Ζέττα Μελαμπιανάκη*
Το καλοκαίρι φέτος ήταν θερμό. Στις αρχές Ιουλίου, η «μάχη για τη ΔΕΗ» έμοιαζε να είναι το κρίσιμο σημείο σύγκρουσης για το κίνημα. Όμως, στις 4 Ιουλίου, πριν καλά καλά ξεκινήσει η απεργία, η κυβέρνηση επιστράτευσε τους απεργούς της ΓΕΝΟΠ. Παρά τις ηχηρές δηλώσεις συνδικαλιστικών στελεχών, και τις ελπίδες που είχαν δημιουργήσει ότι θα δοθεί επιτέλους μια σοβαρή μάχη, η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ υποχώρησε σαν «χάρτινη τίγρη» μπροστά στην επιστράτευση και ανέστειλε την απεργία, προκαλώντας απογοήτευση αλλά και ερωτηματικά για το ρόλο που μπορούν να έχουν πλέον τα συνδικάτα αν συνεχίσουν να ακολουθούν μια τακτική «συμμόρφωσης» απέναντι σε μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει κάθε (εν δυνάμει) σοβαρή απεργία με επιστρατεύσεις.
Στη συνέχεια, όμως, είχαμε κάποια ελπιδοφόρα δείγματα μιας μικρής ανάκαμψης του κινήματος.
Το πρώτο παράδειγμα, ήρθε από τον ιδιωτικό τομέα και ήταν η απεργία των εργαζόμενων στην Cosco που ξέσπασε το πρωί της Παρασκευής 18/7. Η «παράνομη», αυθόρμητη, «άγρια» απεργία, προέκυψε από την έκρηξη οργής των εργαζομένων για τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στο κάτεργο της Cosco. Δεν είχαν καν σωματείο για να κηρύξει την απεργία, αλλά με αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, μαζική συμμετοχή και την αλληλεγγύη όλων, οι εργαζόμενοι στην Cosco κατάφεραν να νικήσουν.
Στο τέλος Ιουλίου, οι καθαρίστριες του Δρομοκαΐτειου Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, νίκησαν και ανέτρεψαν τις αποφάσεις για την απόλυσή τους.
Οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών μαζί με διαθέσιμους εκπαιδευτικούς και σχολικούς φύλακες, μέτρησαν στις 14 Αυγούστου 100 μέρες κατάληψης έξω από το υπουργείο Οικονομικών στην Καραγιώργη Σερβίας και συνεχίζουν έχοντας γίνει σύμβολο αγώνα.
Το κίνημα ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, δεν το έβαλε κάτω. Με διαρκείς κινητοποιήσεις, με μαχητικότητα και επιμονή, σημειώνει σχετική επιτυχία ενάντια στη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές.
