Συνέντευξη Π. Αντωνόπουλου: «Καμία δίωξη, δεν είναι ικανή να σταματήσει τους εργαζόμενους να διεκδικούν...»

Zήτησα, από τον κύριo Αντωνόπουλο -πολιτικό συλληφθέντα την ημέρα της "απαγορευμένης διαδήλωσης", στέλεχος  ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΑΔΕΔΥ- συνέντευξη, για να δημοσιευτεί ως ένδειξη συμπαράστασης, ενόψει της υπόθεσης του, που εκδικάζεται την Πέμπτη. Mε χαρά μου την παραχώρησε και την παραθέτω παρακάτω. 

Kύριε Αντωνόπουλε, ποιές είναι οι πολιτικές σκοπιμότητες της στοχοποίησης σας;

Πιστεύω, ότι οι πολιτικές σκοπιμότητες της στοχοποίησης μου, κινούνται σε δυο επίπεδα. Στο πρώτο, αναφέρομαι στη στοχοποίηση μου από τον ακροδεξιό χώρο. Αυτό, είναι μια κατάσταση που έχει παλιότερες ρίζες. Υπήρξε μια δημόσια αντιπαράθεση, όπου κατέληξε στα δικαστήρια.
Υπήρξε στοχοποίηση μου, από βουλευτή του ΛΑΟΣ, που συνεχίστηκε μέσα κι από τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά και μέσα από blogs του ακροδεξιού χώρου στο διαδίκτυο. Τους ενόχλησε η δημόσια στάση μου κατά της ρατσιστικής πρακτικής και προπαγάνδας,και των αντίστοιχων καταγγελιών μου για συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά και παράλληλα η θέσεις που παρουσίαζα δημόσια, για την υπεράσπιση των λαϊκών και εργατικών ελευθεριών, για την προστασία του ασύλου, για την προστασία των πολιτικών προσφύγων κλπ. Σε δίκη που έγινε πριν μερικούς μήνες, κατόπιν της προσφυγής μου στη Δικαιοσύνη, το Δικαστήριο καταδίκασε τους τρεις υπεύθυνους της συκοφαντικής επίθεσης εναντίον μου, με βαριά πρόστιμα κι έχουν καταφύγει στο εφετείο.

Είναι φυσικό να τους ενοχλεί, η κοινωνική και συνδικαλιστική μου δράση. Θεωρώ, ότι αυτή η στοχοποίηση μου, αποκτά νέο περιεχόμενο, μέσα από την όλο και πιο βαθειά σύμφυση, που εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα, με την ενεργοποίηση ακροδεξιών Ναζιστικών πυρήνων, μέσα στις κρατικές υπηρεσίες, άμεσα ενθαρρυμένες από Κυβερνητικούς κύκλους και πρακτικές.Στο δεύτερο επίπεδο, θεωρώ ότι η στοχοποίηση μου συνδέεται με τη συνδικαλιστική μου θέση και δράση. Κάτω από το βάρος των ραγδαίων εξελίξεων, που σχετίζονται με την τρομακτική επίθεση, που δέχεται το εργατικό και λαϊκό κίνημα, από την Κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι συνειδήσεις των εργαζομένων μεταστρέφονται με την ταχύτητα του φωτός. Οι εργαζόμενοι, λειτουργώντας βιωματικά μέσα από την καταστροφή όλων των κοινωνικών δομών, που είχαν μέχρι τώρα θεωρήσει δεδομένες, αντιλαμβάνονται το ταξικό τους συμφέρον και γυρίζουν την πλάτη, στον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό. Αυτό είναι εμφανέστατο, από τους μέχρι τώρα συσχετισμούς, που διαμορφώνονται στα σωματεία. Στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ για πρώτη φορά, βγάζουν εκπροσώπους οι Παρεμβάσεις (συνδικαλιστική κίνηση στην οποία ανήκω που κινείται στα πλαίσια του ταξικού συνδικαλισμού) εδώ και 25 χρόνια, και μάλιστα 2 στους 17 που είναι το σύνολο των μελών. Αυτά, είναι εμφανή δείγματα ότι πολύ σύντομα, το εργατικό κίνημα θα αλλάξει πολύ γρήγορα προσανατολισμό και θα γίνει μαχητικό, ανατρεπτικό, σοβαρή απειλή για τα σχέδια του κεφαλαίου, που οργανώνεται κι από τη μεριά της Κυβέρνησης και του Κράτους.

Η Κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση, κατανοούν ότι η πολιτική τους δεν μπορεί πλέον να βρει σύμμαχους στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα. Ως εκ τούτου, χωρίς φυσικά να εγκαταλείπει την προσπάθεια στρέβλωσης των συνειδήσεων, δια των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, χρησιμοποιεί το μόνο όπλο που της έχει απομείνει, την ανελέητη καταστολή. Τα δείγματα είναι άπειρα. Απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, που συμμετέχουν σε απεργίες ή συμβάλλουν στην λειτουργία των σωματείων. Οι εργαζόμενοι, όταν ξεφεύγουν από τα όρια, της Κυβερνητικής και εργοδοτικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αντιμετωπίζονται με δικαστικές παρεμβάσεις, αλλά και επιστρατεύονται. Χαρακτηριστικά δείγματα, είναι η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών, τον προηγούμενο Μάη αλλά και η επιστράτευση των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, που ήδη κλείνουν χρόνο επιστρατευμένοι, χωρίς να ιδρώνει το αυτί, της πλειοψηφίας των “συνδικαλιστών” της ΓΣΕΕ. Οι μαθητές, σύρονται στα δικαστήρια και καταδικάζονται, γιατί τόλμησαν να διεκδικήσουν να έχουν Δημόσια Δωρεάν Παιδεία.

Οι συγκεντρώσεις, και οι διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται, σχεδόν πάντα με χημικό πόλεμο και οι συλλήψεις αγωνιστών, είναι σύνηθες φαινόμενο. Και θεσμικά όμως, το αστικό κράτος, θωρακίζεται απέναντι στον εχθρό λαό. Φτάνουν, να αρνούνται και τους όρους, που λειτουργεί η δημοκρατία, που αυτοί θέσπισαν. Είναι γνωστό το τεκμήριο της αθωότητας. Αν δεν υπάρχει τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση, δεν θεωρείσαι παράνομος. Κι όμως. Με το νέο Νόμο Μανιτάκη, αν κάποιος Δημόσιος υπάλληλος συλληφθεί και κατηγορηθεί ακόμη και για πλημμέλημα, αυτό είναι αιτία για να τεθεί σε αργία. Πριν καν συζητηθεί η υπόθεση του. Χωρίς διάκριση κατηγοριών. Η σκοπιμότητα είναι προφανής. Αν κατέβεις σε διαδήλωση, κινδυνεύεις να βρεθείς εκτός υπηρεσίας. Εκτός, κι αν τα σώματα ασφαλείας λειτουργούν άψογα! Μα τότε, γιατί απομάκρυναν μια σειρά ακόμη και στελέχη των δυνάμεων καταστολής, γιατί είχαν σχέση με τη Χρυσή Αυγή; Ποιος μας προστατεύει από αυτούς και την αυθαιρεσία τους; Ποιος μας προστατεύει από την αυθαιρεσία του οποιουδήποτε εξ αυτών, που με ένα φιρμάνι χαρακτηρίζει αυθαίρετα και αντισυνταγματικά μια συγκέντρωση ως παράνομη; Ο ένας απαγορεύει, ο άλλος συλλαμβάνει. Και το κράτος απολύει. Το τριπλό σκηνικό του τρόμου. Η διαμαρτυρία είναι απαγορευμένη. Χαρακτηριστική η απαγόρευση της συγκέντρωσης κατά της ΕΕ. Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς! Πρέπει λοιπόν, οι συνδικαλιστές που επιμένουν αγωνιστικά να απομονωθούν, να αδρανοποιηθούν, να καταστούν ακίνδυνοι. Υπάρχει όμως κι άλλος ένας λόγος. Ήδη οι διάφοροι “κύκλοι”, στοχοποιούν πολιτικές οργανώσεις, όπως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως τρομοκρατικές. Γιατί είναι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ. Γιατί λένε να διαγραφεί το χρέος. Να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες. Να βρει δουλειά ο κόσμος. Γιατί λοιπόν, να μη συλληφθεί κι ένας συνδικαλιστής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως ταραχοποιός για να δέσει το όλο σκηνικό;

Εκτός, του πασιφανώς γελοίου κατηγορητηρίου, ποιά ήταν η γενικότερη αντιμετώπιση προς εσάς, καθόλη την διάρκεια της προσαγωγής-συλληψης;

Το κατηγορητήριο αποτελείται από δυο σκέλη: 

1.Αντίσταση κατά της αρχής και 

2. Συμμετοχή σε απαγορευμένη διαδήλωση. 

Όσον αφορά την πρώτη κατηγορία, δυστυχώς για αυτούς υπάρχει Video, που καλύπτει καρέ καρέ, όλη τη διαδρομή από τη στιγμή που επενέβησαν οι δυνάμεις των ΜΑΤ, μέχρι της στιγμής της σύλληψης μου. Όσο για τη δεύτερη κατηγορία, είναι ανυπόστατη, γιατί η συγκέντρωση είχε καθοριστεί για τις 6 μ.μ. στα Προπύλαια, κι αυτή η συγκέντρωση ποτέ δεν έγινε, καθώς οι δυνάμεις καταστολής είχαν αποκλείσει κάθε δυνατότητα προσπέλασης στο χώρο. Εμείς οι εκπρόσωποι πολιτικών οργανώσεων και συνδικάτων, βρεθήκαμε στα Προπύλαια στις 4 μ.μ., για να δώσουμε συνέντευξη Τύπου, και να καταγγείλουμε την αντισυνταγματική απαγόρευση της συγκέντρωσης. Ενώ, ο επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων, που μας είχαν περικυκλώσει, μας έδωσε την άδεια να προχωρήσουμε στη συνέντευξη, κάποια στιγμή κι ενώ η συνέντευξη εξελισσόταν, ο διοικητής των ΜΑΤ, ο γνωστός Δαρείος, έδωσε εντολή και οι άνδρες των ΜΑΤ, άρχισαν να μας απωθούν βίαια προς την Ομόνοια. Καθώς προχωρούσαμε προς την Ομόνοια, ο Δαρείος, με έπιασε από το χέρι και μου είπε ότι συλλαμβάνομαι. Με έδωσε, σε δυο αστυνομικούς, και τους είπε να μου φορέσουν χειροπέδες. Στη ΓΑΔΑ που με μεταφέρανε με περιπολικό, μου φέρθηκαν με ευγένεια. και μπορώ να πω με σεβασμό, λόγω της ιδιότητας μου ως μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ. Θέλω να ευχαριστήσω, τους συντρόφους και φίλους μου, που από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου, στάθηκαν δίπλα μου, και προσπάθησαν να πείσουν τους αστυνομικούς να με ελευθερώσουν.

H αυθαιρεσία που υφίσταται, αυτή την στιγμή εις βάρος σας, έχει αντίκτυπο και σε τομείς της ζωής σας, εκτός του πολιτικού σας προσώπου;

Θεωρώ, ότι η δίωξη σε βάρος μου, έχει πολλαπλούς αποδέκτες. Πρώτα, θέλει η Κυβέρνηση να δημιουργήσει, την εικόνα ότι το πολιτικό κόμμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ακραίο κόμμα, που κινείται στα όρια της Συνταγματικής νομιμότητας. Για αυτό, και απαγόρευσε τη συγκέντρωση, θέτοντας όμως έτσι την Κυβέρνηση εκτός Συνταγματικής νομιμότητας, αφού με αυτή της την πράξη, αρνήθηκε θεμελιώδεις διατάξεις, που προστατεύουν το δικαίωμα στη γνώμη και στην έκφραση της (διέκοψε βιαίως συνέντευξη Τύπου όπου διατυπώναμε τις απόψεις των πολιτικών οργανώσεων και των συνδικάτων), αλλά και των διατάξεων. που διασφαλίζουν το δικαίωμα του συνέρχεσθε και του να διαδηλώνεις. Με τη σύλληψη μου, παράλληλα, επιτίθεται στα συνδικάτα, καθώς αμφισβητεί το δικαίωμα τους, να έχουν άποψη και να την εκφράζουν, στρεφόμενοι μάλιστα κατά του κομιστή αυτής της άποψης. Μόνο, σε ανοιχτές δικτατορίες τύπου λατινικής Αμερικής, οι “Κυβερνήσεις”, στρέφονται και χτυπάνε συνδικαλιστές, με στόχο φυσικά, να φοβίσουν τους εργαζόμενους, και κάθε αγωνιστή που τολμά και αμφισβητεί την πολιτική τους. Στην προσωπική μου ζωή, η σύλληψη μου, δεν είχε καμία επίπτωση, καθώς όλοι οι γνωστοί και φίλοι, αλλά και οι συνάδελφοι μου και οι μαθητές μου, με γνωρίζουν και ξέρουν ότι όλη η δίωξη μου είναι άδικη. Για αυτό, και όλοι οι συνάδελφοι μου, του σχολείου μου, ήρθαν στο δικαστήριο, για να μου συμπαρασταθούν, καθώς επίσης, και πολλοί μαθητές μου, που δυστυχώς αντιμετώπισαν τη βία των ΜΑΤ, όταν επιχείρησαν να μπουν στην αίθουσα του δικαστηρίου. Δεκάδες σωματεία της εκπαίδευσης, αλλά και του υπόλοιπου δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, βγάζουν καθημερινά, όλο και περισσότερα ψηφίσματα διαμαρτυρίας, για την απαγόρευση της συγκέντρωσης και αλληλεγγύης. Γιατί όλοι κατανοούν, ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην Κυβέρνηση, να συνεχίσει τον αντιδημοκρατικό της κατήφορο, να χτίσει ένα αστυνομικό, αυταρχικό κράτος, όπου οι εργαζόμενοι, εκτός του ότι δεν θα έχουν εργατικά δικαιώματα και θα εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, δεν θα έχουν παράλληλα τη δυνατότητα να διαμαρτύρονται για όλα αυτά. Πλήρη άρνηση δηλαδή, ακόμη, και των κατακτήσεων της Γαλλικής Επανάστασης!

O αγώνας ποτέ δεν σταματάει. Όσο υπάρχει εκμετάλλευση, όσο υπάρχει αδικία, όσο η κοινωνία λειτουργεί σε ταξική βάση, ο αγώνας των καταπιεζόμενων θα συνεχίζεται. Καμία δίωξη, δεν είναι ικανή να σταματήσει τους εργαζόμενους να διεκδικούν, αυτά που τους ανήκουν, τον πλούτο που παράγουν. Ο αυταρχισμός, είναι το πιο βασικό δείγμα για το ότι το σύστημα φοβάται τους εργαζόμενους. Γινόμαστε Εχθρός Λαός. Αυτό όμως, ιστορικά σηματοδοτεί και το τέλος κάθε τυραννίας. Η Κυβέρνηση, είναι εξαιρετικά αδύναμη. Και όσο βλέπει, να πλησιάζει το τέλος της, τόσο και πιο επικίνδυνη γίνεται. Τόσο, πιο δουλική προς τους ξένους. Οι εργαζόμενοι, ο λαός πρέπει να τους εμποδίσουμε. Δεν μπορεί, να είναι το μέλλον μας, αυτό που χτίζουν τώρα. Άλλο μέλλον χρωστάμε στα παιδιά μας.

*Σύνταξη: Μαύρη Πεταλούδα

Πηγή: resist-gr