού συνδικαλισμού προσπάθησαν να ξεγελάσουν τον κόσμο ότι είναι αποφασισμένοι να δώσουν μια σοβαρή κόντρα. Γρήγορα, όμως, από τους δρόμους μεταφέρθηκαν στα γραφεία και στους διαδρόμους όπου τρέφονται, ευελπιστώντας ότι θα κρατήσει για πολύ καιρό η εντύπωση ότι κατέβασαν 1000 άτομα στον δρόμο την προηγούμενη Τρίτη. Μπήκαν και στη Βουλή για να συναντήσουν την Υπουργό, αυτή τους έδιωξε αρχικά, για να ξαναγυρίσουν λαχανιασμένοι αργότερα, σε μια συνάντηση χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Δεν είχαν σταματήσει να μυρίζουν τα δακρυγόνα που έριξε η κυβέρνηση των ΜΑΤ της ΝΔ στους αγωνιζόμενους φοιτητές, όπως έριχνε και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Νομιμοποίηση της καταστολής!... Επί της ουσίας η αρνητική απάντηση σε όλα της Κεραμέως στα μούτρα των δικών της παιδιών, των κυβερνητικών συνδικαλιστών, ήταν μόνο μια ψιχάλα για αυτούς. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε κανονικά και απέφυγαν τα χειρότερα: μαζικότερες κινητοποιήσεις, απεργίες και τέτοια. Οι υπουργοί εργασίας και «προστασίας του πολίτη» το έχουν πει καθαρά: ανεβείτε στο πεζοδρόμιο, τι τα θέλετε αυτά, διαδηλώσεις, απεργίες και τέτοια; Άσε που οδηγούν πολλές φορές σε μαζικοποίηση, αλλά και σε «ριζοσπαστικοποίηση» κατά τον Μητσοτάκη και την Ε.Ε.

Η παρωδία τέλειωσε και ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του!

Η ΔΑΚΕ συμφωνεί με τον πυρήνα των αντιλαϊκών πολιτικών της κυβέρνησής της, που διαλύουν και την Παιδεία. Μαζί της τα ΣΥΝΕΚ εξοφλούν τα γραμμάτια που 4,5 χρόνια τούς παρείχαν ΔΑΚΕ και ΠΕΚ. Η τελευταία προσπαθεί μετά από πολλά χρόνια να βρει αντιπολιτευτικό βηματισμό, τουλάχιστον στα λόγια. Από κοινού καταψηφίζουν στο ΔΣ της ΟΛΜΕ την απεργιακή κινητοποίηση στις 31/1, για μαζικούς μόνιμους διορισμούς κ.ά, με τη σαθρή δικαιολογία ότι δεν αποφασίστηκε από αυτούς. Λες και οι γνωστές φωτοβολίδες της εκτόνωσης της ΑΔΕΔΥ, όπως στις 24/9 ενόψει της ψήφισης τότε του «αναπτυξιακού» αντισυνδικαλιστικού, βγήκαν μετά από δική τους τουλάχιστον παραίνεση. Ετοιμάζονται πάλι να κρυφτούν πίσω από την ΑΔΕΔΥ ενόψει κατάθεσης και ψήφισης του νέου εγκληματικού ασφαλιστικού για το σύνολο του λαού. Γιατί θεωρούν όλο τον κλάδο των 75.000 συναδέλφων καθηγητών μια μάζα υποταγμένων που δεν πρόκειται ποτέ, με την πολύτιμη δική τους συνεισφορά, να διεκδικήσει ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις και μορφωτικά δικαιώματα στο βαλλόμενο Δημόσιο σχολείο, μισθούς και συντάξεις αξιοπρέπειας.

Θα πρέπει να ξέρουν ότι η ιστορία δεν τέλειωσε και δεν θα επαναληφθεί σαν φάρσα.

Οι εργαζόμενοι και οι σπουδάζοντες στους χώρους της εκπαίδευσης σύντομα,  όχι μόνο θα πουν την τελευταία λέξη, αλλά θα ανοίξουν νέους δρόμους συνολικής αντιπαράθεσης με το σύνολο της νέας κατάστασης που προκύπτει: «νόμος και τάξη», μηδενικά δικαιώματα, υποβαθμισμένη Παιδεία και υγεία, φοροληστεία, 1,1 εκατομμύριο άνεργοι, 1 στους 2 στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται κάτω από τα 800 ευρώ.

Μαχητικοί, μαζικοί, πανεκπαιδευτικοί αγώνες για τη Δημόσια Παιδεία!

Υ.Γ.: Η απόρριψη στο ΔΣ της ΟΛΜΕ 22/1 από όλες τις άλλες παρατάξεις του συνεκτικού πλαισίου-προγράμματος των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων ενόψει και του νέου κύκλου γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ μέχρι τις 8 Φλεβάρη (ΓΣ προέδρων ΕΛΜΕ), είναι γεγονός. Από εδώ και πέρα ο καθένας να πάρει τις ευθύνες του και βέβαια και το ΠΑΜΕ, που μονίμως «προετοιμάζει» τον κλάδο για αγώνες απλής διαμαρτυρίας, που δεν δημιουργούν τις απαραίτητες συνθήκες για την ανατροπή των αντεργατικών αντιεκπαιδευτικών ρυθμίσεων.