Πρόταση για το πρόγραμμα δράσης στο Γεν. Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ (25.8.2010)

ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ-ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ

εν όψει του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ στις 25/8

Από την δημοσιοποίηση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης τον Δεκέμβρη του 2009 έως και την πρόσφατη υπερψήφιση της αντιασφαλιστικής απορρύθμισης, μέσα σε λιγότερο από 8 μήνες, ενορχηστρώθηκε και προωθήθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το μεγαλύτερο ξεθεμελίωμα κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος που είχε ζήσει μεταπολεμικά ο κόσμος της εργασίας. Έτσι, με αφορμή την οικονομική κρίση, υλοποιείται μια πάγια επιδίωξη του κεφαλαίου να πάρει πίσω κατακτήσεις δεκαετιών του εργατικού κινήματος.

Τα δημοσιονομικά ελλείμματα, που για χρόνια δημιουργούνταν από την ιδιωτική κερδοφορία(χαμηλή φορολογία κεφαλαίου, επιδοτήσεις για «αναπτυξιακά» έργα, μη καταβολή εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, ΣΔΙΤ, Ολυμπιάδα, άμεσες επιδοτήσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος κ.λπ.), παρουσιάστηκαν ως χρέη τα οποία βαρύνουν όλους μας εξίσου – δηλαδή χρέη που πρέπει να πληρώσει ο λαός. Οι απειλές περί «χρεοκοπίας» της χώρας χρησιμοποιήθηκαν για την προσφυγή στον δανεισμό από το ΔΝΤ και την ΕΕ και την υπογραφή του υποδουλωτικού Μνημονίου, που περιγράφει λεπτομερώς τους τρόπους με τους οποίους μισθωτοί, συνταξιούχοι, νεολαία, θα πληρώσουν όλα τα επόμενα χρόνια τις ζημιές της κρίσης! Πρόκειται για την ενσάρκωση της προσπάθειας του κεφαλαίου να φορτώσει το βάρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων, προσπάθεια που εξελίσσεται ταυτόχρονα σε πολλές χώρες του κόσμου με τα κατά τόπους «μνημόνια» να διαφέρουν στα επιμέρους σημεία αλλά να επιδιώκουν τους ίδιους ακριβώς στόχους στόχο.

Η επίθεση στον δημόσιο τομέα συνεχίζεται

Ανάμεσα στους όρους του Μνημονίου περιγράφεται ρητά το «λιγότερο κράτος», με απολύσεις από τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, κατάργηση της σταθερής εργασίας, αθρόες ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων υποδομών, δραστικές περικοπές των κοινωνικών παροχών (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια κ.λπ.). Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι ήδη εμφανή, με τη δραματική μείωση του εισοδήματος των εργαζόμενων, την ακρίβεια σε βασικά καταναλωτικά αγαθά, τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, τις πραγματικές περικοπές που υφιστάμεθα ήδη στην περίθαλψη, την παιδεία, τους παιδικούς σταθμούς, τις μεταφορές και κάθε κοινωνική υπηρεσία και δημόσιο αγαθό.

Δεν είναι τυχαία η επίθεση στον «σπάταλο» και «αντιπαραγωγικό» δημόσιο τομέα, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη τόσο από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, όσο και από τη «συμμορία των προθύμων» στα ΜΜΕ. Οι δημόσιοι υπάλληλοι παρουσιάστηκαν ως «προνομιούχοι» (γιατί έχουν σταθερή εργασία), απολαμβάνοντες «απαράδεκτα προνόμια» και «τεμπέληδες» προκειμένου να νομιμοποιηθεί στα μάτια της κοινωνίας, μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού, αρχικά η περικοπή μισθών και δικαιωμάτων (που σύντομα επεκτάθηκε και στον ιδιωτικό τομέα).

Το έργο συνεχίζει να εκτυλίσσεται με τον επικοινωνιακό χειρισμό των αποτελεσμάτων της ηλεκτρονικής «απογραφής» προκειμένου να προχωρήσουν οι απολύσεις και η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Ήδη η μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσω του «Καλλικράτη» αποτελεί μια πολύ σημαντική τομή σε αυτή την κατεύθυνση αναδιάρθρωσης του Κράτους: με τις συγχωνεύσεις των δήμων και των κοινοτήτων και τη δημιουργία των αιρετών Περιφερειών με υπερεξουσίες, δημιουργείται μια συγκεντρωτική διοίκηση που θα προσαρμόζεται καλύτερα στις επιταγές του κεφαλαίου, απομακρυσμένη από την πίεση του λαϊκού παράγοντα και «προστατευμένη» από τα τοπικά κινήματα. Η ύπαιθρος και τα χωριά θα γίνουν τα πεδία νέας αγριότερης εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της φύσης, χιλιάδες συμβασιούχοι θα βρεθούν στην ανεργία, δημόσιες λειτουργίες θα ιδιωτικοποιηθούν, οι κοινωνικές υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα υπολειτουργούν ή θα κλείσουν.

Η λογική του «λιγότερου κράτους» ή «Κράτους-στρατηγείου», που διαφημίζεται εδώ και χρόνια με τις περίφημες θεωρίες του «νέου δημόσιου μάνατζμεντ», δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έμπρακτη εφαρμογή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού: απόδοση τμημάτων του δημοσίου σε ιδιώτες, με λιγότερες κοινωνικές παροχές-δημόσιες δομές περίθαλψης-πρόνοιας-εκπαίδευσης, λιγότερους ελεγκτικούς μηχανισμούς για την προστασία των εργαζόμενων, ενώ και η καθαυτό διοικητική λειτουργία του Κράτους-στρατηγείου θα κοστίζει ακριβότερα στον ίδιο τον πολίτη. Παρότι ενδύεται με τον μανδύα της «καταπολέμησης της γραφειοκρατίας» και της «αποτελεσματικότητας» στην πραγματικότητα η πολιτική του λιγότερου Κράτους σημαίνει κράτος στην υπηρεσία της ανάπτυξης και προστασίας του κεφαλαίου, ενώ η διαφημισμένη ηλεκτρονική «διαβούλευση» έχει ήδη αποδειχτεί ότι δεν αποτελεί παρά το άλλοθι για την εξασφάλιση μιας υποτιθέμενης κοινωνικής συναίνεσης και «συμμετοχής», πάντα έξω από κάθε συλλογική διαδικασία.

Η εξαγγελλόμενη ιδιωτικοποίηση-εκποίηση των μεταφορών, της ΔΕΗ, της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου δείχνουν τον δρόμο για το τι θα ακολουθήσει. Οι απολύσεις εργαζόμενων αορίστου χρόνου από το ΜΕΤΡΟ, την ΑΓΡΟΓΗ, το ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ, με το πρόσχημα των ρουσφετολογικών προσλήψεων, ανοίγουν πιλοτικά τον χορό των απολύσεων για όλο το δημόσιο τομέα. Η ανάθεση σε ιδιώτες ελεγκτές του ελέγχου του προϋπολογισμού και των δημόσιων οικονομικών των ασφαλιστικών Ταμείων, των νοσοκομείων και των Υπουργείων δείχνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον ρόλο που επιφυλάσσεται στους δημοσίους υπαλλήλους μετά την ανάθεση των οικονομικών της χώρας στην τρόικα! Ο νέος «αναπτυξιακός» νόμος και πολλές άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις, με αφορμή την κρίση, επιχειρούν να φτιάξουν ένα περιβάλλον στο οποίο το κεφάλαιο θα μπορεί να κινείται με ακόμη μεγαλύτερη ασυδοσία, με κατάργηση κάθε προστατευτικής ρύθμισης για την εργασία, το φυσικό και το πολιτιστικό περιβάλλον, το δημόσιο πλούτο. Το «επικαιροποιημένο Μνημόνιο» επιβεβαιώνει και επιταχύνει αυτή την πολιτική, ενώ είναι σίγουρο ότι, αν οι εργαζόμενοι δεν ανατρέψουν αυτή την πολιτική, η επίθεση δεν θα σταματήσει ούτε στα άθλια μέτρα του δεύτερου μνημονίου.

Οι προοπτικές του κινήματος

Το δημοσιοϋπαλληλικό, αλλά και συνολικά το εργατικό κίνημα τη χρονιά που πέρασε, παρουσίασε μια αναντίστοιχη ανάπτυξη σε σχέση με τις ανάγκες της περιόδου και δεν κατάφερε έως τώρα να ανατρέψει την αντιλαϊκή επίθεση. Σε μεγάλο βαθμό σε αυτό συνέβαλλε και η ανυποληψία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που στα μάτια του εργαζόμενου λαού αποτελούν τμήμα του «σκηνικού». Έχει να κάνει με μια σειρά από επιλογές, καθώς ο γραφειοκρατικός, κομματικός και υποταγμένος συνδικαλισμός, ακόμα και την ύστατη ώρα γκρεμίσματος κάθε εργατικού δικαιώματος όπως ήταν η χρονιά που πέρασε, συνέχισε και συνεχίζει:

• Να συναινεί με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων περί του «δημόσιου» χρέους, της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, της μείωσης του κόστους εργασίας, τις μερικές ιδιωτικοποιήσεις, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, ακόμη και συμμετέχοντας στους επαίσχυντους διαλόγους λεηλασίας των εργατικών δικαιωμάτων.
• Να αναπαράγει τις κυβερνητικές και αστικές λογικές διαχωρισμού των εργαζομένων είτε μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είτε ακόμη και με συντεχνιακές λογικές διαίρεσης και προσπάθειες για «ειδικές ρυθμίσεις» κατά κλάδο (πάνω ή κάτω από το… τραπέζι).
• Να ευνοεί την αντικατάσταση των συλλογικών διαδικασιών και των αγώνων από τη «διαπραγμάτευση» με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, με την ταυτόχρονη συμμετοχή πρώην και νυν συνδικαλιστικών στελεχών στη νομή και διαχείριση της εξουσίας.
• Να συντάσσεται με την εργοδοσία, να αποδέχεται και να νομιμοποιεί το μνημόνιο όπως έγινε με την υπογραφή της φετινής, τριετούς διάρκειας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) από τη ΓΣΕΕ
• Με την τακτική της αποκλιμάκωσης των αγώνων, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός συνταγμένος με το κυβερνητικό σχέδιο, ιδιαίτερα μετά τις 5 Μάη όχι μόνο δεν θέλησε να σχεδιάσει μια σαφή πορεία κινητοποιήσεων με όρους κλιμάκωσης και προοπτικές νίκης που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν το σύνολο των εργαζομένων, αλλά θέλησε να περιοριστούν οι όποιες κινητοποιήσεις στο χαρακτήρα της διαμαρτυρίας και να λειτουργούν μόνο ως ξεσπάσματα εκτόνωσης της οργής χωρίς συνέχεια. 
  

Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο στην καθυστέρηση των απεργιακών κινητοποιήσεων, την απουσία ολόκληρων κλάδων, την έλλειψη σαφούς σχεδιασμού για το κίνημα με σαφή σκοπό την ανατροπή των μέτρων και όχι την απλή έκφραση δυσαρέσκειας. Αποκορύφωμα υπήρξε η στάσητης συνδικαλιστικής ηγεσίας μπροστά στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της 5ης και 20ης Μάη και η αγωνία της να μην υπάρξει άμεση κλιμάκωση της δυναμικής τους στην κατεύθυνση της ανατροπής του Μνημονίου και των υποστηρικτών του αλλά σαφή ταχτική αποκλιμάκωσης. Για αυτό άλλωστε και οι κινητοποιήσεις των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ ενάντια στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα ήταν αναιμικές και με μεγάλες χρονικές αποστάσεις μεταξύ τους. Ο κυβερνητικός κρατικός συνδικαλισμός προωθεί το κυβερνητικό σχέδιο με στόχο την αποκλιμάκωση των αγώνων, ελπίζοντας ότι έτσι θα ξεφουσκώσει το οργισμένο ποτάμι και θα επιστρέψουμε στα ήρεμα γαλήνια νερά του παρελθόντος.

Με την εκκίνηση της χρονιάς στη ΔΕΘ τίθεται εκ νέου το ζήτημα της οργάνωσης και του ξεδιπλώματος κινητοποιήσεων που θα μπορούν να αποβούν όχι μόνο μαζικές, αλλά και επικίνδυνες , με τα πολιτικά τους αιτήματα και τις ανυποχώρητες μορφές πάλης. Χρειάζεται μια συνολική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, με συλλογικές διαδικασίες βάσης, με οικοδόμηση μορφών αλληλεγγύης των εργαζόμενων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα απέναντι στις προσπάθειες διαχωρισμού τους, με προνομιμοποίηση των αιτημάτων που συνενώνουν τους διαφορετικούς κλάδους, με υπεράσπιση του δημόσιου τομέα όχι ως συντεχνιακό ζήτημα των εργαζόμενων σε αυτό, αλλά από τη σκοπιά των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας. Χρειάζονται, τέλος, αιτήματα τέτοια που θα απαντούν στην ουσία των διακυβευμάτων με τα οποία η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ τρομοκρατούν τον λαό. Μόνο με μια τέτοια πορεία το εργατικό κίνημα με διάρκεια και συνέχεια θα μπορέσει να απαντήσει στην επίθεση που έχει εξαπολυθεί εναντίον του λαού και θα μπορέσει να επιβάλλει μια άλλη πολιτική, βασισμένη στις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΦΡΑΓΜΟΣ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ

Οι εργαζόμενοι αρνούμαστε να πειθαρχήσουμε στις επιταγές της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου. Αρνούμαστε τη ρητορεία της κυβέρνησης περί νέας «εθνικής προσπάθειας» στο βωμό της οποίας όλοι εμείς που δεν καρπωθήκαμε τα κέρδη τόσα χρόνια, τώρα θα καρπωθούμε τη ζημιά. Οι ως τώρα απεργίες και οι απεργιακές συγκεντρώσεις είναι η αρχή ενός εργατικού κινήματος με διάρκεια και συνέχεια. Το αίτημα δεν είναι πια απλώς να παρθεί πίσω το ένα ή το άλλο νομοθέτημα.

Το αίτημα του εργατικού και λαϊκού κινήματος είναι ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ που οδηγεί το λαό στην χρεοκοπία:

• ΑΝΑΤΡΟΠΗ του πραξικοπήματος και του μνημονίου κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ –ΔΝΤ και όλων των νόμων που ψηφίστηκαν για να το εφαρμόσουν. Άμεση έξοδος από το μηχανισμό στήριξης Ε.Ε-ΔΝΤ-ΕΚΤ.
• ΕΞΟΔΟΣ από ΟΝΕ – Ευρωπαϊκή Ένωση
• ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. Το λεγόμενο «δημόσιο χρέος» δεν δημιουργήθηκε από τους εργαζόμενους ή για τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι αρνούνται να πληρώσουν για τη συνεχιζόμενη χαμηλή φορολόγηση, τη διά νόμου φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, την διαχρονική ενίσχυση του κεφαλαίου με χρήματα που αντλούνται από τον λαό, την ιδιωτική κερδοφορία που δημιούργησε τα δημόσια ελλείμματα.
• ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ των μεγάλων επιχειρήσεων, των Τραπεζών, των εφοπλιστών, της Εκκλησίας, των offshore εταιρειών, κατάργηση όλων των φοροελαφρύνσεων του μεγάλου κεφαλαίου, δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών.
• Απαγόρευση απολύσεων, κατάργηση του ΦΠΑ και διαφόρων τελών στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, μείωση της φορολογίας για τους χαμηλόμισθους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους.
• ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ.

Απέναντι στο «Ενιαίο» μισθολόγιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, το οποίο θα οδηγήσει σε περαιτέρω περικοπές των μισθών μας, απαιτούμε:

• 1400 ευρώ (καθαρά) ο κατώτερος βασικός μισθός. Να ζούμε με αξιοπρέπεια από τη δουλειά μας. 
• Γνήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας εφ’ όλης της ύλης των αγωνιζόμενων κλάδων και χώρων για το μισθό και όλα τα εργασιακά θέματα και στον δημόσιο τομέα.
• Οι Ομοσπονδίες και (σε ειδικές περιπτώσεις τα πρωτοβάθμια σωματεία) θα μπορούν να διαπραγματεύονται αυξήσεις πάνω από την Ενιαία συλλογική σύμβαση η οποία θα ισχύει για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους και θα κατοχυρώνει το ελάχιστο όριο αμοιβών, όπως άλλωστε προβλέπεται από τη νομοθεσία και δεν έχει ποτέ εφαρμοστεί.
• Όχι στη λογική της «εξίσωσης προς τα κάτω», όχι στη σύνδεση μισθού με την «παραγωγικότητα», όχι στην αξιολόγηση-πειθάρχηση των εργαζόμενων.

Απέναντι στην ασφαλιστική απορρύθμιση, διεκδικούμε:

• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα-Ρέππα-Πετραλιά-Λοβέρδου
• Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς ή στα 58 (άνδρες) και 55 (γυναίκες), ίση με τον καταληκτικό μισθό.
• Ενιαία ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους τους ασφαλισμένους χωρίς κατηγοριοποιήσεις σε παλιούς-νέους. Όλοι οι εργαζόμενοι του δημοσίου να ασφαλίζονται στα Ταμεία του δημοσίου, με ενιαία, καλής ποιότητας, δωρεάν πρόνοια, περίθαλψη, υγεία, ασφάλιση. Όχι στην ένταξη των νέων υπαλλήλων στο ΙΚΑ και την ενοποίηση των ταμείων και των δικαιωμάτων στον κατώτερο κοινό παρονομαστή. Επέκταση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων και στο δημόσιο.
• Επιστροφή των κλεμμένων στα ασφαλιστικά Ταμεία-όχι στο τζογάρισμα των αποθεματικών. Να δώσει το Κράτος τα χρήματα που δεν έχει αποδώσει για χρόνια στα Ταμεία του δημοσίου. Να αποδοθούν άμεσα ευθύνες για το «μεγάλο φαγοπότι» των αποθεματικών μέσω των διάφορων χρηματιστηριακού τύπου προϊόντων (δομημένων ομολόγων, μετοχών, CDS κ.τ.λ) και να επιστραφούν τα αποθεματικά που χάθηκαν. Οι εκπρόσωποι των εργαζόμενων στα ΔΣ των Ταμείων οφείλουν να δώσουν λόγο δημόσια για τη στάση τους που κράτησαν στην καταλήστευση των αποθεματικών των Ταμείων μας.

Απέναντι στην απαίτηση του Μνημονίου για «λιγότερο δημόσιο», προτάσσουμε:

• - Την πάλη ενάντια στην αναδιάρθρωση του δημοσίου στην κατεύθυνση του Κράτους-στρατηγείου, ενάντια στη μεταρρύθμιση του Καλλικράτη, ενάντια σε κάθε άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση και τις ΣΔΙΤ, που παραδίδουν τις κοινωνικές υποδομές και τη λειτουργία τους στην κερδοφορία των επιχειρήσεων.
• - Την πάλη για: Δωρεάν, δημόσια και υψηλής ποιότητας παιδεία, υγεία, περίθαλψη, ασφάλιση, δομές κοινωνικής πρόνοιας, πολιτισμό για όλο το λαό. Δημόσιες μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες με χαμηλό κόστος για τον λαό. Ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών και ελεγκτικών μηχανισμών, για να πάψει η ασυδοσία των επιχειρηματιών απέναντι στα δικαιώματα των εργαζόμενων και η αλόγιστη χρήση φυσικών πόρων και δημόσιου πλούτου για το συμφέρον του κεφαλαίου.
• Να ανήκουν στο δημόσιο όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας (ενέργεια, νερό, τηλεπικοινωνίες, μέσα μεταφοράς, φάρμακο, υγεία). Να επιστρέψουν τώρα όλες οι επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια (ΟΤΕ, λιμάνια, Ολυμπιακή), με ακύρωση (και όχι επαναδιαπραγμάτευση) των σχετικών συμβάσεων.
• Την υπεράσπιση της μόνιμης και σταθερής σχέσης εργασίας για όλους τους εργαζόμενους.Κατάργηση των απολύσεων. Μία σχέση εργασίας στον δημόσιο τομέα: η μόνιμη εργασία. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν αποτελεί «σκανδαλώδες προνόμιο» αλλά στοιχειώδη όρο για τη δυνατότητα του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος να δρα με γνώμονα το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι τις εντολές της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
• Να μετατραπούν οι εργαζόμενοι αορίστου χρόνου σε μόνιμους με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις. Καμιά κουβέντα για απολύσεις από τον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα. Να παρθούν πίσω οι απολύσεις στην ΑΓΡΟΓΗ, το ΜΕΤΡΟ και το ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ. Αν διαπιστώνονται ρουσφετολογικές προσλήψεις, να αποδοθεί η ευθύνη σε αυτούς που τις διέταξαν και αυτούς που τις πραγματοποίησαν.
• Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς περιορισμούς και δικονομικά τερτίπια. Κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και κάθε εργολαβίας στον δημόσιο τομέα.
• Κατάργηση όλων των νόμων που επιτρέπουν την ελαστική εργασία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. 7ωρο/5μερο/35ωρο με προοπτική περαιτέρω μείωσης.
• Κανένας εργαζόμενος έξω από τα σωματεία. Εγγραφή όλων των εργαζομένων στα σωματεία με πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα, ανεξαρτήτως της «τυπικής» σχέσης εργασίας τους. Ίση αμοιβή για ίση εργασία.
• Άμεση κάλυψη όλων των πραγματικών αναγκών σε θέσεις εργασίας στην υγεία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τους δήμους και τις υπηρεσίες με θέσεις πλήρους, αποκλειστικής και μόνιμης απασχόλησης. Όχι στις ρουσφετολογικές, κομματικές προσλήψεις. Θέσεις εργασίας με βάση τις λαϊκές ανάγκες, λαμβάνοντας υπόψη κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, με αντικειμενικές και διαφανείς διαδικασίες. Να κλείσουν τα νομικά πρόσωπα και οι ΑΕ του δημοσίου και να περάσουν οι εργαζόμενοι και τα κονδύλια στο δημόσιο.

Απέναντι στην επίδειξη αυταρχισμού της κυβέρνησης απαντάμε:

• Με μέτωπο όλων των εργαζόμενων, της νεολαίας και του λαού ενάντια στον αυταρχισμό, στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, στα ΜΑΤ και την καταστολή, στην πολιτική επιστράτευση των απεργών, Αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση και διεύρυνση του ασύλου.
• Με συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων μέσα από διαδικασίες βάσης, με διακλαδικό συντονισμό ιδιαίτερα των κλάδων που έχουν αγωνιστική εμπειρία
• Με αγώνες διαρκείας, καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις, αλληλεγγύη των αγωνιζόμενων κλάδων.
• Με την προσπάθεια δημιουργίας ενός πανελλαδικού πανεργατικού απεργιακού κινήματος με καθολική συμμετοχή της εργατικής τάξης, των αγροτών, των ανέργων, της νεολαίας, των μεταναστών, των αυτοαπασχολούμενων, με χαρακτηριστικά κλιμάκωσης, συνέχειας, αποτελεσματικότητας, μέχρι τη νίκη των λαϊκών δυνάμεων, μέχρι την κατάργηση των νομοθετικών τερατουργημάτων, μέχρι την ανατροπή του κατάπτυστου Μνημονίου και των υποστηρικτών του.
• Με ένα δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα που θα διεκδικεί, μέσα από τους αγώνες του και την καθημερινή πρακτική του μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, τον προσανατολισμό των δημόσιων υπηρεσιών στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, στην υπεράσπιση των εργαζόμενων, των ανέργων, των νέων και των συνταξιούχων, στην αντιπαράθεση με τις επιλογές της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και τις «σειρήνες» των συντεχνιακών λογικών. Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσει να βρεθεί στο πλευρό της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ως μαχόμενο τμήμα του πανεργατικού μετώπου, να κερδίσει τον σεβασμό και την αλληλεγγύη των υπόλοιπων εργαζόμενων και να καταρρίψει στην πράξη τις λογικές διαχωρισμού δημόσιου-ιδιωτικού τομέα.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαία η συσπείρωση γύρω από τα σωματεία, η δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και ο συντονισμός των ίδιων των σωματείων, έτσι ώστε οι αγώνες να ξεκινούν από την ίδια την εργατική βάση και τα αιτήματα να εκφράζουν τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και την απαίτηση ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε νικηφόρους αγώνες και όχι αναθέτοντας τη διαχείριση των κινητοποιήσεων στις γραφειοκρατικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που για χρόνια διάλεξαν την αγωνιστική απραξία και τη συναίνεση στην κυρίαρχη πολιτική και σήμερα δε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν νικηφόρο αγώνα. Γιατί είναι δέσμιες της πολιτικής ταξικής συνεργασίας και των προνομίων που αντλούν από τη συνδιαλλαγή με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και το κράτος. Ο συντονισμός των εργαζομένων είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ. Γι’  αυτό στηρίζουμε και συμμετέχουμε σε κάθε τέτοια προσπάθεια, τοπική, κεντρική και πανελλαδική με το πλαίσιο των σωματείων μας. Γι’ αυτό συμμετέχουμε στο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Τώρα που οι εργαζόμενοι δείχνουν τη δύναμή τους και η συμμαχία των ισχυρών αρχίζει να κλονίζεται  πρέπει να κλιμακωθούν άμεσα οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Συμμετέχουμε μαζικά στα συλλαλητήρια, τις συνελεύσεις και τις απεργίες, προτείνουμε και απαιτούμε τη συνέχεια και την κλιμάκωση του αγώνα με την οργάνωση Γενικών Απεργιών διάρκειας για την ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής και όλων των νόμων ή ν/σχεδίων . Πανκοινωνικός, πανεργατικός ξεσηκωμός ενότητας, εξέγερσης και αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.Προωθούμε πρόταση για γενικό διακλαδικό απεργιακό και αγωνιστικό πρόγραμμα διαρκείας που απευθύνεται σε όλο το εργατικό κίνημα και σε κάθε περίπτωση υλοποιείται από τους βασικούς κλάδους του δημοσίου. 

Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΡΧΗ ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η κινητοποίηση στη ΔΕΘ δεν μπορεί να περιοριστεί στην ημέρα παρουσίας του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Απεργιακή εβδομάδα μέσα στο Σεπτέμβρη, που να αποφασιστεί από τις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων και να αποτελέσει την απαρχή ενός ανυποχώρητου κινήματος στο σύνολο του δημοσίου. Η απεργιακή εβδομάδα να εφάπτεται ή να περιλαμβάνει την 29 Σεπτέμβρη, ημέρα πανευρωπαϊκής δράσης.

Με πολιτική απεργία σε όλο το δημόσιο και μαζική ανυπακοή: καταλήψεις χώρων δουλειάς με πρωτοβουλία των εργαζόμενων και κάλυψη της ΑΔΕΔΥ, με πολιτικά αιτήματα που θα βάζουν στο στόχαστρο το σύνολο της πολιτικής της κυβέρνησης, του Μνημονίου και της τρόικας, με σαφές αίτημα ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ, με απεργιακή περιφρούρηση που θα εξασφαλίζει ότι δεν θα λειτουργήσουν νευραλγικοί τομείς των Υπουργείων και του δημοσίου για όλη την εβδομάδα που θα διαρκεί η απεργία.

Με συντονισμό με τα ευρωπαϊκά συνδικάτα για να γίνει η 29 Σεπτέμβρη κοινή πολιτική απεργία-κινητοποίηση σε όλη την Ευρώπη.

Μέχρι τότε αλλά και μετά: Κάθε δημόσια υπηρεσία μετατρέπεται σε κέντρο ενημέρωσης και αγώνα. Ανάρτηση πανό σε όλα τα κτίρια δημοσίων υπηρεσιών, αφίσες, διανομή επιστολής προς κάθε πολίτη, οργάνωση ανοιχτών εκδηλώσεων, εξορμήσεις σε πλατείες, σε λαϊκές αγορές και σε κεντρικούς δρόμους, συναυλίες, τοπικές πορείες.

Προσπάθεια συντονισμού με τον ιδιωτικό τομέα, προτείνοντας αγωνιστική συμπόρευση στις Ομοσπονδίες και τα σωματεία που κινούνται σε αντιπαράθεση με το Μνημόνιο και ιδιαίτερα τις Ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ, της ΑΤΕ, του ΤΤ, των ΕΑΣ και κάθε δημόσιας επιχείρησης που απειλείται από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Με προάσπιση του εισοδήματος των εργαζόμενων: με κάλυψη της ΑΔΕΔΥ και των Ομοσπονδιών οι εργαζόμενοι να πάψουν να πληρώνουν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και τις δόσεις δανείων στο Ταμείο Παρακαταθηκών και τις Τράπεζες, μέχρι να αναγκαστεί η κυβέρνηση σε μείωση των τιμολογίων και των επιτοκίων.

Άμεση σύγκληση του Γενικού Συμβουλίου μετά την απεργιακή εβδομάδα, με παρουσία εκπροσώπων από τις Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, για να παρθούν αποφάσεις για τη συνέχιση της πολιτικής απεργίας μέχρι τη νίκη, με βάση τις αποφάσεις των Συνελεύσεων που θα έχουν γίνει ως τότε.

Για να πιστέψουν ξανά οι εργαζόμενοι στις δυνάμεις τους και να πάρει η κυβέρνηση το μήνυμα ότι η πολιτική του Μνημονίου είναι ανεπιθύμητη, όπως και οι πολιτικοί εκφραστές της!

18/8/2010