Επιδημιολογική περιφρούρηση μεγάλων συμφερόντων 2020 – 2021

Γράφει ο Πάνος Παπανικολάου, νευροχειρουργός, ΓΓ ΟΕΝΓΕ, μέλος ΔΣ ΕΙΝΑΠ, εκπρόσωπος του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή

Το μοντέλο επιδημιολογικής επιτήρησης που ακολουθεί η χώρα από την αρχή της πανδημίας έχει αποδειχθεί περίτρανα πλέον αντιφατικό και αναποτελεσματικό. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπακούει σε υγειονομικά κριτήρια αλλά στοχεύει στην εξυπηρέτηση μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων και κυβερνητικών σκοπιμοτήτων.

1. Όταν εξαγγέλθηκε το πρώτο lockdown τον Μάρτιο 2020 ο ίδιος ο ΠΘ είχε δηλώσει πως θα επρόκειτο για ένα προσωρινό και εφ’ άπαξ μέτρο ώστε να δοθεί χρονικό περιθώριο 2 μηνών για να γίνει επειγόντως θωράκιση του ΕΣΥ και για να προετοιμαστεί ο σχεδιασμός της διαρκούς ιχνηλάτησης μετά την άρση του προσωρινού και εφ’ άπαξ (υποτίθεται) lockdown (https://www.news247.gr/politiki/diaggelma-mitsotaki-gia-ton-koronoio-ta-dyskola-einai-mprosta-alla-tha-ta-kataferoyme.7599986.html). Με βάση αυτήν την κυβερνητική δέσμευση ο λαός επέδειξε τότε εξαιρετικά υπεύθυνη στάση και έδωσε στην κυβέρνηση το χρονικό περιθώριο που η κυβέρνηση είχε ζητήσει. Σε αυτό συνέτεινε και το ότι για 15 μέρες το κράτος είχε δείξει μια στοιχειώδη σοβαρότητα: άρχισαν να γίνονται επειγόντως προσλήψεις επικουρικών γιατρών και νοσηλευτών, άρχισαν να γίνονται προσπάθειες για να λειτουργήσουν οι 150 κλίνες ΜΕΘ που ήταν εξοπλισμένες αλλά εκτός λειτουργίας λόγω έλλειψης προσωπικού (κυρίως νοσηλευτικού), η ΠΝΠ του πρώτου lockdown προέβλεπε λειτουργία μόνο των παραγωγικών μονάδων που σχετίζονταν με τα βασικά αγαθά (τρόφιμα, ενέργεια, επικοινωνίες, καύσιμα κλπ), με εντολή Μαξίμου «μαζεύτηκαν» κυβερνητικοί παράγοντες (μεταξύ των οποίων και κορυφαίοι υπουργοί) που ως τότε ψηφοθηρούσαν χυδαία στο πιο συντηρητικό θρησκόληπτο κοινό θορυβώντας πως όσοι λένε ότι και στους ναούς κολλάει ήταν υποκινούμενοι άθεοι κλπ, κλπ.

2. Ήδη όμως δυο εβδομάδες κιόλας μετά την έναρξη εφαρμογής του πρώτου lockdown φάνηκε πως η κυβέρνηση είχε ήδη ξεχάσει τις δεσμεύσεις της. Πίστεψε πως η ανάσχεση της επιδημίας θα ήταν οριστική και πως το οριζόντιο, τυφλό, συλλήβδην lockdown δεν ήταν ένα προσωρινό βοηθητικό εργαλείο για να δοθεί περιθώριο χρόνου για την προετοιμασία των κύριων εργαλείων (ενίσχυση της δημόσιας περίθαλψης με προσωπικό και υποδομές, προετοιμασία της ιχνηλάτησης σε βάθος χρόνου) αλλά ήταν πανάκεια την επιτυχία της οποίας έπρεπε να καρπωθεί πολιτικά η κυβέρνηση. Σε αυτήν την υπαναχώρηση και διαστρέβλωση μεγάλες ευθύνες υπήρξαν και εκ μέρους των εκπροσώπων της κρατικής επιτροπής ειδικών. Γι’ αυτό ήδη από τέλος Μαρτίου πολλοί υγειονομικοί είχαμε δημοσιοποιήσει τις επιφυλάξεις μας ενυπόγραφα (https://www.alfavita.gr/koinonia/318337_465-ygeionomikoi-pros-epitropi-eidikon-gia-ton-koronoio-i-epistimi-prepei-na-einai ).

Όμως δυστυχώς παρά το γεγονός πως αυτές τις επιφυλάξεις τις συμμερίζονταν και πολλοί γιατροί προσκείμενοι στα κοινοβουλευτικά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25 οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών για πολλούς μήνες (και μάλιστα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ ακόμα και μέχρι σήμερα) δίσταζαν να αμφισβητήσουν την «αυθεντία» της κρατικής επιτροπής ειδικών με την αυταπάτη πως τάχα είναι «επιστημονική αρχή» ανεξάρτητη από την κυβέρνηση και πως η κυβέρνηση απλά ενίοτε την «εργαλειοποιεί».

Οι εκτιμήσεις μας άρχισαν να επιβεβαιώνονται πανηγυρικά ήδη από τον Απρίλιο 2020: η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας «μεθυσμένη» από την «επιτυχία» του πρώτου lockdown σταμάτησε κάθε σκέψη για ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ σε προσωπικό και υποδομές. Χαρακτηριστική ήταν δήλωση του τότε υφυπουργού και σήμερα αναπληρωτή υπουργού κ. Β. Κοντοζαμάνη στις 14/4/20 πως ακόμα και οι 381 επικουρικοί γιατροί που είχαν ως τότε προσληφθεί είχαν αποδειχτεί … περιττοί (https://www.avgi.gr/koinonia/350745_1506-nea-kroysmata).

Τηλεκπαίδευση: Νέος ταξικός φραγμός η e-αξιολόγηση των μαθητών

 

 Σοφία Στεφανίδου

▸Το υπουργείο Παιδείας, με άλλη μία αιφνιδιαστική εγκύκλιο στις 9 Δεκεμβρίου, ζητά από τους εκπαιδευτικούς να προβούν σε τηλε-αξιολόγηση των μαθητών τους.

Με ωριαίες γραπτές δοκιμασίες, τεστ, βαθμολόγηση, πολλαπλές ομάδες θεμάτων, αποτροπή των φαινομένων συνεργασίας ή ηλεκτρονικής αντιγραφής και άλλα εξόχως e-παιδαγωγικά — και μάλιστα τηρώντας «απαρέγκλιτα», όπως αναφέρει, τις ισχύουσες διατάξεις.

Είναι προφανής η επιμονή του υπουργείου να κατοχυρώσει ως ισότιμο με το φυσικό το «εικονικό σχολείο» με κανονικό ωρολόγιο πρόγραμμα, με κανονική ύλη, με κανονικές απουσίες και πλέον και κανονική αξιολόγηση και βαθμολόγηση των μαθητών. Για τα χιλιάδες αποκλεισμένα από τα «τηλεμαθήματα» παιδιά, των οποίων η συμμετοχή τους περιορίζεται στο «κλικ» της σύνδεσης με τις πλατφόρμες και στο «κύρια, με ακούτε;», που βιώνουν τον εγκλεισμό και το φόβο με πληθώρα ψυχοκοινωνικών συμπτωμάτων, η e-βαθμολόγηση και οι e-εξετάσεις θα αποτελέσουν ακόμα ένα σκληρό ταξικό κόφτη, εφόσον τα παιδιά θα ενσωματώσουν από νωρίς την αδυναμία, την απόρριψη και θα τους κοπούν οι προσδοκίες και τα όνειρα για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η αξιολόγηση των μαθητών στο τετράμηνο, εξάλλου, είναι ο προάγγελος της εφαρμογής και της Τράπεζας Θεμάτων τον Ιούνιο, εφόσον η ύλη θα θεωρείται διδαγμένη. Για τα φτωχά παιδιά η μόνη διέξοδος θα είναι οι μεταγυμνασιακές και μεταλυκειακές δομές κατάρτισης, φυτώριο της νέας εργατικής τάξης των χαμηλών προσόντων, δικαιωμάτων και προσαρμοσμένων στις ανάγκες της αγοράς. Από την άλλη οι εκπαιδευτικοί βλέπουν να ακυρώνεται ο ρόλος τους, όταν μετατρέπονται σε «εκφωνητές ραδιοφωνικής εκπομπής» με μαθητές ακροατές που πολλές φορές δε θυμούνται ούτε τα πρόσωπά τους και η εκπαίδευση από μια σύνθετη, συμμετοχική, δημιουργική διαδικασία με κινητοποίηση πνευματικών, ψυχικών και συναισθηματικών ερεθισμάτων, μετατρέπεται σε απλή μετάδοση πληροφοριών.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν το παζλ ενός συνολικότερου σχεδίου για τις αναδιαρθρώσεις στη δημόσια εκπαίδευση. Ο ίδιος ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ στη βουλή, στη διάρκεια της συζήτησης για το νομοσχέδιο για την Επαγγελματική Εκπαίδευση λέγοντας ότι «ο καλός εκπαιδευτικός και το καλό εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ρωτάει τις επιχειρήσεις», αποκαλύπτει τη στρατηγική στόχευση. Τα σχολεία αντιμετωπίζονται όχι μόνο ως εργοστάσια παραγωγής της νέας εργατικής δύναμης, αλλά και πρέπει να λειτουργούν ανάλογα, με ισολογισμούς και απολογισμούς, τεχνοκρατικό σχεδιασμό, μέτρηση ποσοτικών δεδομένων, σύνδεσή τους με τη χρηματοδότηση και τις απολαβές, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, χτύπημα των συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών. Το e-learning και η e-αξιολόγηση ταιριάζει απόλυτα στο παραπάνω εκπαιδευτικό μοντέλο. Στον αντίποδα, βρίσκονται οι ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών της.

Παίρνοντας θέση, λοιπόν, στο πλευρό της εργατικής οικογένειας, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αρνηθούν κάθε συμμετοχή στις διαδικασίες τηλε-αξιολόγησης των μαθητών, απαιτώντας να ανοίξουν τα σχολεία με τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα. «Λεφτόδεντρα» υπάρχουν, όταν η κυβέρνηση προσλαμβάνει 2.000 ειδικούς φρουρούς στα πανεπιστήμια, μπουκώνει τα στόματα των καναλαρχών, δίνει ένα σκασμό λεφτά σε επιχειρήσεις που τάχα θα της έσωζε η ιδιωτικοποίηση, όπως η Aegean, αγοράζει πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα!

Τώρα πρέπει να δοθεί ο αγώνας για να μειωθούν οι μαθητές ανά τάξη και να προσληφθεί το αναγκαίο εκπαιδευτικό προσωπικό και προσωπικό καθαριότητας, να γίνουν μαζικά δωρεάν test στα σχολεία, να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα του υγειονομικού κινήματος.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 19-20.12.2020

Απεργία εκπαιδευτικών στις 11 Ιανουαρίου.Αντιδρούν στο νέο σύστημα προσλήψεων στην Παιδεία

Του Στέφανου Μακρυγιάννη*
 
Αντιδρούν στο νέο σύστημα προσλήψεων στην Παιδεία

Είναι κοινός τόπος πως από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν αποχωρήσει από την εκπαίδευση περίπου 18.000 μόνιμοι εκπαιδευτικοί και οι θέσεις τους δεν έχουν ποτέ καλυφθεί με μόνιμους διορισμούς. Τα χιλιάδες αυτά κενά καλύπτονταν – ποτέ όμως πλήρως – με προσλήψεις αναπληρωτών-τριων που κάθε χρόνο μετακόμιζαν αλλού, βρίσκονταν σε μόνιμη εργασιακή ομηρία και ανασφάλεια, είχαν μειωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Οι προσλήψεις γίνονταν με μοναδικό προαπαιτούμενο το πτυχίο τους και μοναδικά κριτήρια το χρόνο λήψης του και την προϋπηρεσία.

Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φέρνει στη βουλή ένα νέο σύστημα προσλήψεων με τον ίδιο πονηρό πολιτικά τρόπο των προκατόχων της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ: Ανακοινώνει το νέο σύστημα παραμονές Χριστουγέννων (21-12), εξαγγέλλει διάλογο και δημόσια διαβούλευση μέχρι 4/1 (δηλαδή όσο τα σχολεία είναι κλειστά!) και το καταθέτει 7/1 στη βουλή για ψήφιση μέσα σε άλλο νομοσχέδιο (για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) εντός μιας εβδομάδας.  Όλα αυτά προφανώς για να αποφύγει τις αντιδράσεις του κόσμου της εκπαίδευσης καθώς:
α) με το νέο σύστημα μοριοδότησης για τις προσλήψεις χρόνια προϋπηρεσίας χιλιάδων εκπαιδευτικών πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων αφού μοριοδοτούνται με κάτω από το 50% της συνολικής μοριοδότησης, ενώ ορίζεται μέγιστο όριο αναγνώρισης προϋπηρεσίας οι 120 μήνες. Ενδεικτικά να αναφερθεί πως στην ειδική αγωγή και σε άλλες ειδικότητες υπάρχουν αναπληρωτές που εργάζονται ως τέτοιοι από το 2001-2002 δηλαδή για 17 χρόνια (ποτέ δεν έγιναν διορισμοί στις ειδικότητες αυτές!)
            β) Το βασικό πτυχίο απαξιώνεται ολοκληρωτικά, αφού το εργασιακό δικαίωμα στην εκπαίδευση δεν θα κατοχυρώνεται με αυτό.  Αντίθετα οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί για εργασία για να συλλέξουν μόρια για την πρόσληψή τους και να «βελτιώσουν το φάκελό τους» θα μπουν σε άγρα  προσόντων και επί χρήμασι πιστοποιητικών για δύο μεταπτυχιακά, διδακτορικά, δεύτερο πτυχίο, σεμινάρια 300 ωρών, ξένες γλώσσες, πιστοποίηση στις νέες τεχνολογίες, καλούς βαθμούς που όλα θα μοριοδοτούνται!
            γ) Ακόμα και οι νέοι πίνακες που θα προκύψουν θα είναι απολύτως μεταβαλλόμενοι καθώς δίνεται η δυνατότητα στον εκάστοτε υπουργό να τροποποιεί κατά το δοκούν την επιμέρους μοριοδότηση κάθε δύο χρόνια!

Παρεμβάσεις ΠΕ: Όταν το ψέμα δεν έχει τέλος… και η διαστρέβλωση γίνεται συνδικαλιστική πρακτική…Απάντηση σε άρθρο του Ριζοσπάστη

ανεξάρτητες  αυτόνομες  αγωνιστικές  ριζοσπαστικές

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

www.paremvasis.gr                                                                                                           4-10-2016 

Όταν το ψέμα δεν έχει τέλος… και η διαστρέβλωση γίνεται συνδικαλιστική πρακτική. Απάντηση σε άρθρο του Ριζοσπάστη 

των Σταύρου Καλλώνη και Αιμιλίας Τσαγκαράτου,

εκπροσώπων των  Παρεμβάσεων-Κινήσεων-Συσπερώσεων στο Δ.Σ. της ΔΟΕ

Σταθεροί οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στη γραμμή της διαστρέβλωσης των θέσεων των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων, χρόνια τώρα, δεν μας εξέπληξαν ούτε και αυτή τη φορά.

Την εποχή της καπιταλιστικής επίθεσης η ρητορική του διχασμού στο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεί βοήθεια σε όσους επιχειρούν να υλοποιήσουν τις μνημονιακές πολιτικές. Την εποχή που το συνδικαλιστικό κίνημα απαιτεί μέτωπα και συμμαχίες οι εκπρόσωποι της ΑΣΕ/ΠΑΜΕ, επιδίδονται σε νέα επίθεση κατά των Παρεμβάσεων, αποτιμώντας δήθεν την απεργία του κλάδου στις 15 Σεπτέμβρη.

Αφού προσπαθούν να κρύψουν την ανυπαρξία από την πλευρά τους ενός σχεδίου-πρότασης για το συνδικαλιστικό κίνημα στην περίοδο, αναλύουν αυτή την ανυπαρξία τους βάλλοντας κατά πάντων.

Στην 85η Γενική Συνέλευση του κλάδου ως Παρεμβάσεις προτείναμε, ότι προτείναμε και προς τις Γενικές Συνελεύσεις, ένα συνολικό αγωνιστικό σχέδιο στα πλαίσια του οποίου ήταν και η 24ωρη απεργία,   με δεδομένη την εκτίμηση  για τα οξυμένα προβλήματα που θα υπήρχαν το Σεπτέμβρη στα σχολεία, κάτι που και το ΠΑΜΕ εκτιμούσε, αφού μεσολαβούσε το διάστημα που τα σχολεία είναι κλειστά και θεωρήσαμε πως οι συνάδελφοι πρέπει να είναι ενημερωμένοι. Η πρότασή μας έγινε δεκτή από την πλειοψηφία ΤΩΝ ΣΥΝΕΔΡΩΝ, (Παρεμβάσεις-ΔΑΚΕ-Ανεξάρτητοι-ΕΡΑ-ΑΕΕΚΕ), ενώ καταψήφισαν το ΠΑΜΕ μαζί με τη ΔΗΣΥ(ΠΑΣΚ).

Το ΠΑΜΕ μας πρότεινε το καλοκαίρι στο συνέδριο: «Η Ομοσπονδία να μη ρίξει καλοκαιρινά «ρολά», να βρεθεί σε ετοιμότητα…». Αλήθεια πώς θα βρεθεί σε ετοιμότητα η Ομοσπονδία όταν στο συνέδριο του κλάδου δεν προτείνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ;

Άλλωστε η      ΑΣΕ/ΠΑΜΕ, όλο το καλοκαίρι που δήθεν προετοίμαζε το κίνημα για το Σεπτέμβρη, και δεν έριχνε «ρολά»,  δεν υπάρχει ούτε μία κινητοποίηση ούτε μία ανακοίνωση από την πλευρά τους, όλο το καλοκαίρι.

Αυτό το σχέδιο προτάξαμε το καλοκαίρι, αυτό υπερασπιστήκαμε στις συνελεύσεις, πιστεύοντας πως το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να πάει στην λογική της καταγραφής των μέτρων και της απλής διαμαρτυρίας , αλλά στη συνολική ρήξη και ανατροπή τους. Εδώ να θυμίσουμε ότι πέρσι, ο απεργιακός σχεδιασμός της ΑΔΕΔΥ ακολουθούσε σχεδόν κατά γράμμα το σχεδιασμό του ΠΑΜΕ, με αποκορύφωμα την 24ωρη απεργία «φάντασμα» για το ασφαλιστικό, που τελικά αποφασίστηκε για μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Και τότε όμως, για τη μη συμμετοχή στην απεργία μέσα στις διακοπές του Πάσχα,  έφταιγαν οι Παρεμβάσεις στο δημόσιο…..

Στο άρθρο τους στο Ριζοσπάστη, οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στο ΔΣ της ΔΟΕ επιχειρούν για μια ακόμα φορά να διαστρεβλώσουν τις θέσεις των Παρεμβάσεων.

Μια επιβαλλόμενη απάντηση στο Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά.

• Το ψέμα και η λαθροχειρία έχουν κοντά ποδάρια

  Του Παύλου Αντωνόπουλου*

 

Στο 2^ο Τεύχος του 2016 της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης που εκδίδει η ΚΕ του ΚΚΕ δημοσιεύτηκε ένα κείμενο του Τμήματος για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο "Στοιχεία για το συσχετισμό στο Συνδικαλιστικό κίνημα". Διαβάζουμε στην πρώτη σελίδα ότι «.. οι κομμουνιστές αναπτύσσουν στο συνδικαλιστικό κίνημα μια παρέμβαση η οποία δημιουργεί εύφορο έδαφος για τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας σύγκρουσης και ανατροπής της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας κι εξουσίας, με άλλα λόγια για την ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Αυτή η παρέμβαση δεν μπορεί παρά να λαμβάνει υπόψη της τη σημερινή πραγματικότητα της εργατικής συνείδησης. Μόνο έτσι άλλωστε θα μπορέσει να την επηρεάσει σε θετική κατεύθυνση. Έτσι απαραίτητη προϋπόθεση για την ευστοχία αυτής της παρέμβασης είναι η κατάκτηση μιας όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικής "εικόνας" της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων, του συσχετισμού μεταξύ των δυνάμεων που παρεμβαίνουν σε αυτό, της έκτασης της επιρροής του ταξικού πόλου που εκφράζεται στις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ».

Όπως με σαφήνεια διευκρινίζουν η ευστοχία της παρέμβασης τους προϋποθέτει την όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικής "εικόνας" της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων, του συσχετισμού μεταξύ των δυνάμεων που παρεμβαίνουν σε αυτό κι έτσι η όποια λαθεμένη "εικόνα" οδηγεί σε αστοχία! Για να δούμε λοιπόν πόσο αντικειμενική εικόνα έχουν επί του προκειμένου.

Όπως σωστά διαπιστώνουν παρατηρείται από το 2010 μέχρι τι 2013 μείωση της συμμετοχής σε αρχαιρεσίες και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα και παραθέτουν κάποιους αντικειμενικούς λόγους  στους οποίους εδράζεται αυτή η μείωση (θα μπορούσαμε ειδικά για τον ιδιωτικό τομέα να προσθέσουμε και την τρομοκρατία που ασκείται στους εργαζόμενους που ασκούν συνδικαλιστική δράση). Στη συνέχεια ενώ μιλάνε για το ότι σε αυτήν τη μείωση δεν μπορεί παρά να συμβάλλει και ο αρνητικός ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αποφεύγουν να κάνουν έστω και την παραμικρή αυτοκριτική (όπως συνήθιζαν να κάνουν παλαιότερα οι κομμουνιστές) για τη δική τους ευθύνη. 

Η βασική γραμμή του ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα ξεκινάει με τη διαπίστωση ότι ο συσχετισμός δύναμης και η σημερινή πραγματικότητα της εργατικής συνείδησης δεν επιτρέπουν αγώνες που να βάζουν στόχο τη ρήξη και την ανατροπή των πολιτικών που ακολουθούν όλες οι τελευταίες Κυβερνήσεις με τις οδηγίες  του ντόπιου κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, γιαυτό πρέπει οι εργατικοί αγώνες να επικεντρώνονται σε πλαγιοκοπήσεις, σε διαμαρτυρίες και σε μικρής κλίμακας και έντασης αντιπαραθέσεις. Στα πλαίσια αυτής της γραμμής θέτουν τις δυνάμεις τους απέναντι σε όποιον προωθεί γραμμή ρήξης και σύγκρουσης, με πολλά και χαρακτηριστικά παραδείγματα. 

Ούτε εθνικός ούτε διάλογος: φερετζές αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση

Της Γιώτας Ιωαννίδου*

Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η πρώτη κυβέρνηση που προκηρύσσει “εθνικό διάλογο” στην εκπαίδευση. Από αυτή τη σκοπιά δεν μας εκπλήσσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που και σε αυτό το θέμα ακολουθεί τα βήματα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Συμφωνεί και υπογράφει τη βάρβαρη πολιτική κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ στην εκπαίδευση και μετά αναζητεί όχημα ώστε να εξασφαλίσει την κοινωνική ανοχή.

 

Η μεγάλη υπερπαραγωγή που στήνεται από την κυβέρνηση και διαφημίζεται από τα ΜΜΕ, δεν είναι ούτε «εθνικός», ούτε «διάλογος». Δεν συζητιούνται όλα και από όλους γενικά για να συναποφασίσουν. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, έχουν συζητήσει με τις προηγούμενες και την τωρινή  κυβέρνηση, έχουν συμφωνήσει και έχουν χαράξει προτεραιότητες, κατευθύνσεις και πλαίσια.  Έχουν διατυπωμένες θέσεις που βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με τα εκπαιδευτικά, κοινωνικά αιτήματα και ανάγκες. Η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί ή/και ορίσει τα όρια, τις δεσμεύσεις και το χρονοδιάγραμμα ενεργειών και παραδοτέων στο 3^ο μνημόνιο, που δεν μπαίνουν σε καμιά «συναπόφαση». Ο «διάλογος»  ξεκινάει από εκεί και πέρα: Πως το μαύρο θα παρουσιαστεί ως άσπρο; Πως θα γίνει αποδεκτή η αθλιότητα χωρίς αντιδράσεις; Πως τα θύματα να μάθουν να μιλούν με τη γλώσσα των θυτών; Το «έθνος» των αστών, εχόντων, του σφαγείου της ΕΕ και του ΟΟΣΑ καλεί σε συζήτηση το «έθνος» των κατά τη γνώμη τους  υποζυγίων, εκπαιδευτικών, μαθητών, εργαζόμενων, της  κοινωνικής πλειονότητας. Οι δεύτεροι οφείλουν να καταλάβουν, να πληρώσουν και να υπακούσουν. Καλούμαστε οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι, γονείς, κοινωνία να συμμετέχουμε στη συζήτηση πως θα υλοποιηθούν τα μέτρα και οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που κυβέρνηση, κεφάλαιο, ΕΕ, ΟΟΣΑ έχουν αποφασίσει.

Κάνε εσύ ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο...

Του Μιχάλη Λεγάκη

Ενενήντα χρόνων έγινε φέτος η γιαγιά μας και είπε να κάνει μια γιορτή. Να μαζευτούν τα παιδιά και εγγόνια της - χιλιάδες πια, πού να τα μετρήσεις - να 'ρθουν και οι φίλοι της, να της ευχηθούν, να πιουν ένα ποτήρι κρασί, να τραγουδήσουν. Να τους βλέπει κι εκείνη και να χαίρεται, να τους λέει ιστορίες από τα παλιά, να της κοινωνούν τα όνειρά τους για το μέλλον. Να νοιώθει τελοσπάντων ακόμα παρούσα, ζωντανή. Μες στο σκοτείνιασμα των γηρατειών της δεν της έχουν μείνει άλλωστε και πολλές τέτοιες ευκαιρίες.

Ο Γιάννης, η Γιάννα και οι δυο-τρεις άλλοι που την φροντίζουν τώρα τελευταία όσο μένει στη Θεσσαλονίκη, προσπάθησαν να στήσουν μια εορταστική ατμόσφαιρα ανάλογη της περίστασης. Το σπίτι, είπαν, δεν θα τους χωρούσε, έκλεισαν λοιπόν μία αίθουσα στο δημαρχείο! Και για το ψυχαγωγικό κομμάτι αποφάσισαν να της κάνουν την καλύτερη έκπληξη: θα την πήγαιναν στο Βελλίδειο, στην πιο επίσημη συνεδριακή αίθουσα της πόλης! Με καλεσμένους για πάρτη της έναν εξαιρετικό κιθαρωδό ποιητή και τη μούσα του, τους  αδελφούς Πρατσινάκη και μία ολόκληρη - 10μελή παρακαλώ! - ρεμπέτικη κομπανία από κάποιο μουσικό λύκειο της πόλης. Τέτοιες τιμές ούτε στα νιάτα της δεν είχε δει η γριά.

Όμως αλίμονο, δεν ήρθε σχεδόν κανείς. Μόνο καμιά σαρανταριά άτομα - οι μισοί συνταξιούχοι και ελάχιστα νέα παιδιά, συρμένα άλλα από ντροπή και κάποια λίγα από

ειλικρινή αγάπη και ενδιαφέρον. Η όλη εκδήλωση έμοιαζε με συνάντηση απομάχων ηρώων του πολέμου, που συναντήθηκαν φορώντας τα παράσημά τους (μα αποσιωπώντας εντέχνως τις αμαρτίες τους) για να θυμηθούν τα παλιά. Ένα επετειακό μνημόσυνο. Κι απ' αυτούς ως το Βελλίδειο είχαν σκορπίσει αρκετοί, έτσι ώστε να μείνουν τελικά λιγότεροι κι από τους συγγενείς των παιδιών της ρεμπέτικης κομπανίας, που είχαν έρθει να καμαρώσουν τους βλαστούς τους.

O αγώνας για την πληρωμή των εφημεριών και οι «γραμμές» της Aριστεράς

Του Πάνου Παπανικολάου*

Η άρνηση του κράτους να αποζημιώσει τις δεδουλευμένες εφημερίες των νοσοκομειακών γιατρών δεν είναι κάποιο “τετριμμένο” και “τρέχον” θέμα. Είναι σοβαρότατο πολιτικό ζήτημα με σημαντικές ταξικές διαστάσεις.

Σε μια περίοδο τουλάχιστον 10 ετών (από το 2005) γίνεται σημαντική διαπάλη με νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που θέλουν 1) τους ειδικευμένους γιατρούς να κάνουν “νόμιμη” ιδιωτική ιατρική μέσα στα δημόσια νοσοκομεία για να “συμπληρώνουν το εισόδημά τους” και 2) τους ειδικευόμενους να είναι άμισθοι “εκπαιδευόμενοι” σκλάβοι 24ωρης χρήσης χωρίς δικαιώματα. 

Γι' αυτό τα τελευταία χρόνια το θέμα των απλήρωτων εφημεριών πάντα ξεδιπλώνει όλο το πλαίσιο της αντιπαράθεσης. Τις επιχειρούμενες συντηρητικές αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις των νοσοκομειακών γιατρών. Την “επιχειρηματικοποίηση” των δημόσιων νοσοκομείων. Την ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΙΔΙΟΤΕΛΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ του μεγαλοδιευθυντικού και μεγαλοκαθηγητικού κατεστημένου. Την αγανάκτηση των νέων γιατρών για την ανεργία που τους περιμένει μετά την ειδικότητα, και για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και εκπαίδευσης που βιώνουν μέσα στα νοσοκομεία. Γι αυτό όποτε οι νοσοκομειακοί γιατροί και ιδιαίτερα οι ειδικευόμενοι κινητοποιούνται δυναμικά για τις απλήρωτες εφημερίες, οι διάφορες πολιτικοσυνδικαλιστικές λογικές “στοιχίζονται” θέλουν δεν θέλουν ΣΤΑ “ΑΚΡΑ” : ή με τα στοιχειώδη δικαιώματα των ειδικευόμενων και των μαχόμενων νοσοκομειακών γιατρών γενικότερα, καθώς και με τον δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα της νοσοκομειακής περίθαλψης από την μία, ή με την συντηρητική αναδιάρθρωση των ιδιωτικοποίησεων και τα ιδιοτελή συμφέροντα των αρχιφακελλάκηδων από την άλλη. Από την εποχή 2006-2007 και τους αγώνες επί υπουργίας Αβραμόπουλου ως και σήμερα, η ίδια η πραγματικότητα έχει δείξει πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ. 

«Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…» …και αυταπάτες…

Της Ζέττας Μελαμπιανάκη*

 

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25-1-2015 δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας στην μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων και ανέργων. Ο άμεσος σχηματισμός κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θόλωσε το προφίλ της «αριστερής κυβέρνησης», αλλά και μόνο η σκέψη ότι δεν υπήρχε ξανά στη θέση του Πρωθυπουργού ο Αντώνης Σαμαράς, και μόνο η εικόνα του Βαρουφάκη να λέει στον Ντάισεμπλουνγκ ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν συζητάει με την τρόικα, εξακολουθούσε να γεννά αισθήματα χαράς στην ταλαιπωρημένη, περιφρονημένη και ταπεινωμένη λαϊκή πλειοψηφία. Γιατί, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν συνέπεια της μεγάλης καταστροφής που έφεραν οι μνημονιακές πολιτικές που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας, αλλά και αποτέλεσμα-έμμεσο- των κοινωνικών αγώνων. Γιατί υπήρξε έντονη και γενικευμένη η αίσθηση ότι μπαίνουμε σε νέα φάση, ότι το πολιτικό σκηνικό τροποποιείται ριζικά και ότι η νέα Κυβέρνηση με Κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, βάζει νέες παραμέτρους στο «πολιτικό παιχνίδι» με την ΕΕ, τις αγορές, το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί σε αστρονομικά ποσοστά η δημοτικότητά της.

Στις 17 Φλεβάρη, το «αντιμνημονιακό» προφίλ της κυβέρνησης θόλωσε. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τον Προκόπη Παυλόπουλο για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν έγινε εύκολα αποδεκτή από «το λαό της αριστεράς». Στέλεχος της ΝΔ και της καραμανλικής της πτέρυγας, με συμμετοχή από κεντρική θέση σε κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων, που είχε δώσει την ψήφο του στο μνημόνιο του 2012. Η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για επιλογή για "πολιτικής σταθερότητας", και  "εθνικής συναίνεσης" μπροστά στην κρίσιμη μάχη για το χρέος, δεν ακούστηκε πειστική στο λαό της αριστεράς-αλλά προτιμούσε να ξεχάσει το όλο θέμα. Εξάλλου μόνο τρείς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν δήλωση διαφωνίας αλλά  ψήφισαν και μόνο μια βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ανοιχτή διαφωνία και απείχε.  

Μια οφειλόμενη υπόσχεση στον Παύλο Φύσσα…

Γιώτα Ιωαννίδου*
 

Ήταν Σεπτέμβρης όπως τώρα… Με τη χλομάδα του Φθινόπωρου και το μισό γέλιο του Καλοκαιριού
Με ένα Μάη των καθηγητών που είχε γεννήσει ελπίδες και είχε οπισθοχωρήσει από το αβάσταχτο βάρος της πολιτικής ελαφρότητας, που έχουν ονομάσει εφικτό.
Η ελπίδα της αντίστασης, οδηγούσε ένα βήμα μετέωρο. Ένα βήμα που δεν ολοκληρώθηκε, ένα περπάτημα που λύγισε μπροστά  στην επιστράτευση και τις διαθεσιμότητες των καθηγητών, στην κυβερνητική απειλή που ορθώθηκε σαν σπαθί κρεμάμενο πάνω από τα κεφάλια όλης της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών,  αλλά και κάθε ρωγμής της κοινωνίας που ανάσαινε, στον κήπο της κατειλημμένης ΕΡΤ. Σιγουρεμένη μα και θρασύδειλη, μέσα από τα κάστρα της η εξουσία  απειλούσε  χλευάζοντας: δεν μπορείτε, θα κάνετε πίσω.
Κι όμως στις 16 Σεπτέμβρη, ένα κίνημα παλλόμενων ανθρώπων πλαισίωνε την απεργία διαρκείας που είχαν αποφασίσει με συντριπτικές πλειοψηφίες οι Συνελεύσεις των καθηγητών. Όχι χωρίς φόβο και μέτρημα. Μα έπαιρνε πάλι μπόι η ελπίδα και ζέσταινε καρδιές, κάνοντας καυτές τις καρέκλες της εξουσίας και ενός πολιτικού συστήματος που πυορροούσε.
Δε σε γνωρίζαμε μέχρι τότε Παύλο, παρά μονάχα από τους στίχους σου. Στις 18 Σεπτέμβρη σε γνωρίσαμε μέσα από τη δολοφονία σου… Φοβήθηκαν,  γιατί εσύ διάλεξες να στέκεις όρθιος και ελεύθερος. Όλα τα κείμενα και οι ομιλίες μας μαζί. Κάτι είχαμε κάνει και εμείς: το κείμενό μας για τους μαθητές,  τους καλούσε να διαλέξουν  την όρθια περήφανη στάση,  αντί να σφίγγουν τα δόντια και να θάβουν τις ψυχές τους.

Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων μέσο για λιγότερο κράτος

Παύλος Αντωνόπουλος*

Με την απόφαση του Εφετείου που ουσιαστικά νομιμοποίησε την απεργία αποχή της ΑΔΕΔΥ και την ψήφιση της Τροπολογίας του Μητσοτάκη πάνω στο Νόμο 4250 για την αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων, το Δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα μπαίνει σε νέα φάση. Μετά από έναν πετυχημένο αγώνα αρκετών μηνών οι εργαζόμενοι με τη μαζική συμμετοχή τους και την δραστηριοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων τους εμπόδισαν μέχρι τώρα την εφαρμογή του κανιβαλικού Νόμου 4250 για την αξιολόγηση. Έναν Νόμο που αποτελεί κλειδί στην υλοποίηση της γενικότερης πολιτικής της Κυβέρνησης για την αντιδραστική αναδιάρθρωση του κράτους. Με το Νόμο αυτό και σε συνδυασμό με τους Νόμους για την αξιολόγηση του στελεχικού δυναμικού της Διοίκησης, το νέο Μισθολόγιο που ετοιμάζει και με τη χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ της περικοπής των δομών των Δημόσιων Υπηρεσιών κατά 30 % η Κυβέρνηση προωθεί το σχέδιο συρρίκνωσης του Κοινωνικού τομέα του κράτους, υλοποιώντας την πιο ακραία αντιδραστική και φιλομονοπωλιακή πολιτική που συναποφάσισε με τους πιο επιθετικούς κύκλους του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Κεφαλαίου. Από τη μια προωθούν την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων κοινωνικών υπηρεσιών στην Παιδεία, Υγεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση και αλλού και από την άλλη το εναπομείναν κράτος θέλουν να το θέσουν στην απόλυτη υπηρεσία των μεγάλων συμφερόντων για να μπορέσουν να αυξήσουν το ποσοστό κέρδους τους και να ξεπεράσουν την κρίση του καπιταλισμού σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Δημόσιο-Η μάχη συνεχίζεται και πρέπει να είναι νικηφόρα

Ζέττα Μελαμπιανάκη*

Το καλοκαίρι φέτος ήταν θερμό. Στις αρχές Ιουλίου, η «μάχη για τη ΔΕΗ» έμοιαζε να είναι το κρίσιμο σημείο σύγκρουσης για το κίνημα. Όμως, στις 4 Ιουλίου, πριν καλά καλά ξεκινήσει η απεργία, η κυβέρνηση επιστράτευσε τους απεργούς της ΓΕΝΟΠ. Παρά τις ηχηρές δηλώσεις συνδικαλιστικών στελεχών, και τις ελπίδες που είχαν δημιουργήσει ότι θα δοθεί επιτέλους μια σοβαρή μάχη, η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ υποχώρησε σαν «χάρτινη τίγρη» μπροστά στην επιστράτευση και ανέστειλε την απεργία, προκαλώντας απογοήτευση αλλά και ερωτηματικά για το ρόλο που μπορούν να έχουν πλέον τα συνδικάτα αν συνεχίσουν να ακολουθούν μια τακτική «συμμόρφωσης» απέναντι σε μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει κάθε (εν δυνάμει) σοβαρή απεργία με επιστρατεύσεις.

Στη συνέχεια, όμως, είχαμε κάποια ελπιδοφόρα δείγματα μιας μικρής ανάκαμψης του κινήματος.

Το πρώτο παράδειγμα, ήρθε από τον ιδιωτικό τομέα και ήταν η απεργία των εργαζόμενων στην Cosco που ξέσπασε το πρωί της Παρασκευής 18/7. Η «παράνομη», αυθόρμητη, «άγρια» απεργία, προέκυψε από την έκρηξη οργής των εργαζομένων για τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στο κάτεργο της Cosco. Δεν είχαν καν σωματείο για να κηρύξει την απεργία, αλλά με αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, μαζική συμμετοχή και την αλληλεγγύη όλων, οι εργαζόμενοι στην Cosco κατάφεραν να νικήσουν.

Στο τέλος Ιουλίου, οι καθαρίστριες του Δρομοκαΐτειου Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, νίκησαν και ανέτρεψαν τις αποφάσεις για την απόλυσή τους.

Οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών μαζί με διαθέσιμους εκπαιδευτικούς και σχολικούς φύλακες, μέτρησαν στις 14 Αυγούστου 100 μέρες κατάληψης έξω από το υπουργείο Οικονομικών στην Καραγιώργη Σερβίας και συνεχίζουν έχοντας γίνει σύμβολο αγώνα.

Το κίνημα ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, δεν το έβαλε κάτω. Με διαρκείς κινητοποιήσεις, με μαχητικότητα και επιμονή, σημειώνει σχετική επιτυχία ενάντια στη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές.  

Η ΑΔΕΔΥ, ο ρόλος και η προοπτική της

Παύλος Αντωνόπουλος*

 

Οι ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, με κύριο χαρακτηριστικό την κατά μέτωπο επίθεση του Κεφάλαιου στα εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, βρήκαν την εργατική τάξη και τους μισθωτούς ανέτοιμους να αντισταθούν και να εμποδίσουν την εφαρμογή αυτών των πολιτικών. Παρά τις ηρωικές αντιστάσεις των εργαζομένων που εκδηλώθηκαν με μαζικούς αγώνες και συγκρούσεις, οι Κυβερνήσεις με κύριο όπλο τις δυνάμεις καταστολής και με την ανοιχτή στήριξη όλων των Μέσων προπαγάνδας αλλά και με την ουσιαστική αδράνεια των Κοινοβουλευτικών κομμάτων της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, κατάφεραν μέχρι τώρα να συνεχίζουν την αντιλαϊκή πολιτική τους, με μεγάλες όμως απώλειες.

Το για χρόνια εδραιωμένο δικομματικό σύστημα κατέρρευσε έχοντας συρρικνωθεί η επιρροή των Κυβερνητικών κομμάτων από το 85 και πάνω % στο 28 %. Οι εικονικές διαφορές πολιτικής μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που για χρόνια συντηρούσαν το σύστημα εναλλαγής στην Κυβέρνηση έχουν πάει στην άκρη και τα δυο κόμματα κυβερνούν πλέον όντας απόλυτα μειοψηφικά στη συνείδηση του λαού, καταγραμμένο και με την ψήφο του. Κι όμως η Κοινοβουλευτική αριστερά, καταγράφοντας ένα ποσοστό πάνω από 33 % για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία του τόπου μας, "κοιμάται" τον ύπνο του δικαίου. Τις λαϊκές αντιδράσεις τις περιορίζουν είτε σε ανά τρίμηνο κομματικές συγκεντρώσεις τύπου ΚΚΕ, είτε σε ανταλλακτικά παζάρια τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την πολιτική όμως από τη μια κρατούν το λαϊκό κίνημα σε καταστολή, ιδιαίτερα τα τελευταία τρία χρόνια κι από την άλλη αφήνουν μεγάλα περιθώρια για πολιτική δράση των ακροδεξιών φασιστικών κομμάτων αλλά και των κάθε λογής αστικών εμφυτευμάτων τύπου Γέφυρας, Ποτάμι κλπ για τη συγκράτηση στο αστικό μπλοκ των εργαζομένων και τον αποπροσανατολισμό τους.

Αξιολόγηση: Βαριά ήττα της κυβέρνησης

Παύλος Αντωνόπουλος*

Συλλογική και ανυποχώρητη η αντίδραση ίων εργαζομένων στον δημόσιο τομέα

 

Η σύγκρουση των δημόσιων υπαλλήλων με την κυβέρνηση έχει φτάσει πλέον σε οριακό σημείο. Η αξιολόγηση πάει να γίνει το Βατερλό της κυβερνητικής πολιτικής. Ένα θέμα που φαινόταν εύκολο καταλήγει σε αχίλλειο πτέρνα της. Η κυβέρνηση κατάφερε λόγω της αλαζονείας της, της απίστευτης απειρίας και ανικανότητας του υπουργού της, τη διάθεση της να δείχνει πυγμή έναντι των εργαζομένων αλλά και των απάνθρωπων δεσμεύσεων που έχει αναλάβει απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, να συσπειρώσει εναντίον της το σύνολο των εργαζομένων στο Δημόσιο, ακόμη και μεγάλο ποσοστό των στελεχών του. Πραγματοποίησε το φαινομενικά αδύνατο, να αναστρέψει τη στάση των εργαζομένων που σε ένα μεγάλο ποσοστό έδειχναν θετικοί στο «θεσμό» της αξιολόγησης και να τους φέρει σε πλήρη αντίθεση με αυτόν. Με τις άστοχες κινήσεις της απέδειξε με τον πιο εύγλωττο τρόπο πόσο δίκιο είχαμε εμείς που για χρόνια επιμέναμε ότι η αξιολόγηση είναι ένα εργαλείο κατάταξης των εργαζομένων με πολλαπλούς στόχους. 

Αξιολόγηση: Ποιος, ποιον και γιατί;

Του Μιχάλη Ρίζου *

Το κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στον ανθρωποφάγο νόμο 4250 για τη λεγόμενη «αξιολόγηση» στο δημόσιο, μας έχει εκπλήξει ευχάριστα έως τώρα. Έχει δυσκολέψει έντονα την κυβέρνηση, που μοιάζει ανήμπορη να «επιβάλει το νόμο» μπροστά στη μαζική ανυπακοή των εργαζομένων στο δημόσιο, ενώ έχει συναντήσει και την άρνηση εφαρμογής του σε καθόλου ευκαταφρόνητα τμήματα της ανώτερης διοικητικής ιεραρχίας (40% περίπου των γενικών διευθυντών δηλώνει ότι δεν θα υλοποιήσει την αξιολόγηση). Αναγκάζει ακόμα και τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού να «παρακολουθούν το ρεύμα» μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, σε αντίθεση με τη στάση των ίδιων δυνάμεων στη ΔΕΗ ή σε άλλους χώρους.

Μέσα στην αγωνιστική άπνοια του τελευταίου διαστήματος, την ήττα των περισσότερων απεργιών και την άτακτη υποχώρηση των αντιστάσεων όταν το κράτος απαντούσε με την ανοιχτή ποινικοποίηση των αγώνων (επιστρατεύσεις κλπ), ο αγώνας αυτός αποτελεί μάλλον την αρχή ενός νέου κύματος ριζοσπαστικοποίησηςτου κόσμου της εργασίας και όχι μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τέτοια δείγματα εξάλλου αναδεικνύονται πρόσφατα από την απεργία των εργατών της Cosco, τους αγώνες των εμποροϋπαλλήλων ενάντια στην Κυριακάτικη εργασία, την ηρωική μάχη των καθαριστριών ενάντια στους εργολάβους-δουλέμπορους όπως στο Δρομοκαΐτειο.

Ο σκοπός όμως αυτού του άρθρου είναι κυρίως να προσπαθήσει να αντικρούσει ορισμένα βασικά επιχειρήματα γύρω από την αξιολόγηση, που όσο οξύνεται η αντιπαράθεση όλο και περισσότερο «πέφτουν στην πιάτσα» από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, προσπαθώντας να κάμψουν τις αντιδράσεις και να απομονώσουν τους δ.υ. από την υπόλοιπη εργατική τάξη.

Ν. Γαλιατσάτος, διευθυντής Γυμνασίου: «Και εγώ πρέπει να αποφασίσω με ποιους θα πάω και ποιους θα αφήσω… Η απάντηση είναι: με το Σύλλογο των καθηγητών»

Του Νικόλα Γαλιατσάτου, φυσικού, γραμματέα της ΕΛΜΕ Κεφαλονιάς - Ιθάκης και διευθυντή του 3^ου Γυμνασίου Αργοστολίου

Στις 14 Ιανουαρίου 2014 ο Σύλλογος των καθηγητών του 3^ου Γυμνασίου Αργοστολίου αποφάσισε:

«Ο Σύλλογος των διδασκόντων του 3^ου Γυμνασίου Αργοστολίου δηλώνει ότι είναι αντίθετος με τη λεγόμενη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων.

Αν το Υ.ΠΑΙ.Θ. ενδιαφέρεται πραγματικά για την ποιότητα της εκπαίδευσης και έχει στόχο να γίνει ο εκπαιδευτικός και το δημόσιο σχολείο καλύτερο, για να υπηρετήσει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, πρέπει να προχωρήσει άμεσα:

- στη μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα,

- στην επιμόρφωση όλων των εκπαιδευτικών,

Όταν ο κοινωνικός δαρβινισμός γίνεται νόμος...

Έχουν γραφτεί πολλά για την αξιολόγηση, όπως έχουν ακουστεί ακόμη περισσότερα για την αξιοκρατία ως ζητούμενο ή ως μεγάλη έλλειψη. Τα λογικοφανή  υπερασπιστικά επιχειρήματα βασίζονται ισχυρά στην κυρίαρχη επιβεβλημένη αντίληψη ότι ''δεν είναι οι άνθρωποι ίσοι ή το ίδιο ικανοί’’, η οποία παρουσιάζεται να έχει ισχύ φυσικού βιολογικού νόμου. Οι θιασώτες περνούν μάλιστα και στην επίθεση, θυμωμένοι: ‘’Μα τι διαστροφή είναι αυτό; Μια κακώς εννοούμενη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων, μας έχει απομακρύνει από τη κοινή λογική, καταδικάζοντας αφενός τους ικανούς ανθρώπους στην ομοιομορφία των μετρίων και αφετέρου αποστερώντας την κοινωνία και ειδικά το δημόσιο από την καλή ποιότητα’’.

Δε θα ξεκινήσουμε με αναφορά στους φιλοσόφους και στα αιώνια ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου ή για το αν αυτοί γεννιούνται ως άνισοι ή με δυνατότητα να είναι ίσοι (αν και πάντα διαφορετικοί).

Θα παραθέσουμε, ίσως πεζά, τις σχετικές αναφορές του νομοσχεδίου για την ‘’Αξιολόγηση του προσωπικού των δημόσιων υπηρεσιών’’. Προσέξτε τι αναφέρει στο  Κεφάλαιο Γ, άρθρο 19

Άρθρο 19

Οι αλχημείες του ΟΟΣΑ και οι βολικοί μύθοι για την ελληνική εκπαίδευση

Του Γιάννη Βαρδαλαχάκη*

1.     Οι επιστημονικές εκθέσεις ως εργαλείο συκοφάντησης κοινωνικών ομάδων: Από το ΙΟΒΕ στον ΟΟΣΑ.

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (2013, σελ. 21)  «το 2014 οι μισθωτοί στο σύνολό τους, δηλαδή ως κοινωνική ομάδα, θα έχουν απωλέσει περίπου το 50% της αγοραστικής δύναμης που είχαν το 2009», ενώ  ο πραγματικός κατώτατος μισθός υπολογίζεται στα 3/4 αυτού που ήταν πριν από 20 χρόνια. Τα συγκεκριμένα στοιχεία, που αποτυπώνουν το μέγεθος της επίθεσης που έχει δεχθεί η εργατική τάξη της χώρας μας κατά την περίοδο εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής, δεν έτυχαν ιδιαίτερης προβολής από τα συνήθως λαλίστατα ΜΜΕ. Δε συνέβη βέβαια το ίδιο στο παρελθόν με «ευρήματα» άλλων εκθέσεων, τα οποία εξυπηρετούσαν την τακτική της ενοχοποίησης κομματιών της κοινωνίας ή συνηγορούσαν στην ανάγκη λήψης νέων επώδυνων μέτρων. Πορίσματα εκθέσεων διεθνών οργανισμών προβλήθηκαν ως θέσφατα και αξιοποιήθηκαν στο έπακρο επικοινωνιακά καθώς προσέφεραν ένα ψεύτικο περιτύλιγμα επιστημονικής εγκυρότητας για το αμπαλάρισμα ήδη ειλημμένων, καθαρά ταξικών, πολιτικών αποφάσεων. Πώς θα μπορούσε άλλωστε ο απλός λαός να αμφισβητήσει τα λεγόμενα των τεχνοκρατών; Το αν οι προβλέψεις αυτές επαληθεύονται ή διαψεύδονται οικτρά, λίγη σημασία έχει. Πόσοι άλλωστε θυμούνται σήμερα ότι κατά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου οι αναλυτές της Τρόικας προέβλεπαν ύφεση έως 6,6%, ανεργία ως 14,8%, πρωτογενές πλεόνασμα ήδη από το 2011 και επιστροφή στην ανάπτυξη το 2012 (IMF, 2010, σελ. 9); Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι εκτιμήσεις αυτές αξιοποιήθηκαν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο προκειμένου να καλλιεργηθούν στον ελληνικό λαό προσδοκίες για γρήγορη έξοδο από την κρίση και εφησυχασμός ότι οι θυσίες του «θα πιάσουν τόπο».

Δήμοι: Από τον Καλλικράτη στο «Παρατηρητήριο» και τη μέγγενη της επιτροπείας

Νίκος Αδαμόπουλος*

• Αδύνατη η άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής στη σημερινή τοπική αυτοδιοίκηση

Μια φορά κι έναν καιρό οι δήμοι ήταν θεσμός αυ­τοδιοίκησης - που λέει ο λόγος διότι ποτέ στη ου­σία δεν ήταν, εκτός από μια μικρή περίοδο κατά την οποία το ΕΑΜικό κίνημα δημιουργούσε τους δικούς του θε­σμούς παλεύοντας ενάντια στο φασισμό και τη γερμανική κατοχή.

Σήμερα ούτε σαν αστείο δεν μπορεί να ει­πωθεί πως οι εργαζόμενοι, συνολικά οι πο­λίτες στις τοπικές κοινωνίες, μπορούν μέσω του θεσμού της πρωτοβάθμιας αιρετής δι­οίκησης, τους δήμους ή τις περιφέρειες, να καθορίσουν τη ζωή τους σε όλο το φάσμα των αναγκών.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πού­με πως οι δήμοι πλέον δεν είναι παρά αποκεντρωμένες υπηρεσίες του κεντρικού κράτους, με όργα­να διοίκησης αιρετά μεν, δημάρ­χους και δημοτικά συμβούλια, απόλυτα υποχρεωμένα δε μέσα από ένα πλέγμα νόμων να εφαρ­μόζουν και να υλοποιούν ης υπα­γορευμένες χωρίς καμία παρέκ­κλιση πολιτικές και κατευθύνσεις της κεντρι­κής διοίκησης σε όλα τα ζητήματα. Με την υπαγωγή της χώρας μας στην τρόικα και το μνημόνιο, ο πρώτος νόμος που φρό­ντισαν να περάσουν στο πλαίσιο των αντι­δραστικών αναδιαρθρώσεων του κράτους ήταν ο Καλλικράτης, η νέα αρχιτεκτονική, όπως λένε, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έτσι από την αρχή του 2011 αλλάζει δρα­ματικά το τοπίο στους ΟΤΑ με την εφαρμο­γή του Καλλικράτη, μιας βαθιά αντιδραστι­κής μεταρρύθμισης στο κράτος και την τοπι­κή διοίκηση, με στόχο την προσαρμογή στις συνθήκες κρίσης, για την καλύτερη λειτουρ­γία του καπιταλιστικού συστήματος, ώστε τα βάρη για τα «σπασμένα» να φορτωθούν μέ­σω των δήμων στους εργαζόμενους. Να σημειώσουμε ότι αυτού του τύπου οι αλ­λαγές δεν συνιστούν λιγότερο κράτος ή ένα καλό αποκεντρωμένο κράτος. Αντίθετα ενι­σχύουν τον επιτελικό του ρόλο για την εκ­πλήρωση των κύριων λειτουργιών του. Εξυ­πηρετούν την κίνηση και κερδοφορία του κε­φαλαίου σε τοπικό επίπεδο, τους βασικούς άξονες της πολιτικής τους σε θέματα οικο­νομίας, εργασίας, εκμετάλλευσης του χώρου και του περιβάλλοντος και αντιδημοκρατι­κής θωράκισης του αστικού πολιτικού συ­στήματος.

Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο για πρώτη φορά χωρίς δώρο Χριστουγέννων

«Η κατάργησή του είναι ακόμα ένα χτύπημα στους εργαζόμενους με στόχο αυτή τη φορά τη μείωση του κόστους εργασίας, την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευσή τους, με αποτέλεσμα τη φτωχοποίησή τους. Η αγοραστική τους ικανότητα έχει πέσει όσο ποτέ άλλοτε. Τα οκτώ δισ. ευρώ λιγότερα χρήματα που πληρώνει το Δημόσιο για τους μισθούς των εργαζομένων λείπουν από την αγορά, γι’ αυτό βλέπουμε μαγαζιά στις γειτονιές και σε παραδοσιακούς εμπορικούς δρόμους να κλείνουν και επαγγελματίες να καταστρέφονται»

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου*

Το καπιταλιστικό κράτος γίνεται ο πιο στυγνός εργοδότης. Παρά τις απλόχερες ευχές που μοιράζουν υποκριτικά οι άνθρωποι της εξουσίας, με την πολιτική τους επιβάλλουν βαθιά αντιδραστικές τομές στο Εργατικό Δίκαιο και ξεθεμελιώνουν δικαιώματα χρόνων. Για πρώτη φορά οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν πήραν δώρο Χριστουγέννων, όπως δεν πήραν και δώρο το Πάσχα και επίδομα αδείας το 2013. Ακόμη ένα μισθολογικό δικαίωμα των εργαζομένων καταργήθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες της δημοσιονομικής προσαρμογής στις βάρβαρες πολιτικές των μνημονίων, σύμφωνα με τον Ν. 4093/2012 «Εγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016».

Η κατάργηση του δώρου είναι ακόμα ένα χτύπημα των εργαζομένων με στόχο αυτή τη φορά τη μείωση του κόστους εργασίας, την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευσή τους, με αποτέλεσμα τη φτωχοποίησή τους. Η αγοραστική τους ικανότητα έχει πέσει όσο ποτέ άλλοτε. Τα οκτώ δισ. ευρώ λιγότερα χρήματα που πληρώνει το Δημόσιο για τους μισθούς των εργαζομένων λείπουν από την αγορά, γι’ αυτό βλέπουμε μαγαζιά στις γειτονιές και σε παραδοσιακούς εμπορικούς δρόμους να κλείνουν, επαγγελματίες να καταστρέφονται. Μπορεί ο Ν. 4093/2012 που ψήφισαν να καταργεί τα δώρα και το επίδομα αδείας από την 1/1/2013, η κυβέρνηση ως εργοδότης προχώρησε στο κόψιμο του επιδόματος αδείας από τον Ιούλιο του 2012 κλέβοντας με αυτήν την απόφαση από τους εργαζόμενους το επίδομα αδείας του β΄ εξαμήνου του 2012.