Π. Βαϊνάς: Το ασφαλιστικό είναι η «μάχη των μαχών»

«Αν δεν βάλει το εργατικό κίνημα στον πυρήνα της πάλης του, την ρήξη και την σύγκρουση με την ΕΕ και την ευρωζώνη, καταλαβαίνετε ότι οι κινητοποιήσεις πλέον θα μοιάζουν περισσότερο σαν μια απλή διαμαρτυρία», τονίζει στο Πριν ο Παντελής Βαϊνάς, εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ.

Τι ακριβώς επιχειρεί να περάσει η κυβέρνηση με το προσχέδιο του νέου ασφαλιστικού που παρουσίασε ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος, στο όνομα της μη βιωσιμότητας του υπάρχοντος ασφαλιστικού συστήματος;

Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μπορούν να μιλάνε για την μη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, όταν δεν γίνεται απολύτως τίποτα για την τεράστια ανεργία που υπάρχει αυτήν την στιγμή στην χώρα. Πολύ περισσότερο δε, όταν δεν γίνεται από την πλευρά της κυβέρνησης καμία κουβέντα για την μεγάλη ληστεία στα αποθεματικά των ταμείων, όταν και «χάθηκαν» τα προηγούμενα χρόνια 70 με 80 δισ. ευρώ με τα δανεικά και αγύριστα, με το PSI και το χρηματιστήριο. Παράλληλα, πώς γίνεται την στιγμή που ο ελληνικός λαός πληρώνει, χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, να μην διατυπώνεται έστω η σκέψη και για ανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, με την επιστροφή των κλεμμένων; Από εκεί και πέρα, ο πυρήνας της αντι-ασφαλιστικής αυτής μεταρρύθμισης, αν και μάλλον την αδικεί ο συγκεκριμένος όρος, αφού εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματική «λαίλαπα», είναι η πλήρης διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, με την όποια κοινωνική του υπόσταση είχε μέχρι σήμερα. Το κράτος ουσιαστικά αποσύρεται από την εγγύηση της σύνταξης και οδηγούμαστε σε ένα ασφαλιστικό το οποίο κυρίως έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα, όπου ο κάθε εργαζόμενος ουσιαστικά δεν θα παίρνει όσα δικαιούται, με βάση αυτά που έχει πληρώσει. Ουσιαστικά το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου ενισχύει και προτρέπει τον κόσμο να μπει στην λογική της ιδιωτικής ασφάλισης.

Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι δεν πρόκειται να μειωθούν καθόλου οι συντάξεις, πόσο αληθινό είναι;

Πρόκειται για ακόμη μια απάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτα από όλα, όποιος βγαίνει στην σύνταξη από το 2016 και μετά, τα ποσοστά αναπλήρωσής του θα είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Σκεφτείτε ότι με 35-36 χρόνια εργασίας, το ποσοστό αναπλήρωσης κυμαίνεται από 39% έως 45%, για περισσότερα χρόνια εργασίας. Όταν παλαιότερα μιλούσαμε για 90% και με τον προηγούμενο νόμο κοντά στο 70%. Αυτό αποδεικνύει ότι οι συντάξεις από εδώ και πέρα θα είναι πολύ χαμηλές. Ακόμα και με την περιβόητη εθνική σύνταξη, η οποία δεν ξέρουμε πόση θα είναι ακριβώς, ενώ ακούγεται ότι θα μπουν και εισοδηματικά κριτήρια. Δεν ξέρουμε ούτε ποιοι και πότε θα την παίρνουν, μπορεί να την παίρνουν στα 67, ενώ η 15ετία που είναι ο χρόνος για την κατοχύρωσή της μπορεί να γίνει 20ετία. Για τους νυν συνταξιούχους τώρα, προσπαθούν να δημιουργήσουν την πλάνη ότι δεν θα υπάρξουν μειώσεις. Υπάρχουν όμως, καθώς θα γίνει επανυπολογισμός των συντάξεων με βάση τα νέα ποσοστά αναπλήρωσης, σε όλο τον εργάσιμο βίο, το οποίο δεν ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει. Το πιο πιθανόν είναι να υπάρξουν άμεσες και κάθετες μειώσεις. Και επίσης έχουμε και το θέμα των επικουρικών συντάξεων, οι οποίες είναι πλέον στον αέρα. Θα υπάρξουν λοιπόν μειώσεις στους συνταξιούχους και σε σχέση με το επικουρικό κομμάτι και τα μερίσματα που λαμβάνουν. Έχουμε να κάνουμε στην κυριολεξία με ένα ασφαλιστικό «λαίλαπα».

Σε ότι αφορά τώρα τους εκπαιδευτικούς, πώς ακριβώς τους επηρεάζει το νέο ασφαλιστικό;

Οι εκπαιδευτικοί καταρχάς έχουν ήδη πληγεί από την εφαρμογή των νόμων του τρίτου μνημονίου, σχετικά με τα νέα όρια συνταξιοδότησης. Από εκεί και πέρα, σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα, επηρεάζονται όσο και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι. Δηλαδή, πολύ μικρότερες συντάξεις, τα επικουρικά ταμεία και τα μερίσματα που παίρνουν ουσιαστικά εξαϋλώνονται, ενώ για εφάπαξ δεν γίνεται καν λόγος πλέον, θα είναι ψίχουλα. Και φυσικά πλήττεται πολύ περισσότερο ο νέος εκπαιδευτικός, ο αναπληρωτής, ο αδιόριστος, καθώς το πρόβλημα της αδιοριστίας θα διογκωθεί απίστευτα. Φανταστείτε έναν εκπαιδευτικό 67 χρονών να μπαίνει σε τάξη πρώτης δημοτικού.

Επίσης ακούγεται το επιχείρημα ότι αν ο κόσμος της εργασίας, τα συνδικάτα, τα σωματεία δεν είχαν αντιδράσει στο παρελθόν, σε κάποιες αντίστοιχες προσπάθειες «μεταρρύθμισης» του ασφαλιστικού που είχαν γίνει πριν μερικά χρόνια, δεν θα χρειαζόταν να προχωρήσουμε στα σημερινά μέτρα. Πώς το σχολιάζετε;

Ελπίζω το 2030 να μην απαιτήσουν να ζητήσουμε συγνώμη από τον Κατρούγκαλο! Πραγματικά είναι απίστευτοι. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και των μέσων ενημέρωσης που στηρίζουν την προπαγάνδα της, περί αυτού πρόκειται, δημιουργούν κλίμα που ουσιαστικά απαιτεί από τους εργαζόμενους να ζητήσουν συγνώμη από τον Γιαννίτση και τον Σημίτη. Από τους ανθρώπους ουσιαστικά που έχουν όχι μόνο πολιτικές αλλά ενδεχομένως και ποινικές ευθύνες για την κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων σήμερα. Για την «επένδυση» ομόλογα των αποθεματικών των ταμείων σε τοξικά. Να ζητήσουμε συγνώμη σε αυτούς που επιχείρησαν να φέρουν πολύ πρώιμα ένα ασφαλιστικό που και τότε σάρωνε τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Αντί να απολογηθούν για τις πολιτικές τους που έφτασαν σε αυτήν την κατάσταση τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και συνολικά τον κόσμο της εργασίας, απαιτούν να ζητήσουμε συγνώμη. Δεν έχουν πλέον ούτε το στοιχειώδες ίχνος ντροπής.

Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η στάση της κυβέρνησης σε ένα πιθανό ενδεχόμενο γενίκευσης και μαζικοποίησης των λαϊκών αντιδράσεων; Τα όσα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα με την επίθεση των ΜΑΤ στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ και στους συνταξιούχους έξω από το Μέγαρο Μαξίμου είναι δείγμα αυταρχικοποίησης της κυβέρνησης;

Έχουμε πολλά τέτοια δείγματα, αυταρχικοποίησης από την πλευρά της κυβέρνησης. Θεωρώ ότι από την στιγμή που χρησιμοποιεί αυτής την αισχρή προπαγάνδα, θα χρησιμοποιήσει και τα ΜΑΤ, τα γκλόμπ και τα δακρυγόνα. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη για αυτό το ζήτημα. Έχει ήδη τοποθετηθεί η κυβέρνηση, έχει διαβεί τον Ρουβικώνα. Είναι μια κυβέρνηση η οποία εφαρμόζει ξεκάθαρα μια μνημονιακή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου και ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Πρέπει λοιπόν το μαζικό κίνημα να είναι διατεθειμένο να απαντήσει με μαζικούς όρους αλλά και χωρίς να φόβο, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Όπου θα υπάρξουν αγώνες ανατροπής τις επόμενες εβδομάδες, θα υπάρξει και καταστολή.

Πανελλαδικός συντονισμός με τα πρωτοβάθμια σωματεία

Η ΑΔΕΔΥ δεν συμβάλλει στην δημιουργία κινήματος συνολικής σύγκρουσης

Ποιον ρόλο οφείλει να παίξει η ΑΔΕΔΥ, το αμέσως επόμενο διάστημα στην δημιουργία ενός λαϊκού κινήματος νικηφόρου, το οποίο θα καταφέρει να αποκρούσει αυτήν την νέα αντεργατική επίθεση;

Το ασφαλιστικό, όπως συνηθίζεται να λέμε, είναι η μάχη των μαχών. Είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να περάσει με τίποτα. Αλλά ακόμα και στον βαθμό που αυτό θα γίνει, έστω να έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα ανατροπής όχι μόνο διαμαρτυρίας. Σε αυτό, μέχρις στιγμής, η ΑΔΕΔΥ στην πλειοψηφία της όπως και οι περισσότερες ομοσπονδίες, δεν φαίνονται διατεθειμένες να συμβάλλουν. Για την ΓΣΕΕ, η οποία έχει πει «Ναι» στα μνημόνια, δεν το συζητάω καν. Υπάρχουν βέβαια κάποιες αποφάσεις, όπως το χθεσινό πανελλαδικό συλλαλητήριο, υπάρχουν κινητοποιήσεις όλη την επόμενη εβδομάδα αλλά και πιθανόν οι απεργίες που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα. Όμως και πάλι παραμένουν και πάλι στην ίδια λογική, της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ αλλά και του ΠΑΜΕ, στην λογική δηλαδή των διαμαρτυριών, και όχι του σχεδιασμού ανατροπής. Βασική αιτία της συγκεκριμένης λογικής, πέρα της συνολικότερης αντίληψής τους για το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι η τοποθέτησή τους απέναντι στο περιεχόμενο. Γιατί ένας αγώνας, σε πολύ μεγάλο βαθμό κρίνεται και από περιεχόμενό του. Αν δεν βάλει το εργατικό κίνημα στον πυρήνα της πάλης του, την ρήξη, την σύγκρουση με την ΕΕ και την ευρωζώνη, καταλαβαίνετε πλέον ότι οι κινητοποιήσεις μοιάζουν περισσότερο σαν διαμαρτυρία.

Άρα, υποστηρίζετε ότι οι στόχοι πάλης του κινήματος δεν πρέπει να περιορίζονται μοναχά στην μη ψήφιση του νέου ασφαλιστικού του;

Ο στόχος για το κίνημα να μην περάσει το ασφαλιστικό θα πρέπει να είναι πολύ ψηλά. Έχει πολύ μεγάλη σημασία πραγματικά. Όμως δεν μπορεί να είναι ο αποκλειστικός στόχος. Πρέπει να είναι η συνολική ρήξη και η σύγκρουση με τις πολιτικές της ΕΕ και της ευρωζώνης και του κεφαλαίου. Μέσα στο συνολικότερο πλαίσιο πάλης και στόχων θα πρέπει να μπαίνει το στίγμα ενός αγώνα, όχι μόνο αμυντικού, αλλά και επιθετικού. Να διεκδικήσει σήμερα το κίνημα όχι μόνο να μην περάσει το ασφαλιστικό αλλά παράλληλα να καταργηθούν και οι προηγούμενοι αντι-ασφαλιστικοί νόμοι, να υπάρξει ανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και να επιστραφούν τα κλεμμένα αποθεματικά. Να υπάρξουν αιτήματα που να συνδέουν το θέμα της σύνταξης και της ασφάλισης με την εργασία. Δεν γίνεται να υπάρχει αίτημα η κατώτερη σύνταξη να είναι 900 ευρώ και ο κατώτερος μισθός την ίδια στιγμή να είναι 500 ευρώ. Γι’ αυτό πολύ σημαντικό είναι μαζί με τον σχεδιασμό της ΑΔΕΔΥ και των ομοσπονδιών, να υπάρξει όσο γίνεται περισσότερο παλλαϊκός συντονισμός. Υπάρχει ήδη μια προσπάθεια από τα πρωτοβάθμια σωματεία στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις να συντονιστούν, να υπάρξει ένα άλλο κέντρο αγώνα, όχι μόνο των εργαζομένων αλλά ευρύτερα της κοινωνίας, των αγροτών, των μικρομεσαίων. Σε όλη την Ελλάδα πρέπει να υπάρξουν άλλα κέντρα αγώνα και ευρύτερος συντονισμός συλλογικοτήτων και σωματείων, ώστε να διαμορφωθεί και να οργανωθεί ένα πλαίσιο αγώνα συνολικής σύγκρουσης.

Πηγή: εφημερίδα ΠΡΙΝ