27 ΜΑΡΤΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή
Συνάδελφοι συναδέλφισσες, οι εκλογές στις 27 Μάρτη για τα συνδικαλιστικά μας όργανα σε ΕΙΝΑΠ και ΟΕΝΓΕ είναι οι πιο κρίσιμες των τελευταίων δεκαετιών. Κρίνεται αν θα συνεχιστεί η πορεία διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της δημόσιας υγείας Ή αν οι γιατροί του ΕΣΥ αντιτάξουμε Ενωτικό Κίνημα Ανατροπής αυτής της τυχοδιωκτικής πολιτικής. Κρίνεται αν θα συνεχιστεί η καταβύθιση των μισθών μας, η εργασιακή εξόντωση, η αντιδραστική πειθάρχηση με τα «εντέλλεσθε» Ή αν βάλουμε STOP στη φτωχοποίηση και την υπερεφημέρευση, διεκδικήσουμε και κατακτήσουμε γενναίες αυξήσεις μισθών-εφημεριακής αποζημίωσης, ανθρώπινα ωράρια. Κρίνεται αν θα συνεχιστεί το μαζικό κύμα φυγής και το διάχυτο αίσθημα απογοήτευσης των νέων γιατρών Ή αν αγωνιστούμε για ένα σύστημα υγείας δημόσιο, αναπτυγμένο, που θα σέβεται τον ασθενή και δεν θα τον πετάει στα ράντζα, ελκυστικό για τους γιατρούς και όλους τους υγειονομικούς, χωρίς ιδιωτικά μαγαζιά και παραμάγαζα (πρωινά ή απογευματινά). Κρίνεται αν θα αλλάξει επιτέλους ο συσχετισμός στο συνδικαλιστικό ιατρικό κίνημα και δεν θα έχουμε προέδρους και προεδρεία παραρτήματα της κυβέρνησης ή κήρυκες της ηττοπάθειας, που διαρκώς διαπιστώνουν ότι οι γιατροί είναι «ανώριμοι» και ανήμποροι να αντιδράσουν δυναμικά.
Στις 27 Μάρτη καλούμε τους μαχόμενους συναδέλφους και συναδέλφισσες να ψηφίσουν Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή
-Γιατί είμαστε η δύναμη του μαζικού και ανυποχώρητου αγώνα. Θεωρούμε ότι μόνο έτσι αλλάζουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Αυτό έχει δείξει η ιστορία σε όλο τον κόσμο. Η ανάθεση σε δήθεν «σωτήρες», σε κόμματα του κοινοβουλευτικού σώου, σε δικηγόρους και δικαστές (για ποια δικαιοσύνη; Αυτή που συγκάλυψε το έγκλημα στα Τέμπη, που προστάτευσε τα ιδιωτικά συμφέροντα και την εγκληματική πολιτική στην πανδημία ή αυτή που ανέχεται τη διαρκή παραβίαση του εργασιακού δικαίου, την αθλιότητα και τις ελλείψεις των δημόσιων νοσοκομείων;) είναι ατελέσφορη.
-Γιατί οι θέσεις μας είναι ξεκάθαρες. Δεν μασάμε τα λόγια μας ούτε επιδιώκουμε να τα «έχουμε με όλους καλά» λέγοντας αοριστολογίες, για λίγους ψήφους παραπάνω. Λέμε καθαρά να πέσει αυτή η κυβέρνηση και η πολιτική της. Γιατί είναι ενάντια στη δημόσια υγεία, ενάντια στους υγειονομικούς, ενάντια στους εργαζόμενους. Είναι κυβέρνηση της συγκάλυψης (Τέμπη, Πύλος), των ιδιωτικοποιήσεων, της διαφθοράς. Γιατί έχει φασίζουσα πολιτική και συμπεριφορά, έχει αντιανθρωπισμό, «βλέπει» μόνο κέρδη, επιχειρήσεις, χορηγούς, εργολάβους. Είναι τυφλή απέναντι σε δικαιώματα, ελευθερίες, δικαιοσύνη. Λέμε καθαρά ότι λεφτά υπάρχουν. Οι αβάσταχτοι φόροι, ο πλούτος που παράγουμε, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ πάει στις πολεμικές δαπάνες, στα κέρδη και τα «κίνητρα» των μεγιστάνων του πλούτου και σε μια μειοψηφία «ενδιάμεσων». Πάει στο χιλιοπληρωμένο χρέος και τα προγράμματα σταθερότητας του ευρωσφαγείου, των τραπεζιτών και της διεθνούς μαφίας των «οίκων αξιολόγησης». Γι αυτούς δεν υπάρχουν περιορισμοί, ελλείμματα, «δημοσιονομικά όρια». Για τα κοινωνικά αγαθά και τους μισθούς πάντα υπάρχουν «δεσμεύσεις» και «παράλογες απαιτήσεις» (παρότι υποτίθεται ότι βγήκαμε από τα μνημόνια!). Λέμε καθαρά ότι είμαστε με το δημόσιο, το κοινωνικό, το συλλογικό. Όχι με τις ιδιωτικοποιήσεις, τον ανταγωνισμό της ζούγκλας, του να βρίσκει περίθαλψη ή προτεραιότητα στο χειρουργείο, τη ΜΕΘ, το νοσοκομείο όποιος έχει να πληρώσει. Είδαμε την αξία του δημόσιου νοσοκομείου και της δημόσιας ΜΕΘ στην πανδημία, είδαμε τη λιποταξία του ιδιωτικού τομέα όταν η κοινωνία είχε την ανάγκη του. Αποκαλύπτουμε τα κυβερνητικά ψέματα που βαφτίζουν τις ΣΔΙΤ, τα ΝΠΙΔ, τα ιδιωτικά απογευματινά χειρουργεία, την εισβολή των εφοπλιστικών (δήθεν κοινωφελών) ιδρυμάτων στο ΕΣΥ (όπως στο παιδοογκολογικό και την ψυχιατρική περίθαλψη), «κοινωνική» πολιτική και «δωρεά» προς όφελος του ασθενούς. Έλεος πια με την αντιστροφή της πραγματικότητας!
-Γιατί δεν αγωνιζόμαστε απλώς αλλά βάζουμε και συγκεκριμένα αιτήματα προς κατάκτηση και όχι για θεωρία. Αιτήματα που συγκρούονται με την καρδιά της συστημικής πολιτικής. Ζητάμε διπλασιασμό των μισθών, της αποζημίωσης των εφημεριών και των ετήσιων καθαρών αποδοχών μας. Την επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού. Διπλασιασμό του μόνιμου προσωπικού και μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Διπλασιασμό της κρατικής χρηματοδότησης για τις δημόσιες μονάδες υγείας. Λέμε καθαρά ότι είμαστε με ένα πλήρες, σύγχρονο και αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγείας και γι αυτό παλεύουμε να ακυρωθούν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις και οι νόμοι που τις πριμοδοτούν. Να καταργηθούν οι διατάξεις για τα ιδιωτικά χειρουργεία και ο απαράδεκτος νόμος για την ψυχική υγεία. Να ξαναγίνουν ΝΠΔΔ οι δομές που μετέτρεψαν σε ΝΠΙΔ η σημερινή κυβέρνηση και οι προκάτοχές της. Να ανοίξουν τα κλειστά νοσοκομεία. Να μπει τέρμα στις αυθαιρεσίες με το εφημεριακό πρόγραμμα στην Αττική και την εφημεριακή κατάρρευση, ειδικά των μεγάλων νοσοκομείων. Στον αυταρχισμό διοικήσεων ΥΠΕ και νοσοκομείων με τις έκνομες μετακινήσεις και πειθαρχικές διώξεις που επιβάλλουν. Να σταματήσει επιτέλους ο αναχρονισμός της θητείας υπαίθρου (“αγροτικού”) με το οποίο η σημερινή κυβέρνηση επιφορτίζει τους νέους πτυχιούχους ιατρικής με καθήκοντα και ιατρονομικές ευθύνες ειδικευμένου (“προσωπικού”) γιατρού.
-Γιατί θέλουμε να σταματήσει το ποδοπάτημα της προσωπικότητας του γιατρού-δημόσιου λειτουργού. Να μην ανεχτούμε άλλο τους υπουργούς που μας αποκαλούν «συμμορία της μιζέριας» επειδή ξεσηκωνόμαστε για τα δίκια μας. Τις ρατσιστικές και σεξιστικές επιθέσεις τους. Να μην αποδεχτούμε το ρόλο του επαίτη – «νόμιμου φακελάκια» από τον ασθενή πελάτη που αργά ή γρήγορα θα μας γυρίσει μπούμερανγκ. Ζητάμε μισθό και εργασία αντάξια των πτυχίων και της προσφοράς μας, ενώ οι ίδιοι που μας τον στερούν μας καλούν να τα πάρουμε από τον ασθενή, για να μας πουν μετά «μαζί τα φάγαμε». Να μην αποδεχτούμε το ρόλο του χρεώστη και του λογιστή που θέλουν να μας επιβάλλουν μέσω των DRGs. Με τα DRGs μας στερούν τον αυτοτελή μας ρόλο ως επιστήμονες, θέλουν πλέον κάθε θεραπευτική, διαγνωστική, ιατρική πράξη να κατευθύνεται από τα πρωτόκολλα των πολυεθνικών και τους δημοσιονομικούς κανόνες του «κόστους-οφέλους». Μας κατηγορούν ξεδιάντροπα ότι σπαταλάμε πόρους ή ότι σκόπιμα παρατείνουμε τη νοσηλεία των αρρώστων, γι αυτό θέλουν να ελέγχουν και να «αξιολογούν» νοσοκομεία, κλινικές και γιατρούς. Άλλοι είναι οι σκοποί τους. Έχουν προαποφασίσει να μειώσουν τους πόρους για τη δημόσια υγεία και γι αυτό θέλουν να μας κάνουν συνένοχους στους περιορισμούς μέσα από μια κουτσή επιστημοσύνη. Η παραβίαση της αρχής του Ιπποκράτη («θεραπεία του συγκεκριμένου ασθενούς και όχι της αφηρημένης ασθένειας») από τις κυβερνήσεις και τη σύγχρονη ιατρική βιομηχανία είναι ό,τι πιο επικίνδυνο για την περίθαλψη και ό,τι πιο απαξιωτικό για τον γιατρό-επιστήμονα.
-Γιατί προσπαθούμε να κάνουμε τα λόγια πράξεις και όχι τις πράξεις λόγια. Δεν φοβηθήκαμε να βγούμε μπροστά και απέναντι, σε υπουργούς, πρωθυπουργούς και διοικητές όλων των κυβερνήσεων. Πάντα ενωτικά και με τη σύμφωνη γνώμη των συναδέλφων, τη μαζική τους διάθεση. Δράσαμε συλλογικά όχι ατομικά και για τις εντυπώσεις. Είμαστε με την οργάνωση των γιατρών στις ενώσεις και τα σωματεία, με τις γενικές συνελεύσεις, με τον απεργιακό αγώνα. Θέλουμε να γίνουμε πιο ριζοσπαστικοί. Αρκετά η άμυνα. Το «δεν πάει άλλο» πρέπει να γίνει «μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα». Άλλωστε από τις 28 Φλεβάρη έχει ξημερώσει μια άλλη μέρα. Με τη συγκλονιστική απεργία και τις εξίσου συγκλονιστικές σε όγκο και παλμό συγκεντρώσεις από άκρη σε άκρη της χώρας. Οι συσχετισμοί στο νέο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ και το ΓΣ της ΟΕΝΓΕ πρέπει να είναι ικανοί στο να οργανώσουν την αναγκαία αντεπίθεση.
-Γιατί πρέπει να πάρουμε θέση απέναντι στην αγωνιστική απραξία, ανεπάρκεια και δυστοκία των άλλων παρατάξεων. Η ΔΗΚΝΙ ήταν απέναντι σε κάθε αγωνιστική διεκδίκηση. Ειδικά η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ (και αγαπημένο παιδί του Άδωνη) έδειξε προκλητική ασέβεια στο σύνολο των νοσοκομειακών γιατρών παραβιάζοντας συνεχώς το θεσμικό της ρόλο. Διαρκής παρουσία στα πρωϊνάδικα, πάντα ως απολογητής της κυβερνητικής πολιτικής, μιλώντας για κάθε τι (ακόμα και για τη μόδα), εκτός από τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις μας. Οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ (Συμπαράταξη) και του ΣΥΡΙΖΑ (Μέτωπο νοσοκομειακών γιατρών), ακολουθώντας τη γραμμή των κομμάτων τους, παραμένουν δεσμευμένες στη συναίνεση με την κυβέρνηση και ανυπόληπτες από την κυβερνητική διαχείριση της ίδιας πολιτικής τα παρελθόντα έτη. Δεν εμπνέουν. Η συμμετοχή τους στους αγώνες ήταν αναιμική έως ανύπαρκτη, ενώ οι θέσεις τους για ιδιωτικό ΕΣΥ, ιδιωτικά πανεπιστήμια, προτεραιότητα των πολεμικών έναντι των κοινωνικών αναγκών και πολλά άλλα, ταυτίζονται με αυτές της κυβέρνησης.
Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ (ΔΗΠΑΚ), παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ, έχει αγωνιστική στάση, διαφέρει από τις προηγούμενες παρατάξεις αλλά σε πολλές περιπτώσεις δρα συμβιβαστικά. Δια της γενικολογίας υπεκφεύγει από τους άμεσους, συγκεκριμένους στόχους πάλης, με τη δικαιολογία ότι οδηγούν στην ενσωμάτωση στο σύστημα! Δική της θέση είναι «το τι δημόσιο τι ιδιωτικό το ίδιο είναι στον καπιταλισμό». Δική της θέση είναι η άρνηση να προσυπογράψει την επιστροφή στο δημόσιο χωρίς αποζημίωση όλων των ιδιωτικοποιημένων τομέων στην Υγεία και αλλού (π.χ. της Hellenic Train συνυπεύθυνης για το έγκλημα στα Τέμπη ή του Παιδοογκολογικού της κ. Βαρδινογιάννη). Πως να δώσεις μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων με τέτοιες απόψεις; Δική της θέση είναι να μην ακούγεται το «διαγραφή του χρέους και ρήξη με την ΕΕ για να δοθούν λεφτά για την υγεία» γιατί και αυτό σπέρνει αυταπάτες. Πως να διεκδικήσεις ουσιαστικές αυξήσεις με τέτοιες απόψεις; Παρότι είχε την προεδρία στην ΟΕΝΓΕ δεν συμφώνησε ποτέ με την οργάνωση παρατεταμένου αγώνα (και όχι συμβολικών κινητοποιήσεων) και απεργιακής κλιμάκωσης. Με πιο χαρακτηριστική την καταψήφιση κάθε πρότασης απεργιακής συνέχειας μετά την πολύ πετυχημένη 48ωρη απεργία το Νοέμβριο του 2023 (επί υπουργίας Πλεύρη –Γκάγκα). Με την ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ θέλουμε την κοινή δράση και την καλούμε συνεχώς σε αγωνιστική συμπόρευση. Εκείνη όμως προτιμά μάλλον τη «μονοπρόσωπη διεύθυνση». Προεκλογικά καλεί τους γιατρούς να τη βγάλουν «πρώτη δύναμη» στην ΕΙΝΑΠ. Στην ΟΕΝΓΕ όμως που είναι πρώτη δύναμη γιατί φρενάρει την αγωνιστική κλιμάκωση; Στην ΕΙΝΑΠ τι διαφορετικό θα κάνει;
Τέλος, να θυμίσουμε ότι στις προηγούμενες εκλογές της ΕΙΝΑΠ είχε βγει «αγωνιστική πρωτιά», είχε διαμορφωθεί στο ΔΣ συσχετισμός ώστε να συγκροτηθεί αγωνιστικό προεδρείο με ΔΗΠΑΚ, ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ. Η ΔΗΠΑΚ όμως προτίμησε να ψηφίσει τη ΔΗΚΝΙ (ΝΔ) για πρόεδρο στο όνομα της «αντιπροσωπευτικότητας». Μήπως γι αυτό επιζητεί τώρα την πρωτιά (λες και παίζουμε πρωτάθλημα); Για να βγει από τη δυσάρεστη θέση να (ξανα)ψηφίσει «αντιπροσωπευτικούς» υποψήφιους, εξαπτέρυγα της κυβέρνησης;
