Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων μέσο για λιγότερο κράτος

Παύλος Αντωνόπουλος*

Με την απόφαση του Εφετείου που ουσιαστικά νομιμοποίησε την απεργία αποχή της ΑΔΕΔΥ και την ψήφιση της Τροπολογίας του Μητσοτάκη πάνω στο Νόμο 4250 για την αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων, το Δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα μπαίνει σε νέα φάση. Μετά από έναν πετυχημένο αγώνα αρκετών μηνών οι εργαζόμενοι με τη μαζική συμμετοχή τους και την δραστηριοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων τους εμπόδισαν μέχρι τώρα την εφαρμογή του κανιβαλικού Νόμου 4250 για την αξιολόγηση. Έναν Νόμο που αποτελεί κλειδί στην υλοποίηση της γενικότερης πολιτικής της Κυβέρνησης για την αντιδραστική αναδιάρθρωση του κράτους. Με το Νόμο αυτό και σε συνδυασμό με τους Νόμους για την αξιολόγηση του στελεχικού δυναμικού της Διοίκησης, το νέο Μισθολόγιο που ετοιμάζει και με τη χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ της περικοπής των δομών των Δημόσιων Υπηρεσιών κατά 30 % η Κυβέρνηση προωθεί το σχέδιο συρρίκνωσης του Κοινωνικού τομέα του κράτους, υλοποιώντας την πιο ακραία αντιδραστική και φιλομονοπωλιακή πολιτική που συναποφάσισε με τους πιο επιθετικούς κύκλους του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Κεφαλαίου. Από τη μια προωθούν την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων κοινωνικών υπηρεσιών στην Παιδεία, Υγεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση και αλλού και από την άλλη το εναπομείναν κράτος θέλουν να το θέσουν στην απόλυτη υπηρεσία των μεγάλων συμφερόντων για να μπορέσουν να αυξήσουν το ποσοστό κέρδους τους και να ξεπεράσουν την κρίση του καπιταλισμού σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Οι αποφάσεις της Κυβέρνησης για συρρίκνωση του κράτους περνάνε μέσα από τις απολύσεις χιλιάδων Δημοσίων Υπαλλήλων. Το αναδομημένο κράτος απαιτεί νέες εργασιακές σχέσεις με απόλυτη ανασφάλεια, μεγάλη κινητικότητα και ουσιαστική κατάργηση της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων. Για όλα αυτά και όχι μόνο σημαντικό ρόλο παίζει η αξιολόγηση. Γιαυτό και ανατέθηκε σε έναν Υπουργό που χαρακτηρίζεται από απόλυτο αμοραλισμό, χωρίς καμιά κοινωνική ευαισθησία για το αν θα πεθαίνουν άρρωστοι, θα πετιούνται παιδιά έξω από τα σχολεία, θα οδηγούνται χιλιάδες συνταξιούχοι στην εξαθλίωση μπροστά στο μοναδικό του ενδιαφέρον να προστατεύσει τα κέρδη της τάξης που εκπροσωπεί με κάθε κόστος. Όταν το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται μπροστά σε κίνδυνο συνέχισης του γίνεται ανθρωποφάγο. Έχοντας υποστεί συνεχείς ήττες ο Υπουργός των απολύσεων καθώς ούτε την αξιολόγηση έχει καταφέρει να προχωρήσει συναντώντας την καθολική αντίσταση των εργαζομένων στο Δημόσιο αλλά ούτε και με τις απολύσεις έχει πετύχει σπουδαία πράγματα μπροστά στον ηρωικό αγώνα των διαθεσίμων και των σωματείων, προχώρησε σε τροπολογία του Νόμου 4250. Με αυτή επιδιώκει από τη μια να διασκεδάσει τους φόβους των εργαζομένων για απόλυση και μισθολογική καθήλωση κι από την άλλη να ξεπεράσει τα εμπόδια που βάζουν οι εργαζόμενοι με την άρνηση τους να συμμετέχουν στη διαδικασία. Παρακάμπτει λοιπόν τη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης και μετά τις 15 Σεπτέμβρη προχωράει με το Διευθυντικό στελεχικό δυναμικό στην αξιολόγηση αυτή καθεαυτή, προσπαθώντας να αφοπλίσει το κίνημα.

Η ΑΔΕΔΥ στο τελευταίο Γενικό της Συμβούλιο αποφάσισε να συνεχίσει την απεργία αποχή από όλες τις διαδικασίες της αξιολόγησης. Σε αυτό καλεί φυσικά και τους Διευθυντές και τμηματάρχες να μη πειθαρχήσουν στις εντολές της Κυβέρνησης και να συνταχθούν με το σύνολο των εργαζομένων που απεργούν. Είναι ευνόητο ότι ο αγώνας τώρα μπαίνει σε νέα φάση, πιο δύσκολη και πιο αποφασιστική. Είναι σαφές ότι η μορφή του αγώνα απεργία αποχή δεν αρκεί. Το ερώτημα είναι αν οι εργαζόμενοι θα σηκώσουν το γάντι και θα προχωρήσουν σε σύγκρουση. Αν ο λαός, κατανοώντας τον αντιδραστικότατο χαρακτήρα των αλλαγών που προωθούνται συνταχθεί με το μέρος των εργαζομένων. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η απόφαση της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ σε αυτό το ζήτημα είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες του κινήματος. Η πρόταση για μια 24ωρη μέσα στο Σεπτέμβρη που προτάθηκε από την παράταξη ΜΕΤΑ ή της στάσης εργασίας που πρότεινε το ΠΑΜΕ είναι ουσιαστικά προτάσεις απεμπλοκής και υποχώρησης. Στην παρούσα φάση που η Κυβέρνηση προσπαθεί να προσεταιριστεί το στελεχικό δυναμικό της Διοίκησης και να το μετατρέψει σε εκτελεστικό όργανο της πολιτικής του, το κίνημα πρέπει να στραφεί αντίστροφα. Να δημιουργήσει με τη μαχητική ενεργοποίηση του οδόφραγμα απέναντι στους διευθυντές που δεν θα δεχτούν να απεργήσουν και να ασκήσουν πάνω τους πολύ μεγαλύτερη πίεση από αυτήν που ασκεί η Κυβέρνηση. Και το σημαντικότερο, το κίνημα πρέπει να προσανατολιστεί σε σκληρό απεργιακό αγώνα για την ανατροπή όχι μόνο της αξιολόγησης αλλά και όλης της αντιδραστικής πολιτικής που υλοποιείται από αυτή την Κυβέρνηση αλλά και κάθε επίδοξο συνεχιστή της, όποιας απόχρωσης και παραλλαγής.