Τι έγινε στην ΑΔΕΔΥ στις 6/6: Διάλυση του Γενικού Συμβουλίου και ανυπαρξία αποφάσεων με στημένες – ανούσιες αντιπαραθέσεις

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ –ΚΙΝΗΣΕΙΣ –ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ στο ΔΗΜΟΣΙΟ

http://paremvaseisdimosiou.blogspot.gr/               dimosio.paremvasis@gmail.com

Διάλυση του Γενικού Συμβουλίου στις 6 Ιουνίου και ανυπαρξία αποφάσεων με στημένες – ανούσιες αντιπαραθέσεις

Οι εργαζόμενοι και τα πρωτοβάθμια σωματεία να πάρουν την υπόθεση του αγώνα για Ζωή με αξιοπρέπεια στα χέρια τους

Σε φιάσκο κατέληξε για μία ακόμη φορά το ΓΣ της ΑΔΕΔΥ που πραγματοποιήθηκε στις 6 Ιούνη. Mία ανούσια φραστική αντιπαράθεση μεταξύ της ΔΗΣΥ (ΠΑΣΚΕ) και του ΠΑΜΕ, λειτούργησε ως πρόσχημα για να αποχωρήσουν  - σε ανοιχτή συνεννόηση - οι δύο παρατάξεις ΔΗΣΥ και ΔΑΚΕ από το Γενικό Συμβούλιο και να μην αποφασιστεί τίποτα! Αδικαιολόγητη και η στάση του ΠΑΜΕ  το οποίο επέλεξε να… μη βρει διέξοδο στη φραστική αντιπαράθεση και να δώσει άλλοθι στην αποχώρηση της ΔΗΣΥ και ΔΑΚΕ. Είναι υπόλογες στους εργαζόμενους όλες οι εμπλεκόμενες παρατάξεις που επέλεξαν «δια ασήμαντον αφορμή» να διαλύσουν τη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου την καταληκτική ώρα των αποφάσεων. 

Η κατάσταση στο τριτοβάθμιο όργανο είναι πλέον οριακή. Σε μία περίοδο όπου κυβέρνηση-κεφάλαιο και τα πολιτικά τους στηρίγματα εξαπολύουν γενικευμένη επίθεση στους εργαζόμενους (λεηλασία του πενιχρού εργατικού εισοδήματος με ακρίβεια, φόρους ), την απειλή της ζωής τους με την ουσιαστική εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, τις ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους τομείς, την επίθεση στη νεολαία, το δικαίωμα στη μόρφωση και την καταστολή και την πανεπιστημιακή αστυνομία, το ΓΣ παραμένει άφωνο, όπως άλλωστε έκανε όλη την προηγούμενη περίοδο. Το αποτέλεσμα είναι ότι σε μία κρίσιμη συγκυρία για τους εργαζόμενους και το κίνημα, το ΓΣ της ΑΔΕΔΥ συνειδητά παραμένει  ανίκανο να απαντήσει στα μεγάλα επίδικα της περιόδου. Πλήρης παρακμή και σήψη!

Η χρεοκοπία του κυβερνητικού-γραφειοκρατικού συνδικαλισμού.

Η διάλυση του ΓΣ- όσα πραγματοποιούνται είναι διεκπεραιωτικά- της ΑΔΕΔΥ αντανακλά την κατάσταση συνολικά του συνδικαλιστικού κινήματος και δεν είναι καινούρια. Χρόνια τώρα η ΑΔΕΔΥ βρίσκεται πέρα και μακριά από τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Η ηγεσία της ούτε θέλει, ούτε μπορεί με τις επιλογές της να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους.  Δεν απουσιάζει μόνο η συζήτηση στα ΓΣ, λείπει το οποιοδήποτε σχέδιο αντιμετώπισης της επίθεσης του αντιπάλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι εδώ και ένα χρόνο που ψηφίστηκε το έκτρωμα Χατζηδάκη και μπαίνει πλέον σε εφαρμογή, η ΑΔΕΔΥ με τη συμφωνία όλων των παρατάξεων(ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ, ΕΑΕΚ, ΠΑΜΕ) εκτός των Παρεμβάσεων «κατάφερε» να κάνει μία και μόνο μονοήμερη απεργία, χωρίς προοπτική, κλιμάκωση και αποφασιστική σύγκρουση. Ένα χρόνο πλέον σέρνει τα συνδικάτα από Γενικό συμβούλιο σε Γενικό συμβούλιο και πανελλαδικές συνδιασκέψεις, χωρίς να πάρει απόφαση για την μη εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη στο σύνολό του, συμπεριλαμβάνομένου και του ΓΕΜΗΣΟΕ. Μάλιστα οι δυνάμεις της ΔΗΣΥ και ΔΑΚΕ πρωτοστατούν σε πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες (πχ ΔΟΕ κλπ) στην εφαρμογή των ηλεκτρονικών εκλογών, παραβιάζοντας ακόμα και την ομόφωνη (η ΔΑΚΕ είχε ψηφίσει λευκό) απόφαση του ΓΣ στις 4 Οκτώβρη 2021 για τη μη υλοποίηση  τους. Μετά και τα γεγονότα στο ΓΣ είναι κατανοητός σε όλους /ες ο ρόλος της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ. Ροκανίζουν το χρόνο, αφήνουν ελεύθερο το έδαφος στην κυβέρνηση να συνεχίσει ακάθεκτη και ανεμπόδιστη το αντιλαϊκό και αντιδραστικό της έργο. Προσφέρουν συναίνεση και τελικά πολύτιμη στήριξη στην κυβερνητική πολιτική. Τώρα έπρεπε να κατατεθεί αγωνιστικό σχέδιο ενάντια:

-στην ακρίβεια, την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, τις ιδιωτικοποιήσεις και την εντεινόμενη αντιλαϊκή πολιτική για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου,

-στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και τις προκλητικά συνεχιζόμενες απάνθρωπες αναστολές εργασίας των υγειονομικών,

-στην πλήρη επιχειρηματικοποίηση του σχολείου και πανεπιστημίου, την οριστική κατάργηση του ασύλου και την πανεπιστημιακή αστυνομία που ανοίγει τα κεφάλια των φοιτητών για να το πετύχει

Σε μία συγκυρία όπου κράτος-εργοδότες-κυβέρνηση επιτίθενται στο συνδικαλιστικό κίνημα και σε  κάθε ενοχλητική φωνή αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις όχι μόνο δε θέλουν να πάρουν θέση και καμία απόφαση, αλλά επί της ουσίας καλύπτουν όσους λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο εντός των σωματείων, όπως είναι η περίπτωση της ΔΑΚΕ της Ε ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης που τη σέρνει 4 φορές στα δικαστήρια, απαιτώντας ακόμα και την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, για να προστατεύσει τον εκλεκτό της  Χ.Β., αφού πρώτα προέβη σε πρωτοφανείς πρακτικές τραμπουκισμού και εξαπάτησης της ΕΛΜΕ  ή  αρνούνται να στηρίξουν  διωκόμενους  για την συνδικαλιστική τους δράση, όπως η εκπαιδευτικός  Ν. Ρέππα.

Ευθύνες όμως δεν έχει μόνο ο κυβερνητικός- γραφειοκρατικός συνδικαλισμός , αλλά και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Πέρα από τις αγωνιστικές διακηρύξεις  και τις πρωτοβουλίες τύπου Σπόρτινγκ οι οποίες κατέληξαν σε ένα απογευματινό συλλαλητήριο, κατακερματισμένες κινητοποιήσεις (ασφαλιστικά ταμεία, υγεία, εκπαίδευση, συμβασιούχοι, ΒΑΕ κλπ), χωρίς στόχευση ενοποίησης και κλιμάκωσης. Ακόμα και η πανεργατική απεργία πραγματοποιήθηκε μόνο όταν το υπέδειξε η ΓΣΕΕ. Όλες οι προσπάθειες ολοκληρώνονται  σε συμβολικές κινητοποιήσεις, την εξαγωγή συμπερασμάτων και με το βλέμμα  μονίμως στραμμένο στις κάλπες. Δεν κατέθεσαν κανένα αγωνιστικό σχέδιο. Αρνούνται  την κοινή αγωνιστική δράση, τον αποφασιστικό αγώνα, το αιχμηρό και αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο, την ενοποίηση αγώνων και αγωνιζόμενων κλάδων, τη δυνατότητα των ίδιων των εργαζόμενων μέσα από τα σωματεία τους και τον συντονισμό τους να επιφέρουν πλήγματα στην κυβερνητική πολιτική.

Η στάση των Παρεμβάσεων Δημοσίου

Τόσο στο ΓΣ της Δευτέρας 6/6/22 όσο και στα προηγούμενα οι Παρεμβάσεις κατέθεσαν  σχέδιο, σε περιεχόμενο και μορφές για ανάληψη πρωτοβουλιών για το πώς πρέπει να κινηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα απέναντι στην γενικευμένη επίθεση του αντιπάλου. Με το τετράπτυχο (πόλεμος, ακρίβεια- ιδιωτικοποιήσεις, νόμος Χατζηδάκη, δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα) έβαλαν το κοινωνικό ζήτημα και την αναγκαία αγωνιστική απάντηση. Με σταθερότητα καταθέτουν από τον Οκτώβρη την απειθαρχία-μη εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, την κοινή απεργιακή απάντηση όλων των κλάδων που βρίσκονταν στο δρόμο(εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί, ιδιωτικός τομές κλπ), την κλιμάκωση των αγώνων με απεργιακά βήματα και συντονισμό, την αποφασιστική σύγκρουση με στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης(πχ αξιολόγηση, ποινικοποίηση των αγώνων) κ.α.

Κατέθεσαν πρόταση για πανεργατικό συλλαλητήριο στις 16/6 (7μμ στον πεζόδρομο της Κοραή) που ήδη οργανώνεται από πρωτοβάθμια σωματεία στον ένα χρόνο από την ψήφιση του ν Χατζηδάκη για την ενίσχυση του αγώνα για την κατάργησή του και τον αγώνα ενάντια στην ακρίβεια – τη λεηλασία του εργατικού εισοδήματος.

Μαζική στήριξη του μεγάλου αντιφασιστικού συλλαλητηρίου στις 15/6 στις 9.30πμ στο Εφετείο για την οριστική καταδίκη της ΧΑ και το τσάκισμα του φασισμού.

Στο ΓΣ στις 06     Ιούνη οι Παρεμβάσεις Δημοσίου πρότειναν την απόλυτη και χωρίς αστερίσκους καταδίκη και μη εφαρμογή (ηλεκτρονικών εκλογών, ΓΕΜΗΣΟΕ ), την ανάγκη στήριξης  των συνδικάτων και συνδικαλιστών από την επίθεση της κυβέρνησης και των μηχανισμών της (Ε ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, Ν. Ρέππα), την επαναφορά όλων των υγειονομικών στην υγεία, την στήριξη του φοιτητικού κινήματος με την έμπρακτη παρουσία των συνδικάτων και των εργαζομένων στα πανεπιστήμια και την επιχειρούμενη είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, την ανάληψη πρωτοβουλιών για την  ενίσχυση του αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, την αγωνιστική διεκδίκηση μισθών, συντάξεων, μέτρων για την ακρίβεια ώστε οι εργαζόμενοι να επιβιώσουν από την επίθεση της βάρβαρης πολιτικής (κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ) που επιβάλλεται στο έδαφος της κρίσης.

Στην κατεύθυνση αυτή τα σωματεία, τα συνδικάτα και οι Ομοσπονδίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα οφείλουν να συγκροτήσουν ένα κοινό πανεργατικό μέτωπο. Με μαζικούς όρους τα σωματεία να μην εφαρμόσουν καμία πτυχή του «ν. Χατζηδάκη». Οι εκλογές των πρωτοβάθμιων και τα συνέδρια των ομοσπονδιών, να γίνουν αποκλειστικά με φυσική παρουσία. Όχι στις «εξ αποστάσεως» συλλογικές διαδικασίες και ηλεκτρονικές εκλογές. Δεν νομιμοποιούμε κανέναν εκπρόσωπο που «εκλέγεται» με αυτό τον τρόπο. Καμιά εγγραφή στο ΓΕΜΗΣΟΕ.

Διεκδικούμε:

·         Πραγματικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων με κάλυψη των απωλειών από όλες τις περικοπές των μνημονίων, τις αυξήσεις τιμών και τον πληθωρισμό. Να αποδοθεί το κλεμμένο Μ.Κ. Να επανέλθουν τώρα ο 13^ος και 14^ος μισθός.

·         Να αναχαιτιστεί και να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας και της εξαθλίωσης των εργαζομένων των ιδιωτικοποιήσεων και της παράδοσης των δομών και υπηρεσιών στην ιδιωτική εκμετάλλευση και κερδοφορία (υγεία, ενέργεια, ρεύμα, δρόμοι, μεταφορές κλπ). Ο αγώνας αυτός να ενοποιείται με τους εργαζόμενους στα ασφαλιστικά Ταμεία που αντιμετωπίζουν το νέο ασφαλιστικό ν/σχέδιο Χατζηδάκη για εγκάθετους ιδιώτες διευθυντές και εταιρεία για το ξεπούλημα της περιουσίας των ταμείων, τις  ομοσπονδίες που αντιμετωπίζουν το κόψιμο των Βαρέων και Ανθυγεινών, τους εργαζόμενους στον ΟΑΕΔ που μπαίνει στο στόχαστρο κυβέρνησης - Χατζηδάκη  και τις μειώσεις μισθών και όλους τους εργαζόμενους οι οποίοι στενάζουν με την ακρίβεια και την καταλήστευση με τις ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες.

·         Μαζικές προσλήψεις και μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων σε όλες τις υπηρεσίες στο δημόσιο.

·         ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση του ΕΦΚΑ – Κάτω τα χέρια από την κοινωνική ασφάλιση! Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, με πλήρη σύνταξη, στα 60 για τους άντρες και 55 για τις γυναίκες.

·         Ενίσχυση του ΕΣΥ και της ΠΦΥ – Όχι στην ιδιωτικοποίηση της υγείας. Πραγματικά μέτρα πολιτικής προστασίας σε σχολεία, χώρους εργασίας ΜΜΜ.

·         Άρση των αναστολών εργασίας των υγειονομικών ΤΩΡΑ και απόδοση των μισθών της αναστολής. Καμία απόλυση εργαζόμενου.

·         Να σταματήσει τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία. Να σταματήσει κάθε επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη χώρα.

·         ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ από την Ελλάδα. Καμία εμπλοκή της Ελλάδας ούτε σε αυτόν ούτε σε κανέναν άλλο πόλεμο. Έξω από το ΝΑΤΟ. Έξω οι βάσεις.

·         Όχι στους εξοπλισμούς. Λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες.