Το πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση συνιστά μια βαθιά αντιδραστική τομή που φιλοδοξεί να αλλάξει ριζικά το τοπίο στην εκπαίδευση, οικοδομώντας ένα αυταρχικό, ταξικό, εμπορευματοποιημένο σχολείο ανισοτήτων, προωθώντας την κατηγοριοποίηση των σχολείων μέσα από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της «σχολικής αυτονομίας με λογοδοσία» δηλαδή την ενοχοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας για τα προβλήματα της εκπαίδευσης και του σχολείου και την επιβολή του φόβου και της υποταγής των εκπαιδευτικών στην αντιεκπαιδευτική πολιτική μέσα από ένα σκληρό πλαίσιο ατομικής αξιολόγησης: Αυτονομία της λειτουργίας της σχολικής μονάδας με στραγγαλισμό της παιδαγωγικής ελευθερίας των εκπαιδευτικών, με την απαλλαγή του κράτους από την υποχρέωση της χρηματοδότησης, της στελέχωσης, της επιμόρφωσης, κατηγοριοποίηση των μαθητών και των σχολείων, ασφυκτικό πλαίσιο ατομικής αξιολόγησης, ακόμα πιο κάθετη και ιεραρχική δομή διοίκησης, εργαστήρια δεξιοτήτων, διαχείριση του ήδη υπάρχοντος εκπαιδευτικού δυναμικού με σχέδιο μείωσης των προσλήψεων των αναπληρωτών/συμβασιούχων εκπαιδευτικών, κατακερματισμός του ενιαίου χαρακτήρα της γνώσης και του σχολικού προγράμματος με το πολλαπλό βιβλίο, διδακτικές μέθοδοι που ακυρώνουν τη ζωντανή διδασκαλία όπως η «ανεστραμμένη μάθηση», λειτουργία ΚΔΑΠ και υποβάθμιση του ολοήμερου σχολείου.
Αυτό είναι το πνεύμα του πολυνομοσχεδίου: Εξετάσεις παντού, γνώση πουθενά. Ατομικός ανταγωνισμός παντού, συνεργασία πουθενά. Φόβος και υποταγή παντού, δημοκρατία πουθενά. Επιχειρηματικότητα και επιχειρηματικά συμφέροντα παντού, δημόσιο δωρεάν σχολείο πουθενά.