Α΄ΣΕΠΕ Αθηνών: Πολυτεχνείο - 51 χρόνια μετά παλεύουμε για το ΨΩΜΙ που μας στερούν, για την ΠΑΙΔΕΙΑ που θέλουν να διαλύσουν και για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πραγματική ενάντια στο νέο φασισμό

 Α΄ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

www.a-athinon.gr, E-mail: asillogosathinon@gmail.com, Ζωγράφου

Αν έχεις δόντι του φονιά

και γούστα ματωμένα.

Αν μαύρισες τον ουρανό

και θες να φας κι εμένα

μέσα στη καταιγίδα...

 

Θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου,

σκόνη μες το μάτι,

μέσα στ’ αυτί σου ψίθυρος

και σύγκρυο στην πλάτη,

στη σιγουριά σου αγκίδα...

 

Πάντα θα ξημερώνει.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Όλες/Όλοι στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 15:30 προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία–Προσυγκέντρωση εκπαιδευτικών,  στην πλ. Κοραή, μετά τα φοιτητικά μπλοκ, στο πανό του Συλλόγου

Συμμετέχουμε στην εκδήλωση τιμής στη μνήμη των νεκρών του Πολυτεχνείου, την Κυριακή 17/11, 11:30 στο Δημοτικό Κοιμητήριο Ζωγράφου.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι από το «σχολικό σύμβουλο»-αξιολογητή. «Πρέπει να υποχωρήσεις. Μην ακούς τι λένε οι συνδικαλιστές. Καλύτερη νομίζεις ήταν η Χ που την αξιολόγησα πέρσι και την έβγαλα εξαιρετική; Υπέγραψε μια δήλωση (μετανοίας λέγονταν κάποτε) άρσης της απεργίας-αποχής. Αξιολογήσου»!

Χτυπάει το τηλέφωνο. «Παρακαλούμε πολύ δείτε τα μέιλ σας, έχετε πρόσκληση να αξιολογηθείτε» ακούγεται μια ουδέτερη φωνή. «Μα είμαι έγκυος, είμαι σε άδεια ανατροφής». Δευτερόλεπτα σιωπής. «Εγώ είμαι μια υπάλληλος, βλέπω ότι είστε ενεργή στην πλατφόρμα αξιολόγησης, εσείς δείτε το μέιλ και αναλάβετε τις ευθύνες σας αν είστε αρνήτρια της αξιολόγησης».

Στην Ανατολική Αττική έστειλαν μηνύματα σε εκατοντάδες συναδέλφισσες/ους τα οποία, ως τελεσίγραφα λήγουν στις 16 Νοεμβρίου. Κοίτα κάτι συμπτώσεις.

51 χρόνια μετά, η κοινοβουλευτική δημοκρατία μεταλλάσσεται σε κοινοβουλευτική ολιγαρχία, σταθερά και με γοργά βήματα. Ο μισθός ίσα που φτάνει για το νοίκι και τους λογαριασμούς. Το σχολείο μετατρέπεται σε «ζούγκλα του μαυροπίνακα» με την πολιτική περικοπών και αποδόμησης του Υπουργείου. Οι απεργίες βγαίνουν παράνομες από ένα κράτος που παρανομεί συστηματικά και καθημερινά σε βάρος μας και προς όφελος των ολιγαρχών που ελέγχουν την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, τους μηχανισμούς της διοίκησης, τα πάντα.

Χρήματα δεν υπάρχουν, λέει η κυβέρνηση. Υπάρχουν προφανώς μόνο για τις ελληνικές φρεγάτες του πολέμου, που πλέουν από την Ελλάδα στο Ισραήλ για να υποστηρίξουν το κράτος των δολοφόνων, το κράτος που ισοπέδωσε πόλεις και χωριά και δολοφόνησε χιλιάδες παιδιά στην Παλαιστίνη.

Κι όμως. Είναι η ζωντανή εκπαίδευση σήμερα «στη σιγουριά τους αγκίδα», είναι οι αγώνες των εκπαιδευτικών «αγκάθι στο λαιμό τους και σκόνη μες το μάτι», γι’ αυτό με τέτοια εξουσιαστική μανία επιτίθενται στο εκπαιδευτικό σώμα με απειλές, πειθαρχικά, διώξεις, εκβιασμούς, για συμμετοχή στην απεργία-αποχή, για συμμετοχή σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το σχολείο, για δράσεις ενάντια στις πανεθνικές εξετάσεις τύπου PISA», για ένα χαρτοπανό εικαστικής δημιουργίας των παιδιών που έγραφε πάνω «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», για μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, για κάθε τι μικρό και καθημερινό συμβαίνει στα σχολεία. Για όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης η απάντηση είναι μία: πειθαρχικά για τους εκπαιδευτικούς, αποβολές για τους μαθητές.

51 χρόνια μετά κι είμαστε κάθε μέρα στους δρόμους και τις απεργίες, για να υπερασπιστούμε το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία, για ένα σχολείο που να αξίζει για μας και τα παιδιά μας.

51 χρόνια μετά, βαδίζουμε σταθερά στο δρόμο του Νοέμβρη. Από τη δεκαετία του ’70, την «καταραμένη» μεταπολίτευση που την καταριέται μανιωδώς το κατεστημένο, από την εποχή που κάναμε αποχή και φεύγαμε από το σχολείο στις 17 Νοέμβρη αρνούμενοι να κάνουμε μάθημα τη μέρα που κάποια άλλα παιδιά έχασαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι, τότε που κατέβαιναν από τα παιδιά από τα σχολεία και γέμιζαν το προαύλιο και τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο, από τους μεγάλους αγώνες του ’70 και του ‘80 μέχρι σήμερα, που το σκοτάδι μοιάζει πιο πηχτό από ποτέ, σήμερα που ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ανακοινώνει την κατάργηση του Υπουργείου Παιδείας στη χώρα του, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή που θα βυθίζεται στον κρατικό φασισμό και στον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Εμείς βαδίζουμε σταθερά κι εκεί που δεν υπάρχει δρόμος, τον ανοίγουμε με τους αγώνες μας. Και συνεχίζουμε σταθερά να υπερασπιζόμαστε τα παιδιά μας και τα δικαιώματά τους στη μόρφωση, στην αγωγή, για να μη ζήσουν σα δούλοι, για να ζήσουν μια ζωή καλύτερη, γιατί τα σχολεία δεν αλλάζουν την κοινωνία, διαπαιδαγωγούν όμως ανθρώπους που μπορούν να αγωνιστούν για να αλλάξουν την κοινωνία.

Γιατί όσο υπάρχουν δάσκαλοι/ες που αντιστέκονται δε θα υπάρχουν λαοί γονατισμένοι!