|
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΕΘ
ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Μαζικός Πανεργατικός Αγώνας ενάντια στη νεοφιλελεύθερη
βαρβαρότητα!
Η πολιτική σταθεροποίηση
μετά τις εκλογές επιβάλει ο λαός να συνεχίσει να ζει με χαμηλούς μισθούς,
ελαστική εργασία, μειωμένες συντάξεις, αμφισβητούμενα δημοκρατικά
δικαιώματα-λαϊκές ελευθερίες. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ήρθε για να αποτελειώσει όσα εργατικά συμφέροντα έμειναν
όρθια στα δέκα χρόνια της κρίσης, να εμπεδώσει και να εμβαθύνει την κυριαρχία
της άρχουσας τάξης στα λαϊκά στρώματα. Ο Μητσοτάκης, με την
«υπεύθυνη», «προγραμματική» αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει
το νεοφιλελεύθερο μνημονιακό δρόμο σε μια ακροδεξιά εκδοχή του «ξεπουλάμε με
νόμο, τάξη και βία», με τα εύσημα των Αμερικανών και Ευρωπαίων δυναστών. Εντείνει
την επίθεση στα λαϊκά συμφέροντα, περιορίζοντας τα κοινωνικά δικαιώματα σε
παιδεία, υγεία και πρόνοια, ρεύμα και νερό, προωθώντας αυξήσεις κόστους για
τους εργαζόμενους, νέες ιδιωτικοποιήσεις, τη λεηλασία του περιβάλλοντος και του
φυσικού πλούτου (Σκουριές, εξορύξεις, χωματερές, Ελληνικό κλπ), το κυριολεκτικό
ξεπούλημα της δημόσιας και λαϊκής περιουσίας.
Στην
Τοπική Αυτοδιοίκησης η πολιτική των περικοπών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μειωμένη
κρατική χρηματοδότηση στους δήμους, λιγότεροι μόνιμοι εργαζόμενοι,
ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, αγαθών και δημοτικής περιουσίας στην πράξη είναι ο
στόχος των πολιτικών των κυβερνήσεων, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΕΕ και ΣΕΒ (π.χ.
διαχείριση-εμπόριο απορριμμάτων από ντόπιους και ξένους μεγαλοεργολάβους και
ιδιωτικές εταιρείες, ιδιωτικοποίηση νερού από πολυεθνικούς κολοσσούς,
εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας και ενεργειακών πόρων μέσω ΣΔΙΤ). Γι' αυτό υποβαθμίζονται
οι δημοτικές υπηρεσίες, επιβάλλονται νέα τέλη και φόροι στους δημότες, μέσω της
δήθεν «αυτονομίας» τους οι δήμοι και οι δημότες επωμίζονται τα βάρη και
μετατρέπονται σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, ενώ η διοίκηση γίνεται πιο
συγκεντρωτική και αντιδημοκρατική, καθώς αφαιρούνται πληθώρα αρμοδιοτήτων από
τα εκλεγμένα δημοτικά συμβούλια. Παράλληλα, πάγωσαν οι προσλήψεις μόνιμου
προσωπικού εδώ και δέκα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασιάζεται και γενικεύεται
η ελαστική και εποχιακή εργασία και εφευρίσκονται συνεχώς νέες και ποικίλες νέου
τύπου εργασιακές σχέσεις, προκειμένου να δικαιολογήσουν και να συγκαλύψουν το
πέρασμα των εργαζομένων σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, κάτι μεταξύ ανεργίας
και ημιαπασχόλησης. Έτσι, χτυπάνε συνολικά τα εργασιακά και δημοκρατικά
δικαιώματα πλατιών τμημάτων του λαού.